Της Ευτυχίας Κοκκίνη
Με αφορμή την πρόσφατη τραγική κατάσταση στη Μόρια με 12.500 μετανάστες στους δρόμους επανήλθε στο προσκήνιο το μεταναστευτικό ζήτημα παραμερίζοντας τρόπον τινά την πανδημία του covid-19, αλλά και τις επεκτατικές κινήσεις του Ερντογάν. Κατά μία έννοια βέβαια συνδέονται μεταξύ τους, καθώς η ολική καταστροφή του ΚΥΤ της Μόριας επέφερε προέκταση της πανδημίας, λαμβάνοντας υπόψη τα 35 επιβεβαιωμένα κρούσματα που πλέον κυκλοφορούν ανεξέλεγκτα στο νησί και τα οποία αποτελούν ενεργή υγειονομική βόμβα για τους κατοίκους, χώρια οι επαφές τους. Επιπλέον, δεν είναι λίγοι εκείνοι που πιστεύουν ότι ο εμπρησμός ενδεχομένως να ήταν καθοδηγούμενος από την τουρκική πλευρά, καθώς μόλις ξέσπασε η φωτιά στη Μόρια, ένα τουρκικό UAV άρχισε να πετά απέναντι από τη Λέσβο.
Σαφώς η κατάσταση από μόνη της είναι σοβαρή, πόσο μάλλον όταν επιβαρύνεται από την πανδημία και τις τουρκικές κινήσεις. Μία κατάσταση, η οποία μπορεί να φαντάζει προσπελάσιμη για ένα κόμμα στην αντιπολίτευση, αλλά το έργο δυσχεραίνεται όταν το ίδιο κόμμα βρίσκεται στην Κυβέρνηση. Εξάλλου, δεν υπάρχει ένας στάσιμος αριθμός μεταναστών, τον οποίο πρέπει να διαχειριστεί το Υπουργείο Μετανάστευσης και Ασύλου. Ο αριθμός καθημερινά αυξάνεται ανεξέλεγκτα.
Πέρα όμως από την όποια επίρριψη ευθυνών και την αντιμετώπιση σε επίπεδο κρατικό, το κομμάτι που διχάζει την κοινή γνώμη εστιάζεται στον τρόπο που η κοινωνία αντιμετωπίζει τους πρόσφυγες. Υπάρχει μία μεγάλη μερίδα του πληθυσμού, η οποία ευαισθητοποιείται κοινωνικά απέναντι τους, κυρίως απέναντι στα παιδιά. Και μία άλλη μερίδα που δεν μπορεί να διαχειριστεί συνειδησιακά αυτή την κατάσταση και καταφεύγει στην εξωτερίκευση της οργής με λεκτική επιθετικότητα. Είναι οι πρώτοι, συνεπικουρούμενοι συχνά από δηλώσεις αλληλεγγύης διεθνών προσωπικοτήτων, όπου καταφεύγουν σε μηνύματα κοινωνικής συμπαράστασης. Και οι δεύτεροι, οι οποίοι νιώθουν ότι παραμερίζονται στην ίδια τους την πατρίδα από τους εισβολείς. Είναι οι πρώτοι ανθρωπιστές και οι δεύτεροι ρατσιστές; Μπορούμε τόσο εύκολα να κρίνουμε κάποιον από τα λόγια του;
Κατά την ταπεινή μου γνώμη, δεν μπορείς να κρίνεις κάποιον για τις απόψεις του, αν δεν έχεις γνώση της καθημερινότητας του. Είναι ευσυγκίνητες οι μεγαλοστομίες κάποιου που εξ΄ αποστάσεως λαμβάνει ρόλο φιλάνθρωπου. Όταν όμως ο ίδιος βιώνει την κατάσταση ζώντας δίπλα σε δομές φιλοξενίας, όπου μερίδα των μεταναστών καταφεύγει σε βίαιες συμπεριφορές, είναι λογικό να ξεφύγει από τα όποια όρια ανοχής. Σαφώς, δεν μπορούμε να γνωρίζουμε από πρώτο χέρι τις προσπάθειες που το Κράτος καθημερινά καταβάλλει για την αντιμετώπιση αυτής της γάγγραινας, ελπίζουμε όμως να βρεθεί άμεσα μία τέτοια γραμμή χειρισμού, η οποία σε πρώτο επίπεδο θα ενεργεί προς όφελος των Ελλήνων πολιτών, δίνοντας ταυτόχρονα μία ανθρώπινη λύση για τους μετανάστες.
Εργάζεται σε θυγατρική εταιρία χρηματοδοτικών μισθώσεων Τραπεζικού Ομίλου. Έχειπροϋπηρεσία στον Τραπεζικό κλάδο. Διαθέτει δίπλωμα “Public Relations” από το London Chamber of Commerce and Industry Examinations Board.
Λατρεύει τον κινηματογράφο και γράφει εθελοντικά παρουσίαση και κριτική για ταινίες σε siteτης Θεσσαλονίκης το «Φιλμ Νουάρ». Παράλληλα έχει ξεκινήσει να γράφει μυθιστορήματα.
by 