Της Ελένης Κωστοπούλου
Η Ελλάδα από την αρχαιότητα δίνει τα φώτα του πολιτισμού σε όλους τους λαούς και αυτό ισχύει και στις μέρες μας, έστω και αν αυτό αμφισβητείται. Χιλιάδες Έλληνες διαπρέπουν στο εξωτερικό ως επιστήμονες, τεχνοκράτες ή ακόμα και ως εργατικό δυναμικό, που διακρίνεται για την πίστη και την αφοσίωση στο ιδανικό της εργασίας. Κομμάτι του πολιτισμού αποτελεί και ο αθλητισμός, όπου, το ολυμπιακό ιδεώδες είναι επίκαιρο πάρα ποτέ σε όλες τις παγκόσμιες κοινωνίες. Η Ελλάδα, ήταν και είναι μία χώρα παραγωγής αθλητών κάθε ηλικίας.
Ακόμη και στους λεγόμενους παραολυμπιακούς αγώνες, η χώρα μας δείχνει το μεγαλείο ψυχής που εκπορεύεται από τους αθλητές της. Υπάρχουν όμως σήμερα τα ανάλογα κίνητρα στα παιδιά, τα οποία, θα ασχοληθούν με τον αθλητισμό; Και ποια είναι εκείνα τα εμπόδια που θα αποτρέψουν την αθλητική προοπτική των νέων;
Στις μέρες μας παρατηρούμε ότι, ξεφυτρώνουν χιλιάδες σύλλογοι με Ακαδημίες αθλητών και επίσης, ο θεσμός των αθλητικών γυμνασίων και λυκείων βρίσκεται σε πλήρη εφαρμογή.
Περαιτέρω, πολλοί λιλιπούτειοι μαθητές αλλά και οι γονείς τους, ωθούν τα παιδιά τους προς τον αθλητισμό με την ελπίδα, ίσως κάποιας διάκρισης. Στην πραγματικότητα όμως, ελάχιστα παιδιά θα φτάσουν στην κορυφή και αυτό οφείλεται, όχι σε δική τους ευθύνη αλλά σε τρίτους παράγοντες.
Ξεκινώντας, θα λέγαμε ότι, ο επαγγελματικός αθλητισμός στα ομαδικά αλλά και στα ατομικά αθλήματα, έχει φτάσει σε ένα ακραίο επίπεδο εμπορευματοποίησης όπου, προωθούνται αλλογενείς αθλητές, χάριν του κερδους.
Γιατί όμως αυτή η ξενομανία και από που ξεκινάει όλο αυτό; Στις χώρες από τις οποίες έχουμε εισαγωγή αθλητών, υπάρχουν καλύτερες υποδομές- εγκαταστάσεις και στήριξη από τα κράτη, κάτι το οποίο, δε συναντάμε σε μεγάλο βαθμό στη χώρα μας. Ακόμη και Αφρικανικές χώρες, όπως, η Κένυα, η Αιθιοπία και η Γκάνα, έχουν σήμερα μια πολύ καλύτερη αθλητική στρατηγική από εμάς. Τι να πει κανείς, για τη Βραζιλία, την Αργεντινή, ακόμη και την Ουρουγουάη, οι οποίες επίσης, δίνουν μεγάλη βαρύτητα στη στήριξη του αθλητισμού. Συνεπώς, η εκάστοτε κυβέρνηση οφείλει να στηρίξει με περισσότερα χρήματα τα αθλητικά σωματεία.
Δεν νοείται για παράδειγμα, οι επιχορηγήσεις σε αθλητικά σωματεία, όπου, το αθλητικό δυναμικό είναι γύρω στα 20-25 άτομα, η επιχορήγηση να είναι στα 800-1000€. Σε τελική ανάλυση, ας κόψει η εκάστοτε κυβέρνηση χρήματα από αλλού και ας ενισχύσει τον ερασιτεχνικό αθλητισμό. Θα έλεγε κάνεις ότι, η φιλοσοφία πολλών φιλελεύθερων κρατών, είναι, να αφήσει το ιδιωτικό κεφάλαιο να αναλάβει το ρόλο αυτό. Από την άλλη όμως, βλέποντας το παράδειγμα της τεως Σοβιετικής Ένωσης, που ήταν πάντα πρωταθλήτρια στα ολυμπιακά μετάλλια, ας αναλογιστούμε ότι, σε ένα κομμουνιστικό καθεστώς (με τα τόσα αρνητικά του), αναδεικνύονται πάντα πολλοί πρωταθλητές.
Σε καμία περίπτωση δεν θεωρούμε ότι, πρέπει να εφαρμοστούν οι πρακτικές της τέως Σοβιετικής Ένωσης στον ελληνικό αθλητισμό. Ούτε όμως, να περιμένουμε από τον Έλληνα ιδιώτη να γίνει ο κεντρικός χρηματοδότης (χορηγός). Η αλήθεια βρίσκεται κάπου στη μέση, με τη κρατική αρωγή να έχει μείζονα σημασία.
