Γράφει ο Δημήτρης Ριζούλης
Πηγή: εφημερίδα “Δημοκρατία”
Ηταν πράγματι θετικό ότι η Βουλή συζήτησε σε επίπεδο αρχηγών κομμάτων το μέγα θέμα της υπογεννητικότητας. Ομως τα αποτελέσματα της συγκεκριμένης συνεδρίασης ήταν μάλλον απογοητευτικά.
Ο πρωθυπουργός έδειξε να μην αντιλαμβάνεται την κρισιμότητα του προβλήματος και η αξιωματική αντιπολίτευση, παρότι σωστά προέβαλε την εξαγγελία της για οικονομικό βοήθημα 2.000 ευρώ σε όσα ζευγάρια γεννούν παιδί, δεν έδειξε να έχει συνολική πρόταση μακράς πνοής για την αντιμετώπιση του ζητήματος.
Ενώ η κατάσταση είναι δραματική και η συρρίκνωση του πληθυσμού της χώρας ραγδαία, η κυβέρνηση μοιάζει να μη βιάζεται. Δεν είναι, άλλωστε, το πρώτο κρίσιμο θέμα για το οποίο αδιαφορεί. Στη Βουλή ακούστηκε η εξωφρενική άποψη του κ. Τσίπρα ότι τη «λύση» θα τη δώσουν οι μετανάστες! Λες και το ζήτημα δεν είναι εθνικό, αλλά τεχνικό: πώς θα έχουμε χέρια εργασίας.
Χαμπάρι δεν έχουν πάρει στον ΣΥΡΙΖΑ τους κινδύνους που ελλοχεύουν ή κάνουν ότι δεν τους βλέπουν, υπνωτισμένοι από τις ιδεοληψίες τους. Μόνο ο Νίκος Φίλης τόλμησε να θέσει το θέμα στη σωστή βάση και κατέθεσε μια πρόταση τολμηρότερη και ευρύτερη και από αυτή της Νέας Δημοκρατίας: να δημιουργηθεί υπουργείο οικογένειας και να αντιμετωπιστούν συνολικά τα προβλήματά της. Αυτή μάλιστα, είναι μια σοβαρή πρωτοβουλία, εφόσον υιοθετηθεί.
Ο κ. Φίλης προχώρησε και ένα βήμα παραπέρα, επικρίνοντας τους επικίνδυνους νεωτερισμούς της Γαλλίας που κατάργησε από τα δημόσια έγγραφα τους όρους «πατέρας» και «μητέρα». Φτάσαμε στο σημείο ο κ. Φίλης, με τις γνωστές αγκυλώσεις του σε άλλα θέματα, να υπερασπίζεται την ελληνική οικογένεια καλύτερα από όλους. Ας προβληματιστούν λίγο στη Νέα Δημοκρατία. Αν ο Φίλης τούς υπερκέρασε και τόλμησε να πει όσα εκείνοι απέφυγαν, τότε κάτι δεν πάει καλά.
Επί της ουσίας των προτάσεων Μητσοτάκη για τη χορήγηση βοηθήματος στις νέες γεννήσεις, υπάρχει μια σειρά από παραμέτρους που θα καθορίσουν την αποτελεσματικότητα του μέτρου, το οποίο αναμφίβολα είναι εξαιρετικό.
Βασικότερη όλων, αν θα υπάρχουν εισοδηματικά κριτήρια, βάσει των οποίων θα δίδεται το βοήθημα μόνο στα πολύ φτωχά ζευγάρια. Αν κάτι τέτοιο συμβεί (όπως έχει αφήσει να εννοηθεί η Ν.Δ.), θα πρόκειται για ημίμετρο. Τα κίνητρα για τις νέες γεννήσεις θα πρέπει να είναι γενναία και ευρύτατα. Διαφορετικά δεν θα φέρουν κανένα ουσιαστικό αποτέλεσμα.
Τα σημερινά ζευγάρια δεν κάνουν παιδιά για πολλούς λόγους, και όχι πάντα οικονομικούς. Αν δεν εντοπιστούν και δεν αντιμετωπιστεί στη ρίζα του αυτό το πρόβλημα, τότε θα έχουμε κάνει μια τρύπα στο νερό. Πριν φτάσουμε στο πρόβλημα των ελάχιστων γεννήσεων πρέπει να δούμε γιατί οι νέοι αποφεύγουν τον γάμο, ακόμα και τις σχέσεις.
Η ουσία είναι να αντιμετωπίσουμε το πρόβλημα της μοναξιάς, της αποξένωσης, του φόβου να μοιραστούμε τη ζωή μας με κάποιον άλλο. Πώς να κάνεις παιδί αν θες να μείνεις για πάντα μόνος; Από αυτό πρέπει να ξεκινήσουμε. Η κρίση εκτίναξε τις ανασφάλειες, τους φόβους και τη μοναξιά. Τα φαινόμενα κατάθλιψης και απομόνωσης των ανθρώπων πολλαπλασιάστηκαν. Αν δεν επιστρέψει η κανονικότητα στη ζωή μας, δεν θα γίνει τίποτα.
Τι χρειάζεται; Εργασία, οικονομική αποκατάσταση σε ανεκτά επίπεδα, περισσότερος ελεύθερος χρόνος (άρα λιγότερη εργασιακή σκλαβιά) και διέξοδοι χαράς στην καθημερινότητα. Απλά, φυσιολογικά πράγματα, δηλαδή, που όμως την τελευταία δεκαετία έγιναν ζητούμενα.
Οταν οι άνθρωποι ξαναγίνουν άνθρωποι, τότε θα μπορέσουν να σκεφτούν το μέλλον τους, δηλαδή τον γάμο και τα παιδιά.
Αυτό θα πρέπει πάνω απ’ όλα να εξασφαλίσει η επόμενη κυβέρνηση: την επιστροφή σε μια ανθρώπινη ζωή, ειδικά για τους νεότερους που ζουν σε ασφυκτικό πλαίσιο. Εφόσον αυτό συμβεί σταδιακά, τότε πράγματι μπορεί να αποδώσουν τα επιδόματα και τα προγράμματα στήριξης των νέων γονιών.
Κρίσιμο, όμως, είναι και κάτι ακόμα. Η οικογένεια να ξαναγίνει το πρότυπο της κοινωνίας που θέλουμε. Γιατί στην εποχή μας κυριαρχεί η «δυσφήμησή» της σε όλα τα επίπεδα. Ειδικά στην πατρίδα μας πρέπει να βρούμε τον τρόπο να την ξανακάνουμε ζητούμενο και, -γιατί όχι;- μόδα.
