Του Μάνου Οικονομίδη
Twitter@EmOikonomidis
Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα “Αξία”, το Σάββατο 3 Αυγούστου 2019
Στον επίλογο μιας σχεδόν χαμένης δεκαετίας, η χώρα με τον «εξυπνότερο λαό του κόσμου»… εμείς δηλαδή, κάνει τον απολογισμό της. Θυμάται, προβληματίζεται, στοχάζεται, σχεδιάζει το μέλλον.
Η συγκυρία είναι ευνοϊκή για τέτοιου είδους συναισθηματικές διαδρομές, λίγο πριν το «γύρισμα» ακόμη μιας δεκαετίας. Με αυτονόητη και αυθόρμητη την προσδοκία ότι, ο πρόλογος του επόμενου εθνικού κεφαλαίου θα είναι περισσότερο αισιόδοξος και φωτεινός.
Είναι αλήθεια ότι, ανεξαρτήτως πολιτικών καταβολών και κομματικών προτιμήσεων, το αποτέλεσμα της εκλογικής αναμέτρησης της 7ης Ιουλίου και η καθαρή αυτοδυναμία της Νέας Δημοκρατίας, λειτούργησαν ανακουφιστικά για την πλειοψηφία της κοινωνίας.
Σημειολογικά, έκλεισε ένας κύκλος αβεβαιότητας και αποσταθεροποίησης, στην εποχή της βαθιάς κρίσης και της εθνικής καταστροφής των Μνημονίων, με κυβερνήσεις κατώτερες των περιστάσεων και της συγκυρίας, «τέκνα» συμβιβασμών και παζαριών και όχι της ανόθευτης βούλησης των πολιτών, ακόμη και ιστορικά ανεξήγητες συμπράξεις, που λειτούργησαν υπονομευτικά για την ποιότητα της Δημοκρατίας μας και τον αξιακό κώδικα του πολιτικού συστήματος.
Με την ελπίδα ότι… πάθαμε και μάθαμε λοιπόν, είναι εύλογο και ρεαλιστικό να διεκδικούμε πλέον πίσω… τα χαμένα χρόνια της ζωής μας. Το δικαίωμα σε μια φυσική κανονικότητα, δηλαδή οι γενιές που έρχονται να προικοδοτηθούν με περισσότερες ευκαιρίες και δυνατότητες σε σχέση με εμάς.
Το δικαίωμα να ξανακοιτάξουμε ψηλά, και να ατενίσουμε τον ορίζοντα, έστω με… υποψία χαμόγελου στο πρόσωπό μας, αντί η ματιά να είναι διαρκώς σκοτεινιασμένη, εν πολλοίς κενή, και προσανατολισμένη στο έδαφος.
Μέσα από τη διδακτική της απώλειας όσων δεν έχουμε πλέον στη ζωή μας, ανοίγεται ένα μικρό παράθυρο ευκαιρίας. Να ζωγραφίσουμε ξανά τη ζωή. Ξεκινώντας από την αρχή. Και δημιουργώντας καινούριες εθνικές, συλλογικές και προσωπικές αναμνήσεις.
