Της Ελένης Κωστοπούλου
Αφορμή για το σημερινό μας άρθρο στάθηκε μια συνέντευξη ενός επιχειρηματία γεωργού από την Περιφερειακή Ενότητα Φλώρινας, ο οποίος, είπε ούτε λίγο ούτε πολύ ότι, για να καλλιεργηθεί ο κάμπος της περιοχής χρειάζονται γύρω στους πεντακόσιους εργάτες γης, από τη γείτονα χώρα Αλβανία.
Η συγκεκριμένη συνέντευξη προκαλεί έντονους προβληματισμούς για το εργασιακό μέλλον των Ελλήνων αλλά και των αλλοδαπών στη χώρα μας. Ο μέσος ανθρώπινος νους θα θέσει το ερώτημα: Δεν υπάρχουν στη Φλώρινα ή στην ευρύτερη περιοχή της Δυτικής Μακεδονίας πεντακόσιοι Έλληνες που να μπορούν να εργαστούν στον αγροτικό τομέα; Το ερώτημα είναι ρητορικό, αφού η απάντηση είναι φυσικά ναι. Επίσης, αντιλαμβάνεται ο καθείς ότι, οι πάσης φύσεως εργοδότες επιθυμούν φθηνό εργατικό δυναμικό προκειμένου να καλύψουν το κόστος παραγωγής τους, που είναι δυσβάσταχτο. Το παραπάνω φαινόμενο δεν συμβαίνει μόνο στη Φλώρινα αλλά σε όλη την Επικράτεια. Το γεγονός ότι σήμερα, υπάρχει στην ενδοχώρα ένας υπέρμετρος αριθμός μεταναστών, που εγγίζει το 1.000.000 ανθρώπινες ψυχές, αυτό “βολεύει” τους πάντες. Είναι όμως και η ιδανική λύση; Γιατί ο Έλληνας δυνητικός εργαζόμενος να στερείται του δικαιώματος εργασίας με έναν αξιοπρεπή μισθό; Και γιατί ο επιχειρηματίας γεωργός να του στερεί αυτή τη δυνατότητα; Αυτά τα ερωτήματα θα μπορούσαν να μην υφίστανται καν, εάν το προϊόν που παράγει ο αγρότης λάμβανε την πραγματική του αξία και επίσης εάν το κόστος παραγωγής έπεφτε στο ελάχιστο. Τι λένε για όλα αυτά τα κόμματα της Ελλάδας; Συμφωνούν λοιπόν στο ό,τι το κράτος, μπορεί να αναλαμβάνει μέρος του κόστους παραγωγής, όπως, και της προώθησης του ελληνικού γεωργικού προϊόντος στις ξένες αγορές, μέσω των μεθόδων του σύγχρονου μάρκετινγκ.
Ακόμα και οι άκρως φιλελεύθεροι στα προγράμματά τους παραδέχονται τις παραπάνω πολιτικές. Έτσι λοιπόν, μέσω της κρατικής βοήθειας σε πολλά επίπεδα στον αγροτικό τομέα λύνονται πολλαπλά προβλήματα όπως, της ανεργίας, της υποαπασχόλησης αλλά και την ενίσχυση του ΑΕΠ μέσω του πρωτογενούς τομέα.
Η Ευρωπαϊκή Ένωση προσφέρει μηχανισμούς αγροτικών ενισχύσεων, κάτι το οποίο, είναι απαραίτητο να γνωρίζουν οι Έλληνες ευρωβουλευτές και να παλεύουν καθημερινά προς την ενίσχυση της χώρας μας. Σίγουρα έχουν γίνει πολλά. Μπορούμε όμως και περισσότερα. Η Ελλάδα όπως τονίστηκε και σε προηγούμενα άρθρα μας, διαθέτει εκείνο το φυσικό πλούτο, ο οποίος, θα γίνει το “όχημα” της παραγωγής των ποιοτικότερων προϊόντων τουλάχιστον στην Ευρωπαϊκή Ένωση.
Ενδεχομένως, να χρειάζονται και κάποιοι τους μετανάστες, όμως, δεν θα απασχοληθούν όλοι στην παραγωγή, αυτή η δραστηριότητα παραδοσιακά ανήκει στα ελληνικά χέρια. Και αυτό πρέπει να γίνει αντιληπτό απ’ όλους. Να αναφέρουμε επίσης ότι,το φορολογικό καθεστώς που ισχύει για τους αγρότες θα μπορούσε να είναι πιο ευνοϊκό, αρκεί όμως, ο αγρότης να είναι πράγματι επιχειρηματίας αγρότης.
Τα λάθη που έγιναν στις δεκαετίες 1980- 1990 και στη πρώτη δεκαετία του 2000 σε ό,τι αφορά τη διαχείριση του τομέα της γεωργίας, ας μας γίνουν μάθημα, για να μη τα επαναλάβουμε.
Η εκάστοτε κυβέρνηση επιβάλλεται να δίνει ένα πολύ σημαντικό τμήμα της “ενέργειάς” της στο γεωργικό κλάδο. Η αξία του γεωργικού κλάδου είναι αναμφισβήτητη διότι, καλύπτει τις βασικές μας ανάγκες για τροφή και υγεία κάτι που εκτιμήθηκε και από τους πρωτοέλληνες, οι οποίοι, τοποθέτησαν στη λατρεία τους τη θεά Δήμητρα, ως θεά της γεωργίας.
