Της Μαρίκας Λυσιάνθη
Η σύναξη τριών διακριτών προσωπικοτήτων της Κεντροαριστεράς στο Κορακοχώρι, δεν θα μπορούσε φυσικά παρά να προσφέρει πρώτη ύλη για σενάρια. Συνωμοσίας, εννοείται. Ίντριγκας. Άλλωστε, μπορεί ο Νίκος Αλιβιζάτος να παραμένει καθηγητής, ο Ευάγγελος Βενιζέλος να ισορροπεί ανάμεσα στην ακαδημαϊκή και την πολιτική υπόστασή του, ο… τρίτος της παρέας ωστόσο είναι μια άλλη περίπτωση.
Ο Κώστας Σημίτης, πρωθυπουργός της χώρας τη μοιραία οκταετία 1996-2004, με τη βίαιη αναδιανομή πλούτου, τα σκάνδαλα και την απαξίωση της ηθικής στην πολιτική, μπροστά στη διαπλοκή και τη διαφθορά, έχει συνδέσει ιστορικά τη διαδρομή του σχεδόν με κάθε… ίντριγκα στον χώρο της Κεντροαριστεράς.
Η αποστροφή την οποία προκαλούσε στον Ανδρέα Παπανδρέου, αυτονόητη και εξηγήσιμη. Δεν τον αποκαλούσε τυχαία “δεξιούλη” ο ιδρυτής του ΠΑΣΟΚ. Στο πρόσωπο του Σημίτη, ο Ανδρέας έβλεπε έναν άνθρωπο… έτοιμο για όλα. Και μπορεί και ο ίδιος ο Ανδρέας να μην είχε αντίστοιχα φρένα, για να πετύχει τον στόχο του, είχε ωστόσο παράλληλα ξεκάθαρο dna. Έβαλε τη “Δεξιά” απέναντί του. Δεν… φλέρταρε μαζί της, όπως κάνει από το μακρινό 1989 ο Κώστας Σημίτης.
Η απόπειρα επανεμφάνισης του πρώην πρωθυπουργού, θλιβερή. Και αναρωτιέσαι πραγματικά: Όλοι αυτοί οι μεγάλοι, δεν έχουν κοντά τους ανθρώπους που να τους νοιάζονται πραγματικά και να τους εξηγούν ότι πρέπει να… παρκάρουν σπίτι τους. Δεν χρειαζόμαστε άλλο… να μας σώσουν. Αρκετή ζημιά έκαναν.
