Γράφει ο Γιώργος Λακόπουλος
Γιατί κέρδισε τις εκλογές το ΣΥΡΙΖΑ τον Ιανουάριο του 2015 το ξέρουμε: ο Αλέξης Τσίπρας καβάλησε το κύμα που δημιούργησε η λαίλαπα του Μνημονίου -στο οποίο οδήγησε τη χώρα ο Γ. Παπανδρέου- εκφράζοντας ταυτόχρονα του «ουφ» της κοινωνίας για την αμαρτωλή διαδοχή στην κυβέρνηση και τελικά την συγκυβέρνηση ΠΑΣΟΚ και ΝΔ .
Γιατί ξανακέρδισε τον Σεπτέμβριο του 2015 κι αυτό το ξέρουμε. Γιατί ο Αλέξης Τσίπρας προσπάθησε να φανεί συνεπής στην εντολή που πήρε τον Ιανουάριο, με ένα ανεδαφικό πρόγραμμα -αυτό έδειξε το αποτέλεσμα του Δημοψηφίσματος- αλλά το άλλαξε όταν είδε ότι δεν οδηγεί πουθενά και κατέθεσε την εντολή, για να ζητήσει νέα με άλλο περιεχόμενο.
Γιατί έχασε τον Ιούλιο του 2019 -ενώ είχε ακολουθήσει σωστή πολιτική με αποτελέσματα- στον ΣΥΡΙΖΑ δεν το ομολόγησαν ποτέ στον εαυτό τους.
Κάτι αοριστίες σαν «δεν εκτιμήσαμε σωστά» και άλλες κολοκυθοκορφάδες , ακούστηκαν σε μια Επιτροπή που συντόνιζε ο αδρανής αντιπρόεδρος των κυβερνήσεων Τσίπρα.
Άλλοι μίλησαν για την «απώλεια της μεσαίας τάξης» και την πανάθλια αντιπολίτευση το συστήματος Μητσοτάκη και των μιντιαρχών.
Σωστά κι αυτά. Αλλά δεν καταψήφισαν μόνο όσοι ανήκουν στη μεσαία τάξη. Και δεν είναι μόνο όσοι καταψήφισαν: είναι και όσοι έμειναν στο σπίτι τους, ή όσοι πήγαν στο αλαλούμ κόμμα του Βαρουφάκη. Για μην μιλήσουμε και για αυτούς που προτίμησαν μείνουν στο Κινάλ.
Πού κρίθηκαν οι εκλογές
Για όσους δεν βάζουν το κεφάλι στην άμμο, ή δεν μένουν στα φλύαρα κείμενα της επιτροπής Δραγασάκη, ο Τσίπρας για τον Τσίπρα μιλάμε, με τον ΣΥΡΙΖΑ δεν ασχολείται κανείς- καταψηφίσθηκε για ένα συνοπτικό λόγο:
-Επειδή ο μέσος ταλαντευόμενος ψηφοφόρους υπέκυψε στο σλόγκαν «να φύγουν αυτοί». Και ας έλθει οποίος νάναι. Δεν ψήφισε υπέρ του Μητσοτάκη.
Ψήφισε κατά του Τσίπρα τον οποίο η προπαγάνδα των αντιπάλων του δαιμονοποιούσε. Ακόμη και όταν έκλεινε εθνικές πληγές, όπως με τις Πρέσπες και την έξοδο από τον μνημονιακό κύκλο.
Αυτό το σλόγκαν έπιασε επειδή από την πλευρά του ΣΥΡΙΖΑ έγιναν συγκεκριμένα λάθη στο πεδίο των συμβολισμών, της διαχείρισης πολιτικού προσωπικού και των κυβερνητικών επιλογών σε κρίσιμες στιγμές.
Τα ΜΜΕ και η προπαγάνδα του Μητσοτάκη απλώς τα διόγκωναν. Αλλά ήταν πραγματικά λάθη που βαρύνουν υπαρκτά πρόσωπα.
Για μην κάνουμε πως δεν καταλαβαίνουμε πέραν της πολιτικής -και των αναπόφευκτων αποτυχιών στη διακυβέρνηση – ΣΥΡΙΖΑ ηττήθηκε στην κάλπη για συγκεκριμένους λόγους –με ονοματεπώνυμα.
–Πρώτο, γιατί ο Τσίπρας ως Πρωθυπουργός δεν απομάκρυνε εγκαίρως τον Καμμένο από την κυβέρνηση του. Ήταν στίγμα εξ αρχής, αλλά προβάλλονταν ως αναγκαιότητα και γίνονταν αποδεκτό.
Μετά τις 21 Αυγούστου 2018 δεν υπήρχε καμία εξήγηση γιατί παρέμεινε στη κυβέρνηση. Σε τελευταία ανάλυση ήταν υπουργός που διαφωνούσε με την κυβέρνηση και απειλούσε να την ανατρέψει. Πολλοί δημοκρατικοί ψηφοφόροι τον ανέχθηκαν δυο φορές, τρίτη θα πήγαινε πολύ.
Δεύτερο, γιατί ο υπουργός Ψηφιακής Πολιτικής Νίκος Παππάς, κατά τη νομιμοποίηση του τηλεοπτικού πεδίου που όντως πέτυχε, το παρέδωσε άνευ όρων του «σε όποιον έχει γερό πορτοφόλι». Παράλληλα επέτρεψε να τον εμπλέξουν σε περίεργες υποθέσεις, αντί να μην αφήσει λίθον επί λίθου και να οδηγήσει στη Δικαιοσύνη τους «δράστες» και τους κεκράκτες τους.
Χαρακτηριστικές είναι οι επιθέσεις εναντίον του -που αντανακλούσαν ευθέως στον Τσίπρα, του οποίου προβαλλόταν ως δεξί χέρι-για ένα ταξίδι στη Βενεζουέλα, για τον κολαούζο του Πετσίτη, τους δημόσιους ευθείς ισχυρισμούς Μαρινάκη ότι πήγαινε στο σπίτι του -όντας υπουργός- και ότι του ζήτησε 20 εκατομμύρια ευρώ για να στήσει κανάλι ο, κακόφημος έτσι κι αλλιώς, Καλογρίτσας- φίλος και εταίρος τουλάχιστον δυο σημερινών υπουργών.
Τρίτο, γιατί η Ρένα Δούρου επέμενε να διεκδικήσει εκ νέου την τροχιοδεικτική-όπως το 2014 που την κέρδισε- περιφέρεια Αττικής μετά το Μάτι. Αρνούμενη να αναλάβει την πολιτική ευθύνη της, ως αιρετή.
Στην πολιτική η ευθύνη είναι αντικειμενική- τα υπόλοιπα τα βρίσκουν τα δικαστήρια. Έτσι αντί να στηριχθεί ο Γιάννης Σγουρός, ο ΣΥΡΙΖΑ παρέδωσε την Περιφέρεια στον Πατούλη και την μετέτρεψε στο αντίστροφο του 2014: σε πρόδρομο της ήττας.
Τέταρτο, γιατί το δραματικό βράδυ της πυρκαγιάς στο Μάτι οι υπουργοί Σκουρλέτης και Φλαμπουράρης, ως αρμόδιοι για την Πολιτική Προστασία έστησαν το ανατριχιαστικό σκηνικό, με τον τότε Πρωθυπουργό να περιμένει «να ξημερώσει» .
Ωστόσο είναι απολύτως βέβαιο ότι υπήρχε ενημέρωση για δεκάδες νεκρούς, που έτσι κι αλλιως όταν «ξημέρωσε» η ανακοίνωση τους ήλθε σε αντίθεση με το ασυγκίνητο ύφος του πρωθυπουργού. Ότι είχε στην ΕΛΑΣ τον άνθρωπο του Μητσοτάκη είναι δηλωτικό της ανεπάρκειας άλλου υπουργού του.
Πέμπτο, γιατί ο γραμματέας Σκουρλέτης δεν ανέλαβε ποτέ την ευθύνη του, ως επικεφαλής της οργάνωσης, για την συντριβή στου ΣΥΡΙΖΑ στις αυτοδιοικητικές εκλογές, επειδή έγιναν επιλογές ακατάλληλων προσώπων, αρχής γενομένης από τους τρεις μεγάλους δήμους.
Έτσι το κυβερνών κόμμα του 35% δεν πήρε καμία από τις δεκατρείς περιφέρεια και μόλις έξι δήμους από τους 332. Εκτός αν περίμενε να παραιτηθεί ο Τσίπρας και όχι αυτός για την πανωλεθρία.
Αλλά και ο τότε Πρωθυπουργός , όχι μόνο δεν του ζήτησε την παραίτησή του, αλλά εντελώς αψυχολόγητα ανακοίνωσε εθνικές εκλογές το βράδυ της τριπλής ήττας -χωρίς καν να προηγηθεί συνεδρίαση του υπουργικού συμβουλίου
Έκτο, γιατί ο Αλέξης Τσίπρας ανέχθηκε το φαινόμενο Πολάκη, όταν η κοινωνία βοούσε: «Δεν ανέχομαι να με κυβερνάει ο Πολάκης» έλεγαν όλο και περισσότεροι απλοί πολίτες.
Δεν αναφέρονταν φυσικά στην αναμφισβήτητη εντιμότητα του, ούτε στην υπουργική θητεία του, ούτε καν στο δίκιο του που είχε συχνά, αλλά στον πανάθλιο δημόσιο λόγο του -που συνεχίζει.
Ο Τσίπρας δεν είδε τον κίνδυνο ούτε όταν ο Μητσοτάκης έστησε σόου με πρόταση μορφής κατά Πολάκη στη Βουλή. Με πραγματικό στόχο να μην βγει πρώτος ευρωβουλευτής ο Βαγγέλης Μεϊμαράκης, προβάλλοντας τον υποψήφιο Κυμπουρόπουλο τον οποίο τάχα πρόσβαλε ο Πολάκης.
Έβδομο, γιατί στις εκλογές, ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ είχε ανάγκη να δείξει ότι διευρύνεται, ο Τσίπρας ασκώντας το προνόμιο του σχημάτισε ψηφοδέλτιο Επικρατείας με ένα υπερήλικο συγγραφέα που δοξάστηκε κάποτε -που ήδη εξαφανίσθηκε, τον επίσης υπερήλικο προβαλλόμενο ως οικογενειακό φίλο του Πρωθυπουργού και τον αποτυχημένο και ήδη βουλευτή γραμματέα του κόμματος. Ποιον θα συγκινούσε αυτός ο αρνητικός συμβολισμός;
Το τραγικό αυτογκόλ στη Νοβάρτις
Υπάρχει και κάτι απίστευτο και δραματικό: το σκάνδαλο Νοβάρτις στο οποίο ο ΣΥΡΙΖΑ άρχισε από νωρίς να σκοράρει κατά του εαυτού του.
Έτσι αντί να εξελιχθεί η δικαστική έρευνα σε αφετηρία κάθαρσης στο δημόσιο βίο χρησιμοποιήθηκε από τους αντίπαλους του Τσίπρα για ακύρωση των νόμιμων εισαγγελικών λειτουργιών.
Η ΝΔ και το Κινάλ αντί να απολογούνται στην κοινωνία– όπως οι εκπρόσωποί τους στις δικαστικές αρχές– κατέστρεψαν με τη συνδρομή των ΜΜΕ, το ηθικό πλεονέκτημα μιας κυβέρνησης που δεν άφησε πίσω της -κανένα σκάνδαλο, αλλά γεμάτα ταμεία.
Σήμερα απολογείται η κυβέρνηση Τσίπρα και όχι οι προηγούμενες. Στήνεται Προανακριτική για δικούς του υπουργούς και όχι των προκάτοχων του-της εποχής που θέριευε το σκάνδαλο. Και ενώ ένας πρώην υπουργός παραπέμπεται σε δίκη και δυο άλλοι ερευνώνται. Αδιανόητα πράγματα.
Αυτά είναι αποτέλεσμα χειρισμών της κυβέρνησή Τσίπρα. Αρχάς γενομένης από πρώτη ημέρα.
Το πρωί ο απίστευτος Τζανακόπουλος πήγε στον Άρειο Πάγο για να «ενημερωθεί»- και μετά «έδωσε» τον Τσίπρα στην Προανακριτική, ότι αυτός τον έστειλε.
Το βράδυ υπουργοί Δικαιοσύνης έκαναν σέρβις στους εμπλεκομένους με την γελοία -αν όχι ύποπτη -δήλωση για το «μεγαλύτερο σκάνδαλο»- που ήταν, αλλά αυτό δεν το λέει ο υπουργός Δικαιοσύνης ποτέ.
Το ίδιο σέρβις που έκανε, χωρίς να του πέφτει λόγος, ο ανεκδιήγητος υπουργός Άμυνας που συνωμοτούσε με αναξιόπιστα πρόσωπα σε βάρος του Μαρινάκη-αλλά παρέμεινε στη θέση του.
Υπάρχουν και άλλα αυτοκαταστροφικά. Η σπουδή για την απλή αναλογική, η διατήρηση του σταυρού στις ευρωεκλογές , η παραμονή στην περιθωριακή και… αντιευρωπαϊκή «Ευρωπαϊκή Αριστερά» στο Ευρωκοινοβούλιο, η ακατανόητη έγκριση αλλαγής της διαδικασίας εκλογής Προέδρου της Δημοκρατίας, οι θεωρητικές μονομέρειες του Τσακαλώτου ως υπουργού Οικονομικών.
Λάθη στα ΜΜΕ έφεραν την απώλεια του «Έθνους « και την αδυναμία συνεννόησης με τον Δημ. Μάρη που είχε πρόθεση και δυνατότητες για ανάπτυξη δημοκρατικού συγκροτήματος στον μιντιακο χώρο- αλλά και με τον εκδότη Ηλία Λιβάνη είχε ήδη μια εφημερίδα.
Αποφάσεις τώρα
Να κάνουμε ταμείο: Τι πρέπει να κάνει ο Αλέξης Τσίπρας για να διεκδικήσει τις επόμενες εκλογές; Ακριβώς τα αντίθετα από τις προηγούμενες.
Πριν από όλα να αποσύρει από το προσκήνιο τα πρόσωπα που τον χαντάκωσαν το 2019. Φυσικά προσθέτοντας και τον απίστευτο Παπαδημούλη: μόνο από αυτόν μπορεί να οδηγηθεί ξανά σε ήττα.
Από τα υπόλοιπα τα περισσότερα δεν αλλάζουν- πλην της ένταξης στο Ευρωπαϊκό Σοσιαλιστικό Κόμμα, που θα του δώσει την ευρωπαϊκή αύρα που χρειάζεται και θα τον διευκολύνει να απορροφήσει το Κινάλ.
Με άλλα λόγια: ο Τσίπρας αρκεί να μην επαναλάβει τα λάθη του για να μην ξαναχάσει από έναν αντίπαλο που έχει στο χέρι στην μεταξύ τους αναμέτρηση.
Ειδικά μετά τις κυβερνητικές αποτυχίες πριν την υγειονομική κρίση και τη καταστροφη της χώρας με την αξιοποίησή της για την «γιγάντωση» Μητσοτάκη- το πεδίο είναι ανοικτό για μεγάλες αποφάσεις.
Εκτός από τις διορθώσεις, στις εκλογές που έρχονται θα του χρειαστούν τρεις προϋποθέσεις.
Πρώτο: Να δημιουργήσει κόμμα -που δεν έχει σήμερα. Ανανεωμένο, ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΙΚΌ πολιτικό φορέα σύγκλησης Αριστεράς- Κεντροαριστεράς, με οργάνωση και δομή– υπό την ηγεσία του, χωρίς ομάδες και παραγοντίσκους.
Δηλαδή να αποφασίσει τίνος κόμματος ηγείται και να ανασυντάξει τον ΣΥΡΙΖΑ ιδεολογικά, πολιτικά, αλλά και οργανωτικά, εκλέγοντας γραμματέα από τη διεύρυνση και όχι από τον παλιό κομματικό μηχανισμό.
Δεύτερο: Αξιόπιστο κυβερνητικό πρόγραμμα. Με ΕΥΡΩΠΑΪΚΟ προσανατολισμό και συγκροτημένη πολιτική που θα ανταποκρίνεται στις ανάγκες της χώρες- -που αιφνιδίως επιδεινώθηκαν.
Πρόγραμμα που θα πείθει ως εναλλακτική λύση για τη χώρα -και όχι για την «επιστροφή του ΣΥΡΙΖΑ»- και θα μπορεί να διαμορφώσει όρους πολιτικής πλειοψηφίας. Στις εκλογές πας για να κυβερνήσεις, όχι για δεύτερο κόμμα.
Τρίτο: Νέα ηγετική ομάδα. Με βάση το προσωπικό του ιμπέριουμ, με αποφόρτιση από τις παρακμιακές φιγούρες και τους ιδεοληπτικούς. Χρειάζεται άνοιγμα σε προσωπικότητες της Δημοκρατικής Παράταξης και αναζήτηση στελεχών στην κοινωνία, που θα αναδεικνύουν τον χαρακτήρα του νέου φορέα –όποιο όνομα και αν έχει- ως λαϊκού κόμματος.
Με την έννοια του εν δυνάμει λαϊκού κινήματος: νέοι, γυναίκες, εργαζόμενοι, αγρότες, επιστήμονες, ευρωπαϊστές, άνθρωποι του πνεύματος. Αν έχει και λίγο από «κινήματα» ή «συλλογικότητες» νομικών ριζοσπαστισμών, δεν πειράζει.
ΥΓ: Η συζήτηση για το μέλλον του ΣΥΡΙΖΑ έχει νόημα αν συμφωνήσουμε ότι οι πολίτες που τοποθετούνται στη Δημοκρατική Παράταξη θα κληθούν να ψηφίσουν τον Αλέξη Τσίπρα, έτσι όπως τον αντιλαμβάνονται- για να κυβερνήσει τη χώρα.
Αν συνεχιστούν οι μπούρδες για την «Αριστερά» που θα κάνει «συμμαχίες» και «μέτωπα», καλύτερα να στείλουν από τώρα τα κλειδιά στον Μητσοτάκη για καμία δεκαετία.
