Της Ελένης Κωστοπούλου
Με απλά ελληνικά, ο ακτιβισμός θεωρείται η δράση των ανθρώπων προς οφέλεια άλλων ανθρώπων και του κοινωνικού συνόλου. Παγκοσμίως, υπάρχουν πολλές οργανώσεις που αφιλοκερδώς προσφέρουν στο συνάνθρωπο, στο ζωϊκό βασίλειο αλλά και στη φύση.
Οι δράσεις αυτές, είναι πάντα επίκαιρες, αφού υπάρχουν στη σημερινή εποχή άνθρωποι ανήμποροι να ανταπεξέρθουν στις κοινωνικές και οικονομικές συνθήκες, με αποτέλεσμα να χρειάζονται τη βοήθεια των συνανθρώπων τους.
Το ακτιβιστικό κίνημα λοιπόν,φαίνεται κατά βάση αθώο και έτσι πρέπει να είναι, αλλά υπήρξαν και περιπτώσεις, όπου οι ενεργούντες των πράξεων αυτών, είχαν κίνητρα είτε πολιτικά είτε οικονομικά. Πόσο μεμπτό, όμως είναι αυτό; Πόσο σωστό είναι τέτοιου είδους πράξεις να βοηθιούνται είτε από την πολιτεία είτε από το κοινωνικό σύνολο;
Θα έλεγε κάνεις ότι, είναι τόσο μεγάλη η φτώχεια στην ανθρωπότητα, όπου οι κυβερνήσεις δεν μπορούν να την αντιμετωπίσουν, οπότε η βοήθεια προς το συνάνθρωπο, έστω και με άγνωστα κίνητρα θα ήταν ευεργετική.
Το ιδανικό φυσικά, θα ήταν όλα να βαίνουν καλώς. Να μην υπάρχει φτώχεια και δυστυχία, να μην υπάρχουν άνθρωποι, οι οποίοι λιμοκτονούν αλλά όλα αυτά αποτελούν μία ουτοπία.
Καμία κυβέρνηση οποιασδήποτε χώρας, δεν μπορεί να αντιμετωπίσει φαινόμενα φτώχειας, υποβάθμιση της ζωής και παθογένειες.
Οι καθαρά κομμουνιστικές θεωρίες, πιστεύουν ότι ο κόσμος, ο οποίος θα δημιουργήσουν θα είναι ο ιδεατός, κάτι το οποίο, απέτυχε στην πραγματικότητα, ίσως γιατί δεν εφαρμόστηκαν κατά 100% οι θέσεις αυτές.
Ο καπιταλισμός επίσης, δε μπόρεσε να αντιμετωπίσει τα παραπάνω προβλήματα, ούτε όμως θεωρίες ακροδεξιάς μπορούν να δώσουν λύση στα ζητήματα.
Συνεπώς, όμως πρέπει να βρεθούν λύσεις. Οι ακτιβιστικές οργανώσεις, που βαφτίζονται ως μη κυβερνητικές θεωρούν, ότι συμβάλλουν στο να βελτιώσουν το βιοτικό επίπεδο των αδύναμων. Αν δεχτούμε τις θέσεις αυτές θα λέγαμε, ότι αυτό πρέπει να αποτελεί έναν διαρκή αγώνα και όχι πέντε – δέκα συσσίτια το μήνα. Αυτά είναι μόνο ενέσεις…
Ο πραγματικός ακτιβισμός πρέπει να εκδηλώνεται καθημερινά. Να έχει το χαρακτήρα του αλτρουισμού και της προσφοράς, ημίμετρα δεν επαρκούν…
Καλύτερο μάλλον θα ήταν να υπάρχει δημόσια αλλά και περισσότερη ιδιωτική χρηματοδότηση των δράσεων αυτών στη βάση της διαρκούς δραστηριοποίησης και απασχόλησης πολλών συνανθρώπων μας.
Ένα μεγάλο ποσοστό συνανθρώπων μας στον πλανήτη, στερείται το φαγητό αλλά και το πιο βασικό αγαθό, όπως το νερό. Τι πρέπει να κάνουμε γι’ αυτό; Και τελικά, τι κάνουμε γι’αυτο;
Υπάρχουν άνθρωποι που συνέδεσαν το όνομά τους για τη φιλανθρωπία. Είναι όμως μεμονωμένες περιπτώσεις, θα έπρεπε λοιπόν, να βρεθούνε πολλοί μιμητές. Οι παλαιότερες γενιές, όντας μεγαλωμένες σε δύσκολες συνθήκες απέκτησαν “σκληρή ατομική ταυτότητα” κάτι το οποίο τους εμπόδισε στο να συμμετέχουν σε τέτοιες δράσεις. Οι νέες γενεές, όμως ενδεχομένως να είναι πιο συναισθηματικές και πιο ευαίσθητες σε προβλήματα, όπως η φτώχεια και η πείνα. Αυτές οι γενιές θα διατρανώσουν το ακτιβιστικό κίνημα και έχουμε την ελπίδα, ότι ο κόσμος τις επόμενες δεκαετίες θα γίνει ομορφότερος.
