Γράφει ο Γιώργος Λακόπουλος
Στον Νίκο Παππά η πολιτική δεν φέρθηκε καλά. Για την ακρίβεια τον ξεγέλασε: από το χαμόγελο τον έριξε στο κλάμα.
Εκεί που είχε αποσυρθεί στην υπερορία -και ζούσε τη ζωή του με τους σταυρούς που έχουν όλοι οι άνθρωποι- του χτύπησε την πόρτα η μοίρα.
Ο κολλητός του Αλέξης Τσίπρας ανέτρεψε τη φορά των πολιτικών πραγμάτων στην Ελλάδα ως αρχηγός τους ΣΥΡΙΖΑ και ήθελε πλέι μέικερ για να συνεχίσει.
Έγινε η σκιά του και όταν έσπασαν όλα τα προγνωστικά της Ιστορίας και ο νεαρός με μαλλί καρφάκι από τη Νεολαία του ΣΥΡΙΖΑ έγινε Πρωθυπουργός, ο Νίκος ήταν ο πανίσχυρος υπαρχηγός του.
Εκ των πραγμάτων ανέλαβε τα πιο δύσκολα για κάθε πρωθυπουργό στην Ελλάδα: την διευθέτησή των σχέσεων της Πολιτείας με «νταβατζήδες», που είχαν βαρύ ιστορικό.
Έστειλαν στο ειδικό δικαστήριο δια του Κώστα Μητσοτάκη τον Ανδρέα Παπανδρέου, μετά ανέτρεψαν τον Μητσοτάκη δια του Σαμαρά και έφεραν τον Σημίτη στη θέση του Παπανδρέου που είχε καταπιεί τον Μητσοτάκη. Κατανίκησαν τον Καραμανλή για να έλθει ο Γ. Παπανδρέου και όταν αυτός πάτησε τα κορδόνια του έφτασαν να κάνουν πρωθυπουργό τον Σαμαρά κι ας χαντάκωσε τη ΝΔ.
Ο Τσίπρας αρνήθηκε την προσφορά τους δια της γάτας Ιμαλαϊων, κατέβηκε στα μαρμαρένια αλώνια απέναντι τους και τους νίκησε -δυο φορές.
Ανέτρεξαν στα παλιά κιτάπια και έφεραν στο προσκήνιο τον επόμενο Μητσοτάκη- για να κάνει ό,τι είχε κάνει ο προηγούμενος με τον Ανδρέα και τους βγήκε.
Αλλά ο Τσίπρας έδειξε ότι είναι πολύ σκληρός για να πεθάνει. Το προηγούμενο της παλινόρθωσης του Παπανδρέου, εκεί που τον είχαν για τελειωμένο, άρχισε να τους στοιχειώνει.
Η διαφορά είναι ότι ο Παπανδρέου ήταν υπερήλικος και ασθενής. Ο Τσίπρας είναι μόνο 46 ετών και χωρίς ενδοπαραταξιακό αντίπαλο. Είναι θέμα χρόνου να πάρει τη ρεβάνς από τον Μητσοτάκη και να λογαριαστεί μαζί τους.
Αυτή η ρεβάνς μπήκε πλέον σε κίνδυνο από την απρονοησία του ανθρώπου που είχε επαναπατρίσει ως δεξί του χέρι.
Ο Νίκος Παππάς είχε ισχύ που απεδείχθη μπούμερανγκ. Νομιμοποίησε το τηλεοπτικό τοπίο, αλλά το πάνω χέρι έχουν όσοι είχαν «γερό πορτοφόλι», αλλά όχι και λόγους να στηρίξουν ΣΥΡΙΖΑ και Τσίπρα.
Πριν από τις εκλογές του 2019 ο Παππάς έγινε από την πλευρά τους στόχος επικρίσεων για ένα σαχλό τυπάκο που είχε στο γραφείο του και κάτι ιστορίες με αγρίους από τη Βενεζουέλα. Άνευ σοβαρότητας.
Μέχρι την ώρα που ο εφοπλιστής και καναλάρχης Βαγγέλης Μαρινάκης -ο μόνος άνθρωπός με το οποίο δεν έπρεπε να έχει προσωπική επαφή – του απέδωσε ότι δεν θέλει κανείς πολιτικός να του αποδώσουν. Και δεν του απάντησε.
Ήταν το πλήγμα στον πυρήνα της προσπάθειας του Τσίπρα να παραμείνει στην κυβέρνηση.
Έχασε, έμεινε όρθιος και κει που άρχισε να παίρνει τα πάνω του για να επιστρέψει. η επικαιρότητά κατακλύσθηκε πάλι από μια στραβή του Παππά: μια παλιά υποκλοπή του με άνθρωπο με τον οποίο επίσης δεν είχε κανένα λόγο να συνομιλεί προσωπικά- σε μια καφετέρια στη Κύπρο.
Από τη συνομιλία δε προκύπτει κάτι ποινικά επιβαρυντικό για τον Παππά. Αλλά προκύπτουν αφορμές να παίζουνε μπάλα οι αντίπαλοι του κόμματός του στα ΜΜΕ.
Ενδεχομένως θα μπορούσε να αιτιολογηθεί η συνάντηση- ας πούμε για εθνικούς λόγους. Αυτό που δεν μπορεί να δικαιολογηθεί είναι ότι δεν του πέρασε από το μυαλό ότι ο συγκεκριμένος συνομιλητής -γνωστός και μη εξαιρετέος και στον ίδιο- θα μπορούσε να τον καταγράφει.
Μπορεί να έχει χίλιες δικαιολογίες και να χτυπιέται στα κανάλια τώρα που η συνομιλία έγινε φέιγ-βολάν. Αλλά η πολιτική είναι αμείλικτη: όταν πιαστείς κορόιδο πρέπει να φεύγεις.
