Της Ελένης Κωστοπούλου
Σύμφωνα με τις αρχές διοικητικής επιστήμης, ο διευθύνων ενός οργανισμού, ενός φορέα, μιας επιχείρησης, ακόμα και ενός κράτους πρέπει να έχει κατά νου τέσσερις λέξεις. Τον σχεδιασμό, την οργάνωση, τη διεύθυνση και τον έλεγχο.
Με τον σχεδιασμό τίθενται στόχοι και μέσα, για την επίτευξή τους.
Με την οργάνωση ο κάθε πόρος (ανθρώπινος, υλικός) αναλαμβάνει μία ή περισσότερες εργασίες προς διεκπεραίωση.
Με τη διεύθυνση συνδυάζονται και συντονίζονται όλοι οι συντελεστές της επίτευξης ενός στόχου. Ενώ ο έλεγχος αφορά το βαθμό επίτευξης των στόχων. Για όλα τα παραπάνω, είναι απαραίτητο να υπάρχει ένας ή περισσότεροι ηγέτες, που με τις ιδέες τους να μπορούν να εμπνεύσουν το ανθρώπινο δυναμικό για μία επιχείρηση, ή το λαό ή ένα κράτος.
Το παράδειγμα χωρών όπως η Ρωσία, καταδεικνύει ότι ο Ρώσος πρόεδρος έχει καταστεί, ως ο εμπνευστής ενός οράματος για την ανάπτυξη και αυτοβελτίωση της χώρας του. Αντίθετα, υπάρχουν στον πλανήτη “ηγέτες”, οι οποίοι, εκμεταλλευόμενοι το θρησκευτικό φανατισμό, την αγνωμοσύνη, την δουλοπρεπή νοοτροπία των ανθρώπων, κατάφεραν και έμειναν στα ηνία μιας χώρας, επί πολλά έτη.
Οι συγκεκριμένοι άνθρωποι αυτοβαφτίζονται ηγέτες εκμεταλλευόμενοι συνθήκες και καταστάσεις, που προέρχονται από την κυρίαρχη νοοτροπία που επικρατεί. Την κυρίαρχη αυτή νοοτροπία, την ενισχύουν με γκεμπελίστικες τακτικές του τύπου “ρίξε λάσπη και ό,τι πιάσει”.
Το ερώτημα που τίθεται είναι το εξής: Πώς οι συγκεκριμένοι ηγέτες επιβιώνουν;
Ο κύριος δρόμος γι’ αυτό είναι η χρήση των ΜΜΕ προς το σκοπό της χειραγώγησης των λαών.
Επιπλέον, ο αποκλεισμός των υγιειών φωνών, όπου και αν αυτές ακούγονται.
Ένας πανίσχυρος μηχανισμός ανθρώπων είναι επιφορτισμένος με την ενημέρωση των ηγετών αυτών, για τις απειλές που εμφανίζονται ή μπορούν να εμφανιστούν. Δεν είναι τυχαίο ότι στις χώρες, όπου ο στρατός, τα εκπαιδευτικά συστήματα και τα ΜΜΕ είναι υπό τον έλεγχο συγκεκριμένων ηγεσιών, αυτές παραμένουν και λυμαίνονται την εκάστοτε εξουσία.
Αν για κάτι, λοιπόν, πρέπει να είμαστε υπερήφανοι στη χώρα μας είναι, ότι γεννήσαμε τη δημοκρατία. Πορευόμαστε με τα ιδανικά της και ακόμη και ακραίες φωνές ενστερνίζονται τις δημοκρατικές αρχές του Χρυσού Αιώνα του Περικλή. Το παράδειγμα της χώρας μας, ας γίνει η φωτεινή οδός και για άλλα κράτη. Αυτό φυσικά, δεν είναι εύκολο. Ευτυχώς, που η ελληνική ψυχή παρότι, έζησε 400 χρόνια σκλαβιάς από τη γείτονα χώρα, δεν λύγισε, δεν υποτάχτηκε και ο ραγιαδισμός δεν πέρασε ποτέ, ως νοοτροπία.
Να είμαστε, λοιπόν, υπερήφανοι που μπορούμε να εκλέγουμε κάθε φορά τους κυβερνώντες μας και να τους αλλάζουμε, όταν είναι ανεπαρκείς.
Επίσης, να είμαστε υπερήφανοι που δεν ανεχόμαστε καμία φωνή να μας φιμώσει το λόγο και να εμποδίσει τα έργα μας.
Δεν είναι τυχαίο, λοιπόν, ότι στη χώρα μας γεννήθηκαν οι αξίες της δημοκρατίας, της ισονομίας και της ισοπολιτείας.
