Γράφει ο Δημήτρης Ριζούλης
Χρόνια τώρα ακούμε από τους Αμερικανούς και τις άλλες μεγάλες δυνάμεις του πλανήτη τις ίδιες αερολογίες που μας κάνουν να νιώθουμε σπουδαίοι.
Αερολογίες οι οποίες στην πραγματικότητα εξυπηρετούν μόνο την αυταρέσκειά μας, αφού δεν έχουν κανένα αντίκρισμα. Τα ίδια ανακυκλώνουμε και στο εσωτερικό, μήπως και τα πιστέψει ο λαουτζίκος.
Η Ελλάδα είναι πυλώνας σταθερότητας, η χώρα μας σέβεται το διεθνές δίκαιο, είμαστε δύναμη αποτροπής, έχουμε ισχυρούς συμμάχους, ανήκουμε στη Δύση, είμαστε παραδοσιακοί φίλοι των Αμερικανών, έχουμε στενούς δεσμούς με τους Ρώσους, μας συνδέει φιλία με τους Άραβες και άλλα τόσα ανούσια κλισέ, που επαναλαμβάνουμε εδώ και χρόνια χωρίς κανένα αντίκρισμα και καμία σημασία. Κοινώς, κουραφέξαλα.
Η αλήθεια είναι ότι συμβαίνουν τα ακριβώς αντίθετα. Είμαστε μόνοι μας σε έναν κόσμο που έχει ως θεό το χρήμα και το συμφέρον. Σε αυτόν τον κόσμο δεν υπάρχουν σύμμαχοι ούτε φίλοι. Όποιες σχέσεις υπήρχαν στο παρελθόν δεν παίζουν κανέναν ρόλο, εκτός κι αν υπάρχουν κοινοί στόχοι. Κυρίως οικονομικοί. Πότε, επιτέλους, θα πούμε τα πράγματα με το όνομά τους και θα αντιμετωπίσουμε την αλήθεια; Θα συνεχίσουμε για πολύ ακόμα τις λεκτικές ωραιοποιήσεις;
Η συνάντηση Μητσοτάκη – Τραμπ ήταν η καλύτερη απόδειξη. Ο πλανητάρχης δεν ήθελε να πει ούτε λέξη για τον φίλο του Ερντογάν, με τον οποίο κάνει μπίζνες και τον υπολογίζει στα γεωπολιτικά σχέδιά του. Σκασίλα του για μας, που εξάλλου μας έχει δεδομένους. Μπροστά στα εκατομμύρια των Τούρκων και στα τεράστια ποσά που παίζονται στην τουρκική οικονομία και στον αραβικό κόσμο, εμείς είμαστε μαγαζάκι της γειτονιάς. Ψιλικατζίδικο.
Επομένως σιγά μην τα χαλάσει με τους συνεταίρους του για ψίχουλα. Ή μήπως πιστεύει κανείς ότι ο Τραμπ, η Μέρκελ και ο Μακρόν νοιάζονται για το διεθνές δίκαιο και θέλουν να παίζουν έντιμα; Εδώ ολόκληρος ΟΗΕ έχει πάψει προ πολλού να υπερασπίζεται το σωστό και έχει μετατραπεί σε γραφείο εξυπηρέτησης συμφερόντων. Τι ψάχνουμε λοιπόν;
Ο κόσμος σήμερα είναι πιο σκληρός, απάνθρωπος και άδικος από ποτέ. Ας μην αναζητούμε δικαίωση σε χάρτες του παρελθόντος και συμφωνίες δεκαετιών. Το σημερινό δούναι και λαβείν καθορίζει το δίκαιο και το άδικο.
Όσο κλείνουμε τα μάτια σε αυτή την πραγματικότητα θα χάνουμε τις όποιες ευκαιρίες υπάρχουν να γίνουμε κι εμείς μέρος του παιχνιδιού των μεγάλων. Θα παρακαλάμε για κανένα ξεροκόμματο, προσφέροντας μάλιστα τα ωραία μας λεφτά, που εξοικονομήσαμε με ιδρώτα και αίμα. Θα τους λέμε ότι θέλουμε να αγοράσουμε τα όπλα τους και εκείνοι θα μας απαντούν «θα το σκεφτώ»…
Η σημερινή κατάσταση του πλανήτη με έναν πλανητάρχη μπίζνεσμαν και έναν Ρώσο ηγέτη killer απαιτεί νέες δράσεις και άλλη πολιτική, έξυπνη, ευέλικτη και κυνική. Οι ρομαντισμοί περί διεθνούς δικαίου και σταθερότητας είναι εκτός τόπου και χρόνου. Είδαμε άλλωστε τι συμβαίνει με τις γειτονικές μας χώρες που είναι πυλώνες… αστάθειας. Μια χαρά τα πάνε και κανείς δεν τους ενοχλεί.
Ο Ερντογάν έκανε επίθεση στη Συρία, που καταδικάστηκε παγκοσμίως, αλλά ουδείς τον σταμάτησε, μέχρι τη στιγμή που κατέλαβε τα εδάφη που ήθελε. Ανακοίνωσε τη συμφωνία με τη Λιβύη, αλλά κανείς δεν τόλμησε να του επιβάλει κυρώσεις. Σκοτώνει αμάχους, δολοφονεί αντιπάλους του, σπάει διεθνές εμπάργκο όπλων και δεν ανοίγει μύτη! Άρα για ποια σταθερότητα και ποιο διεθνές δίκαιο μας μιλάνε;
Κλείνω με το γενικό στρατηγικό λάθος που επαναλαμβάνουν όλες οι κυβερνήσεις μας: Ναι, είμαστε μια μικρή χώρα, αλλά λόγω της γεωγραφικής μας θέσης έχουμε κι εμείς ζητήματα που μπορούμε να διαπραγματευτούμε. Όμως δεν το κάνουμε. Αντίθετα πηγαίνουμε κάθε τόσο ξεβράκωτοι στις ΗΠΑ, σαν τους ζήτουλες που παρακαλάνε για στήριξη ή βοήθεια.
Ο Κυριάκος το ομολόγησε on camera. «Είμαστε οι πιο προβλέψιμοι σύμμαχοί σας» είπε στον Τραμπ. Άρα, ελπίζουμε -παριστάνοντας τα καλά παιδιά- να μας λυπηθούν. Την ίδια ώρα ο πονηρός «σουλτάνος» παζαρεύει το καθετί. Απειλεί τις ΗΠΑ, σχεδιάζει κυρώσεις, αποχωρεί από συμφωνίες, βάζει φωτιά στο ΝΑΤΟ. Με αυτή τη στάση κερδίζει πολλά περισσότερα από εμάς, τους δεδομένους. Θυμάστε όταν ο Τραμπ έλεγε πως θα ισοπεδώσει την τουρκική οικονομία; Ε, σήμερα, μόλις δύο μήνες μετά, είναι πλήρως ταυτισμένος με τον Ερντογάν.
Καλά παιδιά στην εξωτερική πολιτική δεν υπάρχουν. Τα πάτησε το τρένο. Μάγκες είναι όσοι παζαρεύουν και κερδίζουν. Στη σημερινή εποχή μόνο τα κακά παιδιά επιβιώνουν. Ας το πάρουμε χαμπάρι. Αν δεν ορθώσουμε ανάστημα, θα συνεχίσουν να μας αγνοούν, όπως έκανε ο Τραμπ με τον Κυριάκο.
