Γράφει ο Γιώργος Χαρβαλιάς
Πηγή: εφημερίδα “Δημοκρατία”
Πολύ θα ήθελα να ξέρω: Δεν έχει άλλη έγνοια και καημό αυτός ο τόπος από το πώς κοιμάται και ξυπνάει ο Μαδούρο; Λες και θα σωθούμε αν τον χάσουμε από αύριο και αναλάβει επιτέλους το άλλο το καλό το παιδί…
Ειλικρινά πρέπει να είμαστε η μοναδική ευρωπαϊκή χώρα τα μέσα ενημέρωσης και οι πολιτικοί εκπρόσωποι της οποίας κάθε δεύτερη κουβέντα αμολάνε και μια… Βενεζουέλα.
Και καλά τα δικά μας… Μαδουράκια («Ρημαδούρο» τον είπε προσφυώς ο Λιάκος). Με την αφίσα του Τσάβες στο δωμάτιό τους έκαναν όνειρα ο Νικολάκης ο Παππάς και ο Μανόλο του πώς θα… κατακτήσουν τον κόσμο. Και λίγο έλειψε να τα καταφέρουν.
Ο ένας, ο υπουργός, έφτασε να ταξιδεύει στο Καράκας με εκείνη τη μυθική μορφή της νομικής επιστήμης, τον Κύπριο «oφ-σοράκια», για να ανταλλάξει, τάχα μου, ντομάτες με πετρέλαιο. Ο άλλος, ο «πιτσαδόρος», κατάφερε να γίνει χαϊδεμένο παιδί των δικών μας «βαρόνων» και να νοικιάζει σπίτι που θα ντρεπόταν να αποκτήσει ο ίδιος ο Μαδούρο (απ’ τα κλεμμένα του κρατικού θησαυροφυλακίου…).
Εμείς όμως τι ζόρι πρέπει να τραβάμε με τα τεκταινόμενα σε αυτή τη μακρινή χώρα της Λατινικής Αμερικής; Κάθε λίγο και λιγάκι βγαίνει στο πολιτικό προσκήνιο το… βενεζουελόμετρο! Μέχρι και τον Τραμπ συμπάθησαν αίφνης κάποιοι επειδή ανακήρυξε δικό του πρόεδρο εκεί αυτόν τον τυπάκο με το «μεταπτυχιακό» από το Τζόρτζταουν, την ευειδή σύζυγο και τις απαραίτητες χολιγουντιανές προδιαγραφές. Ακόμη κι εκείνος έμαθε ότι… ξυνόμαστε και κάλεσε τον Τσίπρα στην πατρίδα του να δει… τι έκανε!
Αμ, η Νέα Δημοκρατία και ο Κυριάκος; Τον Φινλανδό αντιπρόεδρο της Κομισιόν βλέπει ο αρχηγός της Ν.Δ. Και, αντί να του μιλήσει για το οικονομικό δράμα της Ελλάδας, του αραδιάζει το σίριαλ για τις άνομες σχέσεις του Τσίπρα με τον Μαδούρο. Λες και νοιάστηκε ο Ελληνας μεροκαματιάρης που στενάζει και βλέπει τους «λάθρο» παρέλαση στα πεζοδρόμια πότε «θα πέσει ο λαομίσητος της Βενεζουέλας».
Μπορεί να γκρεμιστεί και πριν από την ώρα που θα διαβαστούν αυτές οι γραμμές. Μπορεί και να οδηγήσει την ταλαίπωρη χώρα του σε εμφύλιο, οπότε πράγματι η Βενεζουέλα θα αποτελεί κυρίαρχο θέμα της παγκόσμιας επικαιρότητας.
Ομως μέχρι όλα αυτά να συμβούν και ενώ βιώνουμε «σημεία και τέρατα» στη δική μας πατρίδα, πώς μπορεί να αποτελεί νούμερο 1 σημείο εσωτερικής πολιτικής αντιπαράθεσης η… μαδουροπληξία;
Δεν λέω, φρικτή η κατάληξη της «λαϊκής επανάστασης» στην Μπολιβαριανή Δημοκρατία που έχει γίνει απέραντο πτωχοκομείο και οι πολίτες παίζουν ξύλο για ένα κομμάτι κρέας. Απεχθής και ο δικτάτορας που βλέπει τον λαό του να πεινάει και ο ίδιος τρώει αλατισμένες μπριζόλες διά χειρός του Τούρκου σεφ-φιδέμπορα. Ομως ο πρώτος ή ο τελευταίος δικτάτορας αυτού του πλανήτη είναι; Τουλάχιστον αυτός θυμάται να κάνει πότε πότε και εκλογές για να περνάει η ώρα. Τα θεοκρατικά αραβικά βασίλεια, που επίσης παράγουν πετρέλαιο αλλά «πακετάρουν» τους ανεπιθύμητους, τεμαχισμένους σε βαλίτσες, γιατί δεν συγκινούν τους Ευρωπαίους, τους Αμερικανούς και κατ’ επέκτασιν τους εγχώριους ανθρωπιστές;
Ειλικρινά δεν αντιλαμβάνομαι την ιδιαίτερη πολιτική σημειολογία του case Βενεζουέλα για την Ελλάδα, αν εξαιρέσει κανείς τις πρώιμες επαναστατικές ανησυχίες του πρωθυπουργού της «αυταπάτης» που, αν προσέξατε, έχει ήδη λουφάξει και ξέχασε τον Μαδούρο γρηγορότερα και από την ελληνικότητα της Μακεδονίας…
Δεν αντιλαμβάνομαι επίσης γιατί με τις προτροπές σύσσωμης της αντιπολίτευσης η ελληνική διπλωματία καλείται να αναμειχθεί εκεί που δεν την… έσπειραν και να πρωτοστατήσει σε καβγάδες που γίνονται σε ξένους αχυρώνες. Την ίδια ώρα που δυσκολεύεται να καθαρίσει την μπουγάδα ακόμη και με θρασύτατους κατσαπλιάδες γείτονες, όπως ο Ζάεφ και ο Ράμα.
Είναι γελοίο αυτό το overdose των μέσων ενημέρωσης με τη Βενεζουέλα και ακόμη πιο γελοία η αντιπολιτευτική ρητορική της Νέας Δημοκρατίας και των παραφυάδων της, που επικεντρώνεται σε μια αδιάφορη κλοτσοπατινάδα μέσα σε μια Ελλάδα που καίγεται. Προδίδει άγνοια των πραγματικών προβλημάτων της χώρας, ανόητη δογματική εμμονή, κυρίως όμως τεράστια πλάνη για τον ενδεδειγμένο τρόπο αποκαθήλωσης του Τσίπρα…
