Γράφει ο Γιώργος Χαρβαλιάς
Εχει δίκιο ο Ερντογάν που «κεντάει» τον Μακρόν για τις ακραίες μεθόδους καταστολής που επιστράτευσε. Ετσι όπως πάει απειλεί να του κλέψει την πρωτοκαθεδρία.
Τέτοιους αριθμούς μαζικών συλλήψεων σε μία μέρα, πράγματι, δεν συναντάμε εύκολα σε ευρωπαϊκά κράτη που ασπάζονται, υποτίθεται, τις βασικές αρχές της δημοκρατίας. Ούτε είναι συνήθεις οι εικόνες γονατισμένων μαθητών σε στάση… αιχμαλώτων προς εκτέλεση. Δικαίως λοιπόν καγχάζει ο «σουλτάνος».
Βέβαια, στη Γαλλία οι συλληφθέντες δεν είναι ακριβώς «εχθροί του πολιτεύματος». Δεν πρόκειται για εξεγερμένους Μαροκινοαλγερινούς των γκέτο, ριζοσπαστικοποιημένους του Ισλάμ, κουκουλοφόρους αντιεξουσιαστές, επαγγελματίες ταραχοποιούς των γηπέδων ή κάτι παρόμοιο.
Δεν μιλάμε, δηλαδή, για τους συνήθεις υπόπτους, κατά το κοινώς λεγόμενο «μπαχαλάκηδες». Κανονικοί άνθρωποι ήταν αυτοί που προσήχθησαν στη συντριπτική τους πλειονότητα. Λευκοί Γάλλοι νοικοκυραίοι, που απλά «σάλταραν» βλέποντας τη ζωή τους να γκρεμίζεται από μια αρσενική Μαρία Αντουανέτα.
Εναν ιπποκόμο του διεθνούς τραπεζικού συστήματος που φύτεψε στο Μέγαρο των Ηλυσίων το ευρωγερμανικό ιερατείο. Η αγριότητα της καταστολής έναντι απλών πολιτών με καθαρό ποινικό μητρώο προκαλεί σοκ στον πολιτισμένο κόσμο.
Βέβαια, οι Γάλλοι αστυνομικοί δεν φημίζονται για τους… καλούς τρόπους τους. Αλλά το επίπεδο βίας που χρησιμοποιήθηκε, όπως και ο αριθμός των χιλιάδων προσαγωγών (το 80% των οποίων κατέληξε σε συλλήψεις), αποδεικνύει μια πάγια αντίληψη αποφασιστικής προάσπισης της έννομης τάξης, ειδικά όταν δημιουργείται κίνδυνος για την καταστροφή δημόσιας περιουσίας. Αντίληψη αυτοσυντήρησης που πηγάζει μέσα από το βαθύ γαλλικό κράτος και δεν έχει σχέση με τον Μακρόν ή όποιον άλλο βρίσκεται στην εξουσία.
Δυστυχώς, ανάλογο ένστικτο αυτοσυντήρησης δεν ανιχνεύεται στο σύγχρονο ελληνικό κράτος. Ανεξαρτήτως κυβερνήσεων (αν και η σημερινή του ΣΥΡΙΖΑ το έχει πραγματικά… τερματίσει), η στάση του κράτους έναντι στους βανδάλους που καταστρέφουν κάθε τρεις και λίγο δημόσια περιουσία είναι αξιοθρήνητα παθητική.
Η καταστολή επιστρατεύεται μόνο όταν κινδυνεύουν κυβερνήσεις. Εκεί οι εντολές στην Αστυνομία γίνονται σαφείς. Οταν, όμως, καίγεται το κέντρο της Αθήνας κάθε Σάββατο βράδυ από επαγγελματίες της «αναρχίας», κοινούς ποινικούς, σεσημασμένους αλλοδαπούς, Αλβανούς προβοκάτορες κ.λπ., η αποφασιστικότητα του κράτους πάει περίπατο.
Η Αστυνομία παίρνει τις συνήθεις εντολές για «αυτοσυγκράτηση», το πρώτο μέλημα είναι να μην ανοίξει κάποιο κεφάλι νεαρού και έχουμε νέα Δεκεμβριανά και στο τέλος, βέβαια, οι προσαγωγές είναι ελάχιστες και από αυτές ένα πολύ μικρό ποσοστό μετουσιώνεται σε συλλήψεις.
Τι σημαίνει αυτό; Οτι στη Γαλλία η αστυνομία έχει μακρά παράδοση στην προστασία της περιουσίας των φορολογουμένων από επίδοξους καταστροφείς και εκπονεί μόνη της σχέδια καταστολής που θυμίζουν στρατιωτικές επιχειρήσεις.
Ενώ στην Ελλάδα οι πολιτικοί αυτοσχεδιάζουν διατάσσοντας πανικόβλητοι… χημικό πόλεμο όταν απειλείται η Βουλή, αλλά προτρέποντας την Αστυνομία να κάνει τα…στραβά μάτια όταν πυρπολούνται πανεπιστήμια από «γνωστούς αγνώστους».
Η σύγκριση είναι θλιβερή, αλλά ακόμη πιο θλιβερό είναι ότι σε λίγο οι Ελληνες φρουροί της τάξης θα αρνούνται να κάνουν τη δουλειά τους μη τυχόν και τους ασκηθεί διοικητικός έλεγχος για κατάχρηση αστυνομικής βίας επειδή προσπαθούν να περάσουν χειροπέδες σε αυτούς που πετάνε τις μολότοφ. Και, μεταξύ μας, θα έχουν δίκιο.
