Του Μάνου Οικονομίδη
Twitter@EmOikonomidis
Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα “Αξία”, το Σάββατο 20 Οκτωβρίου 2018
Η Ιστορία, η εμπειρία, η… λογοτεχνία, και φυσικά η ίδια η ζωή, μας έχουν προσφέρει πληθωρισμό παραδειγμάτων για την ορθολογική διαδρομή προς την επίλυση ενός προβλήματος. Την ουσιαστική και… μόνιμη ανάκληση των συνεπειών του προβλήματος αυτού.
Ο πρόλογος της διαδρομής αυτής, βρίσκεται σε έναν ειλικρινή διάλογο με τον καθρέφτη. Δηλαδή, στη διαπίστωση της ύπαρξης ενός προβλήματος. Τότε, και μόνο τότε, διαμορφώνεται ένα συμβιωτικό και επιθετικογενές πλαίσιο «αντεπίθεσης», με τη διόρθωση του προβλήματος να σεργιανίζει στον επίλογο της διαδρομής.
Στην Ελλάδα της βαθιάς, σύνθετης και πολυεπίπεδης κρίσης της περιόδου εθνικής καταστροφής των Μνημονίων, εισπράττουμε το δέος της έλλειψης ποιοτικής πολιτικής ηγεσίας. Μιας ελκυστικής αντιπροσώπευσης σε επίπεδο πολιτικού συστήματος, που θα επέτρεπε στα πρωτεύοντα προβλήματα του κοινωνικού γίγνεσθαι, να επικρατήσουν στη στοχοπροσήλωση και τη στρατηγική στόχευση όσων έχουν… δικαίωμα υπογραφής για τη ζωή μας.
Παράπλευρη παθογένεια της περιόδου αυτής, είναι το υπερπλεονάσμα… περαστικών. Δηλαδή, όσων βρίσκουν χώρο για να διεισδύσουν σε περιβάλλοντα εξουσίας, και λειτουργούν διαβρωτικά για την ορθή κρίση, προσέγγιση και κατανόηση της ζώσας πραγματικότητας.
Ένα τέτοιο, χαρακτηριστικό παράδειγμα, είναι η «ατέλης ανάγνωση» της περίπτωσης Τσίπρα, από τους πολιτικούς αντιπάλους του. Η ατροφική διαχείριση των προσθετικών παραμέτρων, που θα μπορούσαν να επιδεινώσουν το κοινωνικό κλίμα που εισπράττει ο σημερινός ένοικος του Μεγάρου Μαξίμου. Και, κατά συνέπεια, να επιταχύνουν την… απομάκρυνσή του. Να «λύσουν το πρόβλημα», που λέγαμε στην αρχή.
Ο σημερινός πρωθυπουργός, είναι «παιδί της συγκυρίας». Προέκυψε ως ανάγκη εκτόνωσης μιας κοινωνίας που αισθάνεται μέχρι και σήμερα αδικημένη από το «σύστημα». Και επειδή οι αφετηρίες ανάγνωσης της πραγματικότητας την οποία βιώνουν οι ίδιοι οι πολίτες, είναι βαθιά συναισθηματικές, με την κοινή λογική και τη… διδακτική προδιάθεση απέναντί τους, κανένας πολιτικός δεν θα πετύχει τον επιδιωκόμενο στόχο του.
Όσο το «συστημικό» πολιτικό δυναμικό, συνεχίζει να διαβάζει λανθασμένα, ατελώς, και με κώδικες ανάλυσης που κουβαλούν την αυτονόητη φθορά της πληθυντικής χρησιμοποίησης, τόσο ο Αλέξης Τσίπρας θα συνεχίζει να κερδίζει πολιτικό χρόνο. Και να ανασυγκροτεί το πολιτικό προϊόν που θα παρουσιάσει στις κάλπες των επόμενων εκλογών.
Ο πολιτικός «ακρωτηριασμός» του Νίκου Κοτζιά, ήταν το τελευταίο και ζωηρά χαρακτηριστικό παράδειγμα της στρατηγικής νοοτροπίας του σημερινού πρωθυπουργού.
Όσοι μένουν στην επιφάνεια του περιστατικού, και δεν υποψιάζονται τα… τρένα που περνούν από δίπλα, διευκολύνουν τον Αλέξη Τσίπρα, και δυσκολεύουν τη δική τους πολιτική περπατησιά.
Δεν λύνουν το πρόβλημα, επειδή δεν έχουν κατανοήσει πλήρως και εις βάθος την ύπαρξή του.
