Του Νίκου Φυλάγγελου
Η πολιτική είναι δύσκολο “άθλημα”. Συνιστάται μαραθώνιο αντοχών και όχι αγώνα ταχύτητας. Πρέπει δηλαδή να δείχνεις συνέπεια και να διατηρείς… βενζίνη. Κυρίως αξιοπρέπειας.
Στην Ελλάδα φυσικά δεν συμβαίνει κάτι τέτοιο. Πάρτε ως παράδειγμα όσα συνέβησαν στο πολιτικό σύστημα την εποχή της εθνικής τραγωδίας των Μνημονίων, που ξεκίνησε με την υπογραφή του τελευταίου των Παπανδρέου, την άνοιξη του 2010 στο Καστελόριζο.
Ένα πολιτικό προσωπικό κατώτερο, όχι απλά των περιστάσεων και της συγκυρίας, αλλά του μέσου όρου που κυκλοφορεί στην κοινωνία μας. Άνθρωποι με προφανείς υστερήσεις, που βρήκαν στη Βουλή την… καλοπληρωμένη επαγγελματική διέξοδο, την οποία δεν θα έβρισκαν πουθενά αλλού.
Την ίδια μοιραία για την πατρίδα μας περίοδο, είδαμε να ανθεί το φαινόμενο των… μεταγραφών. Δηλαδή, πολιτικοί να μετακομίζουν από το ένα κόμμα στο άλλο, αρκετοί μάλιστα σε… περισσότερα κόμματα, χωρίς κανένα εσωτερικό φρένο ηθικής. Συστολής. Ντροπής έναντι της κοινωνίας.
Τον συγκεκριμένο ευτελισμό της πολιτικής, δύσκολα θα τον αφήσουμε πίσω μας. Άλλωστε, και μετά την αλλαγή σελίδα της 7ης Ιουλίου, ακούει και διαβάζει κανείς για… νέα κρούσματα. Αυτή τη φορά, με υποψήφιους πρωταγωνιστές όσουν δεν χωρούν στο “κάδρο” του Αλέξη Τσίπρα για την πολιτική μετεξέλιξη του ΣΥΡΙΖΑ, και προκειμένου να… μην χάσουν το στασίδι, φέρονται να γοητεύονται ακόμη και από τον Γιάνη Βαρουφάκη.
Στη φράση αυτή, η κοινή λογική δοκιμάζει τα όρια και τις αντοχές της. Να… γοητεύεσαι από τον Βαρουφάκη. Αυτό…
