Της Ελένης Κωστοπούλου
Με βάση την επιστημονική κοινότητα των επικοινωνιολόγων, επικοινωνία αποτελεί, η μετάδοση και λήψη ενός ή περισσότερων μηνυμάτων.
Τα στοιχεία, που είναι απαραίτητα γι’ αυτή την επικοινωνία, είναι, ο πομπός, η κωδικοποίηση του μηνύματος, η μετάδοσή του, η λήψη και η αποκωδικοποίησή του από τον λήπτη. Στις μέρες μας, οι περισσότεροι μιλάνε για αποξένωση και έλλειψη συναναστροφής. Από μικρή ηλικία ξεκινάει η χρήση του διαδικτύου και της τηλεόρασης. Καθημερινά, συναντάμε ανθρώπους με ένα κινητό στο χέρι, αφοσιωμένους σ’αυτό, να στέλνουν ή να λαμβάνουν ειδοποιήσεις, μέσω εφαρμογών, υποκαθιστώντας την πραγματική διάσταση που πρέπει να έχει η σωστή επαφή. Τα παιδιά του δημοτικού – γυμνασίου γνωρίζουν τις τεχνολογίες πληροφορικής, περισσότερο από τους μεγάλους. Το συμπέρασμα όλων των παραπάνω καταστάσεων, σε συνδυασμό και με άλλα άρθρα που έχουν γραφτεί και έρευνες που έχουν γίνει, τείνει, στο να δημιουργούνται άνθρωποι με περιορισμένη κοινωνικοποίηση. Τα παιδιά που θα γίνουν έφηβοι και εν συνεχεία ενήλικες, δεν θα είναι επαρκώς ικανά να μεταδώσουν, να κωδικοποιήσουν και να αποκωδικοποιήσουν ένα μήνυμα. Αν δεχτούμε ότι, ο στόχος της τηλεόρασης είναι να βελτιώσει τις επικοινωνιακές ικανότητες των ανθρώπων, τελικά, αυτός δεν επιτυγχάνεται, τουναντίον μάλιστα, υπάρχουν τα αντίθετα ακριβώς αποτελέσματα. Καταστάσεις όπως, διαζύγια, αντιπαραθέσεις, φιλονικίες, διαπληκτισμοί, συγκρούσεις, θα μπορούσαν να αποφευχθούν, αν η επικοινωνία, λάμβανε τα παραδοσιακά χαρακτηριστικά της. Ας συλλογιστούμε ότι, στην παλιά παραδοσιακή ελληνική οικογένεια, υπήρχαν ατέρμονες συζητήσεις, στις οποίες, συμμετείχαν μικροί – μεγάλοι και έτσι, αυξάνονταν η γλωσσική και επικοινωνιακή ικανότητα όλων των μελών της. Αυτό το πρότυπο οικογένειας, πρέπει και σήμερα να το υιοθετήσουμε. Να δίνουμε το λόγο στα μικρά παιδιά, κάνοντας διάλογο μαζί τους, να ακούμε τις απόψεις που έχουν και να αφιερώνουμε χρόνο για συζήτηση.
Το ίδιο σχεδόν ισχύει και για το σχολείο. Να δίνεται η δυνατότητα στους μαθητές, μέσω, των εκθέσεων ιδεών, να εκφράζουν τη γνώμη και τις πεποιθήσεις τους.
Θα μπορούσαμε, να περιορίσουμε στις μικρότερες ηλικίες τις ηλεκτρονικές συσκευές, οι οποίες, ναι μεν μπορεί να προσφέρουν κάποιες γνώσεις στα μικρά παιδιά, αλλά, τα αποξενώνουν. Οι μεγάλοι, επίσης, αν ελάττωναν τη χρήση των κινητών τηλεφώνων, μιλούσαν περισσότερο μεταξύ τους, και τη μοναξιά θα περιόριζαν και οι επικοινωνιακές δεξιότητές τους θα βελτιωνόταν, προς χάριν, των μελλοντικών γενεών.
