Της Μαρίκας Λυσιάνθη
Η… συμπάθειά του για τον Μπόρις Τζόνσον είναι γνωστή και πολλάκις επιβεβαιωθείσα στο παρελθόν. Ακόμη και αυτή η ανθρώπινη αδυναμία ωστόσο, δεν αναιρεί το… ασυγχώρητο και αδικαιολόγητο της πρόσφατης “φλυαρίας” του Ντέιβιντ Κάμερον για τη Μεγάλη Βρετανία και το μέλλον της, στο περιθώριο του αυτοτροφοδοτούμενου αδιεξόδου για το Brexit.
Πριν… πολλά χρόνια, τότε που το ιστορικό Συντηρητικό Κόμμα της Μεγάλης πάσχιζε να ξεπεράσει τις… ιστορικές ήττες από τους Νέους Εργατικούς του Τόνι Μπλερ, το “βαθύ κόμμα” των Τόρις αποφάσισε να επενδύσει σε τρεις χαρισματικούς νεαρούς. Τον Ντέιβιντ Κάμερον, τον Τζορτζ Όσμπορν και τον Μπόρις Τζόνσον.
Χαρισματικοί, με τον έναν να συμπληρώνει τον άλλο, η πολιτική συγκυρία έμοιαζε ιδεώδης. Ο Τόνι Μπλερ βρισκόταν σε αποδρομή, τον Γκόρντον Μπράουν δεν τον συμπάθησαν πραγματικά ποτέ οι Βρετανοί, και το Συντηρητικό Κόμμα κατάφερε να ξεκινήσει τη δική του θυελλώδη πολιτική ηγεμονία.
Ο Ντέιβιντ Κάμερον, με το παρατσούκλι “Τόρι Μπλερ”, έγινε αρχηγός και πρωθυπουργός. Ο Τζορτζ Όσμπορν, εμπνευστής του κυβερνητικού προγράμματος και Υπουργός Οικονομικών. Και ο “κλόουν” Μπόρις Τζόνσον, Δήμαρχος Λονδίνου και στη συνέχεια Υπουργός Εξωτερικών και τελικά πρωθυπουργός.
Η… μισή ματιά με την οποία έβλεπε πάντοτε ο Ντέιβιντ Κάμερον τον Μπόρις Τζόνσον, έχει… μυθικές διαστάσεις για την πολιτική ιστοριογραφία της Μεγάλης Βρετανίας. Η σημερινή “επανεμφάνισή” του ωστόσο, αδικεί πρωτίστως τον ίδιο.
Γιατί, ό, τι ζει η Μεγάλη Βρετανία, το προκάλεσε ο Ντέιβιντ Κάμερον, με την απόφασή του να προκηρύξει δημοψήφισμα. Από εκεί ξεκίνησαν όλα. Ο “Τόρι Μπλερ” άνοιξε το δρόμο… για τον γκρεμό.
