Του Νίκου Φυλάγγελου
Υπάρχουν εκείνοι που, επίμονα, μονότονα και μάλλον όχι άδικα, υποστηρίζουν ότι η χώρα μας… ξέμεινε στα χρόνια της αρχαιότητας. Ότι, πρακτικά, μετά την Αρχαία Αθήνα, δύσκολα μπορεί να συναντήσει κανείς στιγμές φωτεινές και γεμάτες αυτοπεποίθηση, που θα μπορούσαν να μας κάνουν περήφανους για την ελληνική ταυτότητά μας.
Το έθνος μας μοιάζει να προσφέρει μονάχα παρακμή. Εγωκεντρισμό. Μίσος και διχασμό, σε προσωπικό, συλλογικό και κοινωνικό επίπεδο. Η ατέλεια σεργάνιζε στο εθνικό dna, και ήρθε η επανάσταση των social media να μας αποτελειώσει.
Μια χώρα σε πτώση, σαν τη δική μας, δεν θα μπορούσε να μην επιβεβαιώσει το κακό ριζικό της ακόμη και σε μια στιγμή που ανάγκασε την ίδια την Ιστορία να… αλλάξει δρομολόγιο. Την απώλεια του Ντιέγκο Μαραντόνα.
Ας ξεχάσουμε, όσο μπορούμε, τους… διασκεδαστές που αυτοχαρακτηρίζονται δημοσιογράφοι, και προέβαλαν την είδηση του θανάτου του μεγάλου Ντιέγκο μαζί με τα… φαρμακεία, όπως λέγαμε κάποτε για τις εφημερίδες. Και ας σταθούμε στην παρέλαση παρακμής από τα social media “προσωπικοτήτων”, που επέλεξαν για κάποιον αδιευκρίνιστο λόγο να μοιραστούν μαζί μας την… αγανάκτηση και την απορία τους για τη “φασαρία” για τον Μαραντόνα. Δεν μπορούσαν να καταλάβουν. Δεν μπορούσαν να το κατανοήσουν. Δεν μπορούσαν να το αποδεχτούν.
Οι περισσότεροι, ελιτιστές του… σωλήνα. Αυτοπροσδιορισμένοι ως διαφορετικοί, προοδευτικοί, φιλελεύθεροι, τεχνοκράτες, ψαγμένοι. Στην πραγματικότητα, κοστοβόρες εγωπάθειες, χρόνια εγκλωβισμένες στα αδιέξοδα του περιθωρίου όπου τις έχουν κατατάξει οι απόψεις και η συμπεριφορά τους. Μίζεροι και τραγικοί.
Αυτή φυσικά είναι η μια πτυχή της ανάλυσης. Η περισσότερο ουσιαστική έχει να κάνει με την αδυναμία τους να κατανοήσουν κοινωνικά φαινόμενα σαν το ποδόσφαιρο, την ατελή προσέγγισή τους απέναντι στον ψυχισμό των κοινωνιών, και πόσο γενναιόδωρα επιβραβεύει τους “γητευτές” του.
Τέτοιος ήταν και ο Ντιέγκο Μαραντόνα. Γητευτής της καρδιάς των μαζών, πασών των γενεών και των εθνών. Πρέπει να έχεις γεννηθεί και να συνεχίζεις να συχνάζεις… σε γυάλα, για να μην το καταλαβαίνεις. Χωρίς φυσικά τη στοιχειώδη γενναιότητα της… αυτοπροστασίας από την τοξικότητά τους.
Όσο φυσικά για τις πολύ γκρίζες πτυχές της ζωής του, την απάντηση τη δίνει η ίδια η Ιστορία: “Δεν με νοιάζει τι έκανες με τη ζωή σου. Με νοιάζει τι έκανες στη δική μου. Τι με έκανες να αισθανθώ”…
