Του Μάνου Οικονομίδη
Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα “Αξία”, το Σάββατο 27 Ιουνίου 2020
Το κάδρο της εθνικής μοναξιάς μας γίνεται όλο και πιο γκρίζο. Στη σκιά της πανδημίας του κορονοϊού και των δραματικών επιπτώσεών της στην οικονομία και κατ’ επέκταση στον κοινωνικό ιστό, η ζοφερή εικόνα που αποπνέει το πολιτικό σύστημα, στο περιθώριο σκανδάλων και αποκαλύψεων, έρχεται να επιδεινώσει τη φθορά.
Σε αντίθεση με το προ δεκαετιών παρελθόν αντίστοιχων περιπτώσεων, η επανάσταση των social media, η απαξίωση των ΜΜΕ και η συσσώρευση απογοήτευσης, απόγνωσης και αισθήματος αδικίας σε πληθυντικά κοινωνικά ρεύματα, λειτουργούν ως μεγάλος επιταχυντής της παρακμής.
Η εξέλιξη ήταν περίπου προδιαγεγραμμένη. Η κρίση της εθνικής καταστροφής των Μνημονίων, δεν μας δίδαξε όσα έπρεπε. Δεν μας ανάγκασε να βγάλουμε τον καλύτερο εαυτό μας. Και να αναζητούμε τους καλύτερους σε κάθε πτυχή του δημοσίου βίου.
Αντιθέτως, κατά πλειοψηφία είναι παρόντες οι πρωταγωνιστές των χειρότερων στιγμών της εθνικής αφήγησης, αλλάζοντας ρόλους σαν… μουσικές καρέκλες. Οι Θεσμοί, με πρώτη από όλους τη Δικαιοσύνη, κλονίζονται άγαρμπα, και το κλίμα που διαμορφώνεται είναι εκρηκτικό και φαντάζει μη αναστρέψιμο.
Το πολιτικό σύστημα έχασε προ πολλού την ευκαιρία της υπεραξίας της (αυτό) κάθαρσης. Δεν έδειξε την απαιτούμενη γενναιότητα. Και σε συνδυασμό με τη θυελλώδη επέλαση των άκρων και των ακροτήτων που τα συνοδεύει, ο ορίζοντας γίνεται όλο και πιο σκοτεινός.
