Το ιστορικό ημερολόγιο έγραφε 3 Οκτωβρίου 1990, όταν η Επανένωση της Γερμανίας γινόταν πράξη. Το σχέδιο του Χέλμουτ Κολ και του Βόλφγκανγκ Σόιμπλε να κυριαρχήσει το έθνος τους στην κοινή ήπειρό μας, μέσω της οικονομικής δύναμής του, εκεί όπου απέτυχαν οι αποκρουστικοί πρόγονοί τους, προκαλώντας δυο Παγκοσμίους Πολέμους, άρχιζε να παίρνει σάρκα και οστά.
Σήμερα, 34 χρόνια μετά, επανέρχεται στο προσκήνιο η… προ διετίας επέτειος. Όταν η Άνγκελα Μέρκελ, απερχόμενη Καγκελάριος της Γερμανίας, που παρέδιδε στον Όλαφ Σολτς, εισέπραξε standing ovation από το ακροατήριό της, όταν ολοκλήρωσε μια ιστορικά και συναισθηματικά φορτισμένη ομιλία. Για τα παθήματα του παρελθόντος. Για το διαρκές χρέος των γενεών που ακολουθούν, να αποτρέψουν την επανάληψή τους. Και έτσι, να ταξιδέψουν στην συνειδησιακή μνήμη της ανθρωπότητας, μια αμετάκλητη “συγγνώμη”.
Είναι η Δημοκρατία, ανόητοι… θα μπορούσε να ψιθυρίζει η Άνγκελα Μέρκελ. Η οποία αποχ΄ψρισε από το προσκήνιο σε μια συγκυρία επικίνδυνα φορτισμένη για το οικοδόμημα της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Η ίδια, με τις ατέλειες και τις υστερήσεις της, κατάφερε να το κρατήσει όρθιο. Ενιαίο και συμπαγές.
Η “κληρονόμος” που προσπάθησε να διορθώσει το… ποινικό μητρώο του έθνους της, με μια ανυποχώρητη μάχη συνείδησης απέναντι στα άκρα και τις ακρότητες της ακροδεξιάς. Δεν κέρδισε τον τελικό πόλεμο, μας χάρισε ωστόσο πολλές νικηφόρες μάχες.
Χωρίς εκείνη, ζούμε το δράμα της ουκρανικής κρίσης, που οδηγεί σε φτωχοποίηση τους ευρωπαϊκούς λαούς, λόγω των κυρώσεων της Ευρωπαϊκής Ένωσης στη Ρωσία. Χωρίς εκείνη, η ανεξάρτητη Ενωμένη Ευρώπη έγινε θλιβερό συμπλήρωμα των επιδιώξεων των Ηνωμένων Πολιτειών.
Της Μαρίκας Λυσιάνθη
