Του Μάνου Οικονομίδη
Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα “Αξία”, το Σάββατο 20 Ιουλίου 2019
Η υπόλοιπη ανθρωπότητα συνεχίζει να στρέφει τη ματιά της στην ταπεινή γωνιά του πλανήτη που καταλαμβάνει το έθνος μας, με την αυθόρμητη συγκίνηση της συνειδητοποίησης της ιστορικής διαδρομής της πατρίδας μας, ως «ιδέας» που άντεξε τη φθορά του χρόνου.
Τις μικρές και μεγαλύτερες ρωγμές μας φυσικά τις έχουμε υποστεί, τις περισσότερες φορές με δική μας ευθύνη. Η ταυτότητα του «μαιευτηρίου της Δημοκρατίας» και συνεπακόλουθα ενός μωσαϊκού ιδεών που επηρέασαν τη διαμόρφωση της ανθρώπινης σκέψης, και συνόδευσαν τη διαδρομή της δια μέσου των αιώνων, ωστόσο, παραμένει.
Δεν είναι η πρώτη φορά που… ο υπόλοιπος πλανήτης σέβεται την πατρίδα μας και τους θεσμούς της περισσότερο από εμάς τους ίδιους. Πάρτε για παράδειγμα την πρόσφατη ορκωμοσία στη Βουλή, για τους 300 εθνοπατέρες που, με τη δική μας συναίνεση πάνω στην κάλπη, απέκτησαν δικαίωμα υπογραφής για τη διαμόρφωση της ζωής μας. Σε χρόνο παρόντα, αλλά και μέλλοντα.
Η εικόνα μελαγχολική, στα όρια της ηθικής θλίψης. Μια Βουλή… πανηγυράκι, να φλερτάρει με τον χαρακτηρισμό της παιδικής χαράς. Χωρίς όμως την αθωότητα των μικρών παιδιών που συχνάζουν σε μια παιδική χαρά, και της γοητευτικής προσδοκίας για ένα καλύτερο μέλλον, που συνοδεύει ένα χαμόγελό τους.
Μετά από μια δεκαετία κρίσης, λόγω της εθνικής καταστροφής των Μνημονίων, η Ελλάδα δεν χρειάζεται από τους νέους βουλευτές να επαναλαμβάνουν τις χειρότερες και στρεβλωτικά προβληματικές συνήθειες των προκατόχων τους.
Κάτι πρέπει να έμαθαν και οι ίδιοι από το εθνικό δράμα. Αν δεν έμαθαν, θα… μάθουν σε δόσεις και σε απευθείας μετάδοση το επόμενο διάστημα.
Μόνο που η Ελλάδα δεν έχει τα περιθώρια να χάνει άλλο χρόνο με… ανυποψίαστους. Ούτε με όσους προσεγγίζουν το αξίωμα του βουλευτή ως… επαγγελματική αποκατάσταση, αντί για διαρκή προσφορά συνείδησης στο έθνος.
