Του Δρ. Ευριπίδη Στ. Στυλιανίδη
Βουλευτή Ροδόπης – ΝΔ
ΚΙΤΡΙΝΟ
Από την ημέρα που ξεκίνησα την ενασχόληση μου με την πολιτική ως προεδρος των μαθητών του δημοσίου 1ου Λυκείου Κομοτηνής ή των φοιτητών του δημοσίου Δημοκριτείου Πανεπιστημίου Θράκης και μέλος του τελευταίου ΚΣ της ΕΦΕΕ γνώριζα πολύ καλά, ότι τίποτε δεν είναι εύκολο και τίποτε δε χαρίζεται. Το έκανα όμως όχι από ματαιοδοξία, αλλά στην αρχή από οργή για την αδικία και την περιφρόνηση που έβλεπα να υφίσταται η ιδιαίτερη πατρίδα μου η Θράκη και στη συνέχεια από πίστη στις δυνατότητες της γενιάς μου.
Κάθε σκαλοπάτι το ανέβηκα με πολύ κόπο και αγώνα. Δούλεψα σκληρά για να τελειώσω το διδακτορικό μου στη Νομική του Αμβούργου της Γερμανίας, γιατί κάποιοι ευνοούμενοι του κέντρου μου στέρησαν τις υποτροφίες που αξιοκρατικά δικαιούμουν.
Όταν επέστρεψα από το εξωτερικό και πέτυχα χάρη στον αείμνηστο Μιλτιάδη Εβερτ την εκλογή μου ως προέδρου της κραταιάς τότε ΟΝΝΕΔ ως ο πρώτος Βορειοελλαδίτης που έφτασε στην ηγεσία της νεολαίας, βίωσα απίστευτες παραπολιτικές επιθέσεις από συντρόφους μου του κέντρου που δεν μπορούσαν να δεχθούν ότι ένα παιδί από την επαρχία πήρε τα ηνία της Οργάνωσης.
Τότε ο αείμνηστος Πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας Κωνσταντίνος Καραμανλής μου διεμήνυσε: «Μικρέ μην απογοητεύεσαι. Στη ζωή και στην πολιτική να θυμάσαι ότι δίπλα κάθεται ο εχθρός και απέναντι ο αντίπαλος. Σημασία έχει να προχωράς και να δικαιώνεις αυτούς που σε πιστεύουν».
Αυτή υπήρξε και η πολυτιμότερη συμβουλή που δέχθηκα στην πολιτική μου διαδρομή μέχρι σήμερα.
Συνέχισα με πείσμα και αγάπη για την πατρίδα μου και πέτυχα να γίνω ο νεότερος Βουλευτής της σειράς μου(10 φορές επανεκλέχθηκα πρώτος στη Ροδόπη έχοντας απέναντι μου συχνά και μηχανισμούς ξένου κράτους) , ο νεότερος Υφυπουργός και στη συνέχεια ο νεότερος Υπουργός, υπηρετώντας σε 4 κορυφαία Υπουργεία, συμμετέχοντας σε 5 κυβερνητικά σχήματα στις Κυβερνήσεις Κώστα Καραμανλή και Αντώνη Σαμαρά.
Στόχος μου πάντα ήταν η παραγωγή έργου που τις περισσότερες φορές δεν προβλήθηκε επαρκώς, παρότι όμως αναγνωρίστηκε από τους ανθρώπους των εργασιακών χώρων με τους οποίους συνεργάστηκα πχ. Διπλωμάτες στο Υπουργείο Εξωτερικών, Εκπαιδευτικοί στο Παιδείας, Μεταφορείς-ΤΑΞΙ-ΚΤΕΛ κλπ στο Υπουργείο Μεταφορών, Αυτοδιοικητικοί στο Εσωτερικών.
Ανέβηκα με αγώνα και συστηματική δουλειά το κάθε σκαλοπάτι και σε σύντομο συγκριτικά διάστημα διύνησα μια μεγάλη και ενδιαφέρουσα διαδρομή από το χωριό μου στη Θράκη ως τους κορυφαίους ρόλους του πολιτικού κέντρου στην Αθηνα ή το εξωτερικό. Απέδειξα ως παιδί δασκάλων από την ελληνική επαρχία ότι η πολιτική στην Ελλάδα δεν είναι υπόθεση μόνο άξιων συνεχιστών μιας οικογενειακής παράδοσης, ούτε φυσικά το ακριβό χόμπι κάποιων πλουσίων ή η ματαιοδοξία συμβιβασμένων πολιτών που έχουν αποδεχθεί να υπηρετούν συγκεκριμένα διαπλεκόμενα συμφέροντα. Είναι υπόθεση όλων των πολιτών που αξίζουν, πιστεύουν και θέλουν να προσφέρουν στην κοινωνία, στον τόπο τους, στην πατρίδα τους. Όταν μάλιστα ως αυτοδημιούργητος την ανεβαίνεις από την απότομη σκάλα και όχι από το ασανσέρ, στο τέλος της διαδρομής είσαι σοφότερος και άρα έχεις να δώσεις πολλά.
Κάποια στιγμή που συζητούσα με κάποιο/α πολιτικό από τις μεγάλες οικογένειες της Χώρας μου είπε: «Ευριπίδη η πολιτική είναι Μαραθώνιος…» και απάντησα χαμογελώντας «Ναι, αλλά εγώ ξεκινώ από το Μαραθώνα, αλλά εσύ έξω από το Καλλιμάρμαρο. Είμαι βέβαιος για σένα ότι θα τερματίσεις πρώτος ή δεύτερος. Δεν θα έχεις δει όμως ποτέ τη διαδρομή… κι αυτό είναι ότι αξίζει».
Αυτό που έχω να παρατηρήσω κατά τη διάρκεια του δικού μου Μαραθωνίου είναι ότι ενσυνείδητα σε όλους τους ρόλους που έχω βρεθεί ξεκινούσα τη δουλειά από τη βάση της. Από το αμπάρι-μηχανοστάσιο του πλοίου, από το θεμέλιο της οικοδομής. Πάντα με ξεκάθαρη στρατηγική και οριοθετημένο ρεαλιστικό όραμα. Δεν μπέρδεψα ποτέ την πολιτική με τις δημόσιες σχέσεις και τα τηλεοπτικά παράθυρα, την παραγωγή έργου με την επικοινωνία και την φιλοδοξία προσφοράς και ανάδειξης με την διαπλοκή. Αυτή η επιλογή όμως του δύσκολου δρόμου έχει απίστευτο κόστος. Κάθε φορά όταν το έργο μου είχε αρχίσει να φαίνεται, η οικοδομή ξεπρόβαλε από το έδαφος και άρχιζαν να χτίζονται οι πρώτοι όροφοι της δημιουργίας ήταν απίστευτες, ύπουλες και πολύ βρώμικες οι προσωπικές επιθέσεις που δεχόμουν. Άλλες φορές από τον «αντίπαλο» και πολλές φορές από τον «εχθρό».
Αυτές τις επιθέσεις μου θύμισε ο αγαπητός Δημοσιογράφος κύριος Γ. Λακόπουλος, ο οποίος είμαι βέβαιος ότι δεν γνώριζε τι μπορεί να κρύβεται πίσω από κάθε βρώμικο χτύπημα «δολοφονίας χαρακτήρα» τη στιγμή που εκδηλώνονταν. Ίσως άθελα του με το άρθρο του αυτό να υπηρετεί φαινόμενα, πολιτικές και πρόσωπα που θα ήθελε να πολεμήσει.
Με διευκολύνει όμως να αναστοχαστώ, να δω πλέον με την ξεκάθαρη μάτια της αυτοκριτικής και της εμπειρία τα λάθη μου αλλά να διακρίνω και τη βρωμιά της πολιτικής και της δημοσιογραφίας για την οποία με προειδοποιούσε στο ξεκίνημα μου ο δάσκαλος πατέρας μου που έζησε προσφυγιά, πόλεμο, αντίσταση και εμφύλιο με προσωπικό και οικογενειακό κόστος.
Θυμάμαι πχ την αντίδραση της Αριστεράς για την απόσυρση του ατοπήματος Ρεπούση με την υπογραφή μου μετά την εισήγηση της Ακαδημίας Αθηνών. Δεν θα μπορούσα όμως να δεχθώ ως παιδί προσφυγικής οικογένειας, ότι στη Σμύρνη που σφαγιάστηκε ο Ελληνισμός, απλώς «στιβάζονταν στην προκυμαία». Αυτή μου άλλωστε την απόφαση στήριξε δημόσια και προσωπικά ο μεγάλος Μίκης Θοδωράκης. Μήπως είναι και αυτός «εθνικιστής και ψηφοθήρας;»
Θυμάμαι την δημόσια υπεράσπιση της Ελληνικής γλώσσας σε μια ομιλία μου στην Παλιά Βουλή που βασίζονταν σε βιβλιογραφικές αναφορές στον Μπαμπινιώτη και όχι σε κάποιες ιδεοληπτικές αναφορές των αριστερών καθηγητών του ακροατηρίου μου.
Θυμάμαι τα «συντροφικά» μαχαιρώματα για τη διαμονή μου στο Παρίσι, όπου εμφάνισαν σε πρωτοσέλιδο το κόστος ενοικιαζόμενης αίθουσας για διακρατικές διαπραγματεύσεις ως κόστος προσωπικής «πολυτελούς διαμονής». Θυμάμαι όμως και την άρνηση μου να πληρώσω ως Υπουργός Μεταφορών τις ίδιες ακριβώς μέρες(τυχαίο;) το κόστος ενός ανολοκλήρωτου μεγάλου έργου στον εκδότη της εφημερίδας που το ανέδειξε στο πρωτοσέλιδο της.
Θυμάμαι τη οργή του Αλαβάνου στη Βουλή, όταν ο ΣΥΡΙΖΑ το 2008 δεν μπόρεσε να αναδιοργανώσει ούτε μια από τις 5000 καταλήψεις σχολείων που είχε οργανώσει δια του Τσίπρα το 2007 εναντίον της Μαριέτας Γιαννάκου. Κι αυτό γιατί στις 11 Σεπτεμβρίου του 2008 ήταν η πρώτη φορά μετά τη Μεταπολίτευση, όπως ομολογεί ακόμα το σύνολο των εκπαιδευτικών, που η σχολική χρονιά ξεκίνησε ομαλά, χωρίς διπλοβάρδιες, με τα λειτουργικά κενά Καθηγητών, Δασκάλων και Νηπιαγωγών όλα καλυμμένα, με τα βιβλία να περιμένουν τους μαθητές και τους νεοδιόριστους εκπαιδευτικούς όλους να έχουν ολοκληρώσει Εισαγωγική Επιμόρφωση πριν μπουν στην τάξη. Οι νεοδιόριστοι μάλιστα και οι αναπληρωτές ενημερώθηκαν με προσωπικό SMS για την τοποθέτηση τους από τις 15 Αυγούστου. Την ίδια περίοδο 2004-2009 ολοκληρώσαμε μέσω του Οργανισμού Σχολικών Κτηρίων (ΟΣΚ) ή με Σύμπραξη Δημόσιου Ιδιωτικού Τομέα (ΣΔΙΤ) 923 νέες σχολικές υποδομές σε όλη την Ελλάδα δρομολογώντας άλλες τόσες.
Όταν λοιπόν προέκυψε η δολοφονία Γρηγορόπουλου, όχι σε ένα σχολείο αλλά στα Εξάρχεια και χάθηκε άδικα η ζωή ενός νέου παιδιού, κάποιοι επιχείρησαν για λόγους σκοπιμότητας να το συνδέσουν με τον Υπουργό Παιδείας, διότι τους είχε χαλάσει το σχεδιασμό τους. Δόθηκαν δημοσιεύματα. Τώρα πια ξέρω από ποιούς και γιατί; Ο Αλαβάνος δήλωσε στη Βουλή ότι «ο Υπουργός Παιδείας είναι κόκκινο πανί για την Αριστερά» και κάποιοι σύντροφοι του στη Νέα Δημοκρατία εισηγούνταν στον Κώστα Καραμανλή να με απομακρύνει από την Κυβέρνηση, γιατί ίσως ενοχλούσε τα σχέδια τους η για πρώτη φορά μεταπολιτευτικά υψηλή δημοσκοπικά δημοφιλία του Υπουργού Παιδείας.
Όλοι αυτοί γνώριζαν ότι όταν βρέθηκα το βράδυ εκείνο σε κέντρο διασκέδασης καλεσμένος σε γιορτή του Αγίου Νικολάου δεν είχα ενημερωθεί για τα γεγονότα στα Εξάρχεια και την επόμενη αν και Σαββατοκύριακο εργαζόμουν απο τα ξημερώματα ως τα μεσάνυχτα στο Υπουργείο για να προλάβω την προσπάθεια κάποιων που επιχειρούσαν με 60.000 SMS σε δεκαπεντάχρονα να περάσουν την ένταση στα σχολεία. Τη μέρα εκείνη δεν πήγα στο γήπεδο να δω τον αγώνα. Πετάχθηκα για 15 μόνο λεπτά να χαιρετίσω τους συμπατριώτες μου από την Κομοτηνή που ήλθαν με τον Πανθρακικό, την ομάδα της πόλης μου για να παίξει με την ΑΕΚ και επέστρεψα στο Υπουργείο ως τα μεσάνυχτα. Το ενδιαφέρον είναι ποιος τράβηξε τη συκοφαντική φωτογραφία, πώς τη διοχέτευσε στα ΜΜΕ και γιατί; Το γνωρίζω πλέον πολύ καλά, αλλά δεν θα το πω, διότι δικαιώνεται η πολύτιμη συμβουλή του Εθνάρχη. Αυτό όμως που δε γνωρίζουν όσοι τότε με σπίλωσαν είναι ότι εκείνες τις δύσκολες ώρες ήμουν ο πρώτος που μίλησε με τη μητέρα του αδικοχαμένου παιδιού και τους δασκάλους του. Έστειλα ψυχολόγους στο σχολείο να βοηθήσουν τους συμμαθητές του και συνέβαλα με ψυχραιμία και ευθύνη στη διαχείρηση της κρίσης που στόχευε στη αποσταθεροποίηση της Κυβέρνησης και της Χώρας από τη μια και στη στρατολόγηση νέων σε ακραίες οργανώσεις από τη άλλη.
Δεν θέλω όμως να επεκταθώ άλλο σε άδικες και βρώμικες επιθέσεις που βίωσα όλα αυτά τα χρόνια κάθε φορά, όταν άρχιζε το παραγόμενο έργο το δικό μου και των συνεργατών μου να φέρνει ορατά αποτελέσματα. Τώρα καταλαβαίνω γιατί; Γιατί απλούστατα ενα θλιβερό πολιτικό, μιντιακό και οικονομικό κατεστημένο της Χώρας δεν έχει μάθει και δεν αφήνει και την κοινωνία να μάθει να αξιολογεί τους πολιτικούς της με κριτήριο την αξιοσύνη, το ήθος και την αποτελεσματικότητα τους.
Αυτή η Δικτατορία των Μετριοτήτων που επιχειρούν να μας επιβάλουν δεν ανέχεται την κοινωνική κινητικότητα, τις ίσες ευκαιρίες, την αξιοσύνη και την αποτελεσματικότητα των αυτοδημιούργητων. Χλευάζει τον ιδεαλισμό και την ανιδιοτελή προσφορά. Συκοφαντεί ότι δεν μπορεί να παρακολουθήσει. Υιοθετεί έναν καταστροφικό λαϊκισμό ή ένα επικίνδυνο ελιτισμό.
Φοβάται την πίστη, το πείσμα και το όραμα κάποιων για μια καλύτερη Ελλάδα.
Αυτό το όραμα μας κάποιοι επιχείρησαν να κονιορτοποιήσουν ξανά αυτές τις μέρες με νέα προβοκατόρικα δημοσιεύματα. Τώρα όμως είναι όλα ορατά. Ο σπόρος έχει πέσει και παρότι η πανδημία φόρεσε σε όλους μας μάσκες προσωρινά, ωστόσο αφαίρεσε από κάποιους οριστικά τις μάσκες που φορούσαν σε όλη τους τη ζωή.
