Του Μάνου Οικονομίδη
Twitter@EmOikonomidis
Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα “Αξία”, το Σάββατο 4 Μαϊου 2019
Στο περιθώριο της βαθιάς, σύνθετης και πολυεπίπεδης κρίσης των τελευταίων ετών, η χώρα μας ατύχησε πολλαπλώς. Μας έλαχε ένα πολιτικό σύστημα τραγικά κατώτερο των περιστάσεων. Με προσωπικότητες με περίπου αυταπόδεικτη υστέρηση κατανόησης της πραγματικότητας, επιφανειακές και με άγνοια κινδύνου αναφορικά με τη μόνιμη εθνική βλάβη την οποία προκαλούν, ως θιασώτες και εκφραστές βαθιά διχαστικού λόγου και συμπεριφορών. Στα όρια του μίσους.
Σε όλα τα παραπάνω, προσθέστε ακόμη μια παθογένεια του πολιτικού δυναμικού που, υποτίθεται ότι θα μας έβγαζε από την κρίση, θα παραμέριζε τις αιτίες οι οποίες μας οδήγησαν εξαρχής στην κρίση, και θα διαμόρφωνε ένα καινούριο υπόδειγμα ηθικής ηγεσίας.
Τη θυελλώδη άγνοια περί των διεθνών εξελίξεων, και της συνεπακόλουθης αδυναμίας να «διαβάσουν» σωστά όσα συμβαίνουν στον διεθνή περίγυρο, προκειμένου να ενσωματώσουν ως συμπεράσματα στην εθνική αφήγηση. Προς… γνώση και συμμόρφωση.
Πολύ χαρακτηριστικό το πρόσφατο παράδειγμα με τις ισπανικές εκλογές, και τη νηπιακή προσέγγιση των αποτελεσμάτων τους από το ελληνικό πολιτικό σύστημα. Αναμενόμενο μεν, βαθιά αποκαρδιωτικό δε.
Η Ισπανία είναι χώρα-πιλότος για τις εξελίξεις στην Ευρώπη την τελευταία δεκαετία. Και όσον αφορά εμάς, η χώρα με τις περισσότερες ομοιότητες σε επίπεδο κοινωνικής διαστρωμάτωσης και εκλογικής συμπεριφοράς.
Ας μην ξεχνάμε ότι, στις αρχές της τρέχουσας δεκαετίας, από την Ισπανία ξεκίνησε το Κίνημα των Αγανακτισμένων, που έφτασε στη συνέχεια και στη χώρα μας. Η Ισπανία, η οποία επίσης πέρασε μια πολυετή θεσμική εκτροπή, με τη δικτατορία του Φράνκο, κληρονομιά της οποίας ήταν η κεντρογενής και κεντροαριστερή στροφή της κοινωνίας της, όπως συνέβη στην Ελλάδα με το ΠΑΣΟΚ. Από τον Φελίπε Γκονζάλεθ, στον Ανδρέα Παπανδρέου.
Τα αποτελέσματα των ισπανικών εκλογών έχουν διδακτική χρησιμότητα για τις ηγεσίες των ελληνικών κομμάτων. Φτάνει να έχουν τη γενναιότητα να ακούσουν και να καταλάβουν, αντί να εγκλωβίζεται στις βολικές και… ευχάριστες αναλύσεις στενών συνεργατών, συγγενών και φίλων, που όλοι τους έχουν προσωπικό συμφέρον… να μην λένε την αλήθεια. Όταν φυσικά… την καταλαβαίνουν.
Για την κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, η συρρίκνωση των Podemos δείχνει ότι η ροή των κοινωνικών ρευμάτων είναι… αμφίδρομη. Στις προηγούμενες εκλογές, η παρέα του Ιγκλέσιας «ξεδόντιασε» τους Σοσιαλιστές. Σήμερα, οι τελευταίοι επαναπάτρισαν όσους είχαν χάσει προς τα αριστερά τους.
Για την Αξιωματική Αντιπολίτευση της ΝΔ, η ιστορική συντριβή του Λαϊκού Κόμματος δείχνει, τι παθαίνει η Κεντροδεξιά όταν, αντί να «ποινικοποιήσει» (πολιτικά) τα άκρα, τα ανέχεται ή αδιαφορεί για τη διχαστική υστερία τους σε επίπεδο ρητορικής και συμπεριφορών.
Για το Κίνημα Αλλαγής, η προσωπική δικαίωση της τακτικής του Πέδρο Σάντσεθ να επιμείνει ότι, αντίπαλος (ιδεολογικός, πολιτικός, κοινωνικός) είναι η Κεντροδεξιά, του επέτρεψε να ανακτήσει επαφή με κοινωνικές ομάδες που κουβαλούν γονιδιακή αποστροφή για ο, τιδήποτε… δεξιά του Κέντρου.
Για την ελληνική κοινωνία στο σύνολό της, το μάθημα είναι ακόμη πιο ενδιαφέρον. Η άνοδος της ακροδεξιάς στην Ισπανία, φρέναρε λόγω αυξημένης συμμετοχής στην κάλπη. Όχι με τη βολική αποχή.
Τις μάχες τις κερδίσουν οι παρόντες. Όχι όσοι αυτοπεριορίζονται σε ρόλο… σχολιαστή από τον καναπέ.
Αυτά και… βλέπουμε, ενόψει των δικών μας πολλαπλών εκλογικών αναμετρήσεων.
