Της Ελένης Κωστοπούλου:
Ο χώρος του Κέντρου, ως πολιτική αλλά και ως ιδεολογία αποτελείται από κεντρογενείς ψηφοφόρους, μετριοπαθείς και ίσως ανεξάρτητους. Δεν πιστεύουν στην ελεύθερη αγορά και κατά συνέπεια στην φιλελεύθερη ιδεολογία. Γι’ αυτούς άξιος άνθρωπος είναι ο επαγγελματίας, που προάγει και προσφέρει στο κοινωνικό σύνολο, χωρίς να χρειάζεται γενικά κρατική βοήθεια. Είναι εκείνοι που θα ήθελαν την επικράτηση θεσμών αξιοκρατίας και ίσων ευκαιριών.
Διερωτόμαστε όμως, τα παραπάνω είναι σωστά; Και ποια τελικά, είναι η κατασταλαγμένη άποψη του κεντρώου ψηφοφόρου για προβλήματα, όπως αυτά της φτώχειας, της μετανάστευσης και των εθνικών θεμάτων; Επίσης, ο κεντρώος ψηφοφόρος κινείται πιο κοντά στην δεξιά ή στην αριστερά;
Οι στατιστικοί αναλυτές από την μεταπολίτευση, ως και σήμερα, θεωρούν ότι η δεξιά και η αριστερά στην Ελλάδα, έχουν μία βάση 30-35% των ψηφοφόρων και συνεπώς η κατάκτηση του κέντρου είναι αυτή, που θα τους οδηγήσει στην εξουσία.
Ιστορικά, θα ήταν σκόπιμο να αναφερθούμε στις περιπτώσεις του Ελευθέριου Βενιζέλου και Γεώργιου Παπανδρέου, οι οποίοι κυβέρνησαν την Ελλάδα στηριζόμενοι στις μετριοπαθείς απόψεις, μακριά από λαϊκισμούς, συγκεντρώνοντας αριστερούς και δεξιούς ψηφοφόρους.
Μετά τη μεταπολίτευση το κέντρο με τη μορφή πολιτικών παρατάξων κατέρρευσε. Οι μόνες φωτεινές αναλαμπές ήταν του Ιωάννη Ζίγδη και του Βασίλειου Λεβέντη, οι οποίοι όμως επιβίωσαν πολιτικά (εντός βουλής) για λίγα χρόνια, παρότι ήταν σθεναροί μαχητές στο κοινοβούλιο.
Ίσως, ο κόσμος που τους στήριξε να ανήκε πολιτικά, σε δεξιές ή αριστερές παρατάξεις και λόγω απαξίωσης να εκφράστηκαν με ψήφο διαμαρτυρίας, στέλνοντας το μήνυμα ότι οι κυβερνήσεις δεξιάς ή αριστεράς κάτι δεν κάνουν σωστά.
Η ουσία πάντως είναι ότι κανένα κεντρώο κόμμα δεν ενέπνευσε τους ψηφοφόρους. Ενδεχομένως δεν είχε συγκεκριμένη ιδεολογία, θέσεις και προγράμμα.
Οι ψηφοφόροι όμως, καλώς ή κακώς αρέσκονται στον λαϊκισμό και στις εκφράσεις του. Έτσι λοιπόν, τα λεγόμενα κεντροδεξιά και κεντροαριστερά κόμματα, χρησιμοποίησαν τον λαϊκισμό ως “όχημα” για την κατάκτηση πολιτικών θόκων.
Οι Έλληνες ψηφοφόροι γενικά, επηρεάζονται από κραυγές και συνθήματα, και αυτό οι επικοινωνιολόγοι το γνωρίζουν και ωθούν τις αντίστοιχες παρατάξεις.
Μήπως όμως στη σημερινή εποχή, όλο αυτό είναι ένας μύθος; Μήπως οι περισσότεροι Έλληνες έχουν αντιληφθεί ότι δεν υπάρχει δεξιά ή αριστερά; Μήπως, υπάρχει μία αγανάκτηση από τις κυβερνήσεις των τελευταίων δεκαετιών και ψηφίζουν χωρίς βούληση;
Τα παραπάνω ερωτήματα ισχύουν για όλους. Αριστερούς, δεξιούς και κεντρώους. Η πολιτική, δυστυχώς, είναι ήδη απαξιωμένη και μάλλον δεν υπάρχει αναστροφή.
Οι μεγάλοι ηγέτες τελείωσαν και αν κάποιος επιθυμεί να χαρακτηριστεί ως μεγάλος ηγέτης χρειάζεται να αγαπήσει, να φροντίσει και να εμπνεύσει τον λαό του, κάνοντας τα πάντα, ώστε να του εξασφαλίσει μία ζωή με αξιοπρέπεια και ποιότητα.
Οι νέοι μας πρέπει να ζουν στην Ελλάδα και οι πολιτικοί μας, οφείλουν να κάνουν τα πάντα γι’αυτό.
