Του Μάνου Οικονομίδη
Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα “Αξία”, το Σάββατο 17 Οκτωβρίου 2020
Η Ιστορία και η φύση δεν ήταν ιδιαίτερα γενναιόδωρες μαζί μας, αναφορικά με τους γείτονες που κληρονομήσαμε, σε γεωγραφικό επίπεδο. Από τη μια τα Βαλκάνια, γονιδιακά προσανατολισμένα σε αδελφοκτόνες διαμάχες, που κρατούσαν πίσω το σύνολο της περιοχής. Και από την άλλη, οι… κληρονόμοι των Οθωμανών. Με προφανή και αυταπόδεικτη αλλεργία προς τον δυτικό τρόπο ζωής.
Η ένταξη της Ελλάδας στην Ενωμένη Ευρώπη, δια χειρός του Εθνάρχη Κωνσταντίνου Καραμανλή μας προσέφερε, πέραν όλων των άλλων, και ένα εξαιρετικά αποτελεσματικό διαβατήριο υπέρβασης των γεωγραφικών αδιεξόδων της γειτονιάς μας.
Οι βαλκανικές χώρες είδαν την Ελλάδα ως κυρίαρχη παρουσία, λόγω του ευρωπαϊκού αποτυπώματός μας. Και στην πορεία του χρόνου, συνθηκολόγησαν με την κοινή λογική.
Ο αντίστοιχος οδικός χάρτης θα μπορούσε να ακολουθηθεί με την Τουρκία. Και σε συγκεκριμένες, έστω λιγοστές, στιγμές της ιστορικής συγκυρίας, το σχετικό σενάριο έδειξε να δουλεύει. Χωρίς αποτέλεσμα, όπως αποδείχτηκε, με τη σημερινή Τουρκία του Ταγίπ Ερντογάν να γελοιοποιεί διαρκώς την Ευρώπη, εργαλειοποιώντας, μεταξύ άλλων, και το ανθρώπινο δράμα του μεταναστευτικού ρεύματος.
Τι μένει; Το Ισραήλ, που δεν λειτουργεί ποτέ αυτοτελώς και συγκυριακά, αλλά σε σχέση με το πώς διατάσσονται τα κομμάτια του συνολικού παζλ. Η Ρωσία, που… τη χάσαμε τα τελευταία χρόνια, με τη Συμφωνία των Πρεσπών και την ενίσχυση της στρατηγικής συνεργασίας με τις Ηνωμένες Πολιτείες. Και, φυσικά, η υπερδύναμη από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού.
Πολλοί στη χώρα μας έχουν εναποθέσει τις ελπίδες τους στην πιθανολογούμενη αλλαγή ενοίκου στον Λευκό Οίκο, και την ενδεχόμενη έλευση του Τζο Μπάιντεν στο Οβάλ Γραφείο.
Οι σχετικές προσδοκίες αποπροσανατολίζουν. Η Αμερική του Τζο Μπάιντεν, ελάχιστα θα διαφοροποιήσει τη στάση της έναντι της Τουρκίας, και θα εγκαταλείψει τη σημερινή προνομιακή αντιμετώπιση της Άγκυρας.
Οι λόγοι, σύνθετοι και πληθυντικοί. Με έναν πρόσθετο και μη διαχειρίσιμο. Την ανάγκη της Ουάσινγκτον να τραβήξει τον Ταγίπ Ερντογάν από την αγκαλιά του Βλαντιμίρ Πούτιν, που αποσυντονίζει και υπονομεύει το ΝΑΤΟ, προκαλώντας του… εγκεφαλικές δυσλειτουργίες.
Και για να συμβεί αυτό, δεν μπορεί να ικανοποιήσει τις δικές μας, μεγάλες προσδοκίες.
