Της Μαρίκας Λυσιάνθη
Η διαδρομή και εξέλιξη της ανθρώπινης σκέψης διαμέσου των αιώνων, δεν κατάφερε να απαντήσει επαρκώς και να προσφέρει ρεαλιστικές ισοδύναμες λύσεις σε πυρηνικές απορίες της ζωής. Για παράδειγμα, πότε πρέπει κάποιος να αποσύρεται από την εμπλοκή του στο δημόσιο γίγνεσθαι, να αφήνει το έργο και τη διαδρομή του να υπερασπίζονται την υστεροφημία του, να σέβεται τον πολιτικό και ιδεολογικό χώρο που τον δέχτηκε, τον ανέχτηκε και τον ανέδειξε, να αφήνεται στην κρίση της Ιστορίας.
Με την περίπτωση του “καταλληλότερου”, η εξέλιξη της ανθρώπινης σκέψης… βρήκε τοίχο. Ο Κώστας Σημίτης συνεχίζει να μην καταλαβαίνει. Γιατί οι Έλληνες τον… κλείδωσαν στο χρονοντούλαπο της Ιστορίας, γιατί μέχρι και σήμερα δεν βρίσκονται αξιοπρεπείς υποστηρικτές του έργου και της διαδρομής του, εκτός φυσικά από τα… καλοταϊσμένα “ορφανά” που θησαύρισαν, όχι μόνο την εποχή του, αλλά και μέχρι σήμερα… στο όνομά του. Γιατί το 2004 αναγκάστηκε να ταπεινωθεί, παραδίδοντας ως “θαμπό δαχτυλίδι” το ΠΑΣΟΚ στον τελευταίο των Παπανδρέου, ανήμπορος να διαχειριστεί ψυχολογικά την εκλογική συντριβή που θα βίωνε απέναντι στον Κώστα Καραμανλή.
Η Ιστορία έχει κρίνει προ πολλού την περίοδο Σημίτη. Την αμαρτωλή περίοδο Σημίτη. Την εποχή της εθνικής λεηλασίας, τότε που οι απευθείας αναθέσεις δημοσίων έργων ήταν… καθημερινότητα κυβερνητικής πρακτικής. Τότε που η αυλή του και ο ίδιος… δεν ήξεραν, δεν έμαθαν, δεν κατάλαβαν, για πληθωρισμό σκανδάλων, μεγάλων και… μεγαλύτερων, από τις εξοπλιστικές προμήθειες, μέχρι τη βίαιη καταλήστευση των μη προνομιούχων, δια του σκανδάλου του Χρηματιστηρίου. Με αποκορύφωμα τη… με το ζόρι ένταξη στην ευρωζώνη, με στοιχεία… περίεργα, το κόστος για τα οποία πληρώσαμε αργότερα, και φυσικά με εκείνη τη… στρογγυλοποίηση της ισοτιμίας δραχμής-ευρώ, που φτωχοποίησε περαιτέρω τη συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων. Έκανε ωστόσο… πλούσιους τους λίγους “τυχερούς” που… προέβλεπαν τι θα συνέβαινε.
Ο Κώστας Σημίτης, η πρωθυπουργία του οποίου ξεκίνησε με την εθνική ταπείνωση των Ιμίων, τη de facto εγκατάλειψη ελληνικού εδάφους, τη σημαία που… πήρε ο άνεμος, και τη γκριζοποίηση του Αιγαίου, την οποία εκμεταλλεύεται σήμερα ο Ταγίπ Ερντογάν, θα μείνει στην Ιστορία ως “ξένο σώμα”. Ξένο σώμα προς το Κίνημα που τον φιλοξένησε στις τάξεις του, παρά τη… γοητεία που του ασκούσε πάντοτε ο αντίπαλος πολιτικός χώρος. Ξένο σώμα προς την ελληνική κοινωνία, την οποία έβλεπε με την υπεροψία ενός αδικαιολόγητου ελιτισμού. Μια κοινωνία που διαχρονικά, του προκαλούσε… αλλεργία, και την οποία καταδίκασε με τις πολιτικές που εφάρμοσε, τη μοιραία για το μέλλον του τόπου οκταετία της πρωθυπουργίας του.
Το νέο άρθρο που υπέγραψε στα “Νέα” για την έκθεση Πισσαρίδη, επί της ουσίας κόντρα και απέναντι στον πολιτικό χώρο που τον… ανέχτηκε, επιβεβαιώνει ότι δεν κατάφερε ποτέ να διαχειριστεί το σύμπλεγμα της… μη αποδοχής του από την πλειοψηφία των Ελλήνων.
Η ιστορική μνήμη… δεν είναι μακέτο. Όσο και να τον υμνούν “ορφανά” και… χαριτωμένες τσιρλίντερς.
