Της Ελένης Κωστοπούλου
Ο καταιγισμός πληροφοριών που δέχεται ο εγκέφαλος και ιδίως των δυσάρεστων, έχει ως επίπτωση να εκδηλώνονται νευροτικές διαταραχές, σε καθέναν από μας.
Ως συνέπεια, είναι η έλλειψη αυτοελέγχου και ορισμένες φορές με λόγια και πράξεις, που ακόμη και ένας ψύχραιμος άνθρωπος δεν θα είχε φανταστεί, ότι μπορεί να εκδηλώσει.
Για παράδειγμα, μπορεί κάποιος να βγει ήρεμος για να εκτελέσει τις εργασίες του και να ακούσει και να δει πράγματα, που θα τον φέρουν σε έξαλλη κατάσταση. Αν συμβεί δε ο ίδιος να έχει δημιουργήσει κάποιο στερεότυπο για τις καταστάσεις αυτές, πιθανόν να προβεί σε ενέργειες, οι οποίες δεν συνάδουν με τον πραγματικό του χαρακτήρα.
Η ευγένεια θα λέγαμε, ότι δεν αποτελεί μόνο ένα έμφυτο ή επίκτητο προτέρημα της ανθρώπινης ψυχής αλλά πολλές φορές, αποτελεί στάση ζωής ειδικότερα σε ανθρώπους, όπως υπάλληλοι εξυπηρέτησης κοινού, εκπαιδευτικοί και ιερείς, που επιβάλλεται να έχουν ως “σημαία” τους, τη συγκεκριμένη στάση.
Πλείστα είναι τα παραδείγματα από τον ελληνικό κινηματογραφο. Περιπτώσεις, όπου άνθρωποι ξεφεύγουν φτάνοντας σε κάτι το αντίθετο προκαλώντας τον γέλωτα καθενός από μας. Η ζωή λοιπόν, είναι ίσως κι αυτή ένα σενάριο, οπότε και στην πραγματικότητα συμβαίνουν τέτοιου είδους καταστάσεις, που αν τις παρακολουθήσει ένα τρίτο μάτι, το λιγότερο είναι να γελάσει.
Δεν εννοούμε βέβαια, ότι μία μη ευγενική συμπεριφορά, φτάνει στα όρια της γελοιότητας, αφού αυτός ο οποίος την εκδηλώνει, ενδεχομένως, να έχει φτάσει στα όριά του. Από την άλλη όμως, πρέπει να υπάρχει εγκράτεια και να εφαρμόζεται η λαϊκή ρήση: “Μέτρα ως το δέκα πριν πεις ή κάνεις κάτι, που μπορεί να σε βλάψει ή να βλάψει τους δίπλα σου”. Με την ευγένεια ως στάση ζωής κερδίζουμε, δεν χάνουμε το δίκιο μας και δείχνουμε στον άλλον, ότι τα προβλήματα, όσο σκληρά και αν είναι μπορούν να αντιμετωπιστούν πιο εύκολα και πιο ψύχραιμα.
Πώς όμως αποκτούμε την ευγένεια, ως στάση ζωής; Τί θα μας οδηγήσει σε συμπεριφορές και στάσεις, που θα κάνουν τους άλλους να μας εκτιμούν και εμάς τους ίδιους να αισθανόμαστε γαλήνη και ηρεμία;
Οι κοινωνικοί θεσμοί της οικογένειας και του σχολείου, είναι οι πρώτοι “διδάσκοντες” του πρότυπου ευγενείας. Στη συνέχεια, ο άνθρωπος μαθαίνοντας τους κοινωνικούς κανόνες διαπιστώνει, ότι το συγκεκριμένο πρότυπο είναι το ιδανικότερο όλων, οπότε, η υιοθέτησή του κάνει καλό σε όλους.
Μοντέλα ανθρώπων από τα οποία έχουν την αντίθετη κατεύθυνση με το πρότυπο ευγενείας, επιβάλλονται άμεσα ή έμμεσα από τις κοινωνικές συναναστροφές και από τα ΜΜΕ.
Ειδικότερα, τα ΜΜΕ πολλές φορές εμφυτεύουν αντίθετα προς την ευγένεια, προβάλλοντας σκηνές τύπου ελληνικού κινηματογράφου. Αυτά όμως, όπως είπαμε, πρέπει να τα δούμε από τη σατιρική τους όψη και όχι πολύ σοβαρά. Να μη κάνουμε, λοιπόν, πράγματα τα οποία δεν θέλουμε να μας κάνουν και τα οποία οι ίδιοι πολλές φορές, τα κοροϊδεύουμε στους άλλους. Πρόσφατα συνέβη ένα περιστατικό. Άραγε, πώς θα αισθανόμασταν, αν βλέπαμε κάποιον με μάσκα και τον αποκαλούσαμε καρναβάλι;
Ας μη φτάσουμε στο σημείο να επικρίνουμε και να κατακρίνουμε ανθρώπους και συμπεριφορές. Ας κάνουμε μία αυτοκριτική και ας μελετήσουμε τα ελαττώματά μας. Ας γίνουμε πιο ευγενικοί και ανθρώπινοι για να τιμήσουμε το ανθρώπινο είδος, που έτσι και αλλιώς ο Θεός έστειλε στη γη, ως κάτι το πιο εξευγενισμένο.
