Γράφει ο Γιώργος Λακόπουλος
Επτά μήνες μετά το τέλος της πενταετούς σχεδόν διακυβέρνησης από τον ΣΥΡΙΖΑ, κάποιοι Συριζαίοι έχουν ξεχάσει ότι κυβερνούσαν.
Αλλά ό,τι γράφει, δεν ξεγράφει. Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ εφάρμοσε ένα Μνημόνιο. Κατ’ ανάγκη θα πουν κάποιοι. Ασφαλώς. Αλλά αν δεν υπήρχε αυτή η ανάγκη, δεν θα έπαιρνε και ποτέ την κυβέρνηση ο ΣΥΡΙΖΑ.
Το Μνημόνιο δεν ήταν μόνο πλαίσιο περιορισμού, ήταν και βατήρας εκλογικής επικράτησης.
Σ’ αυτές τις συνθήκες ο ΣΥΡΙΖΑ κινήθηκε μέσα στο σύστημά που θεωρητικά ήθελε να καταστρέψει -και καλώς έκανε. Αλλιώς δεν θα κυβερνούσε. Αλλά να μην κάνουν πως δεν καταλαβαίνουν στην Κουμουνδούρου:
η αληθινή διακυβέρνηση δεν μπορούσε παρά να κινηθεί μακριά από το Καταστατικό και την Ιδρυτική Διακήρυξη του κόμματός τους. Ο Λαφαζάνης που δεν το κατανόησε είναι στο σπίτι του.
Σήμερα ο κομματικός ΣΥΡΙΖΑ δείχνει να μην αντέχει τις αναμνήσεις του. Να τον βαραίνει ότι υπήρξε πρώτο κόμμα σε εκλογές. Κάποιοι στις γραμμές του πιστεύουν ότι είναι καλύτερα να βγαίνει δεύτερο- με απλή αναλογική. Και στη συνέχεια να αποτελεί τον άξονα προσμείξεων με άλλες δυνάμεις για να διαμορφώνει κοινοβουλευτική πλειοψηφία. Διόλου δύσκολο. Εκεί οδηγεί η αριστερή καθαρότητα.
Σ’ αυτή τη γραμμή εκτός από τους «53+» -και κάποια γκρουπούσκουλα …επωνύμων- κινείται και ο αντιπρόεδρος των κυβερνήσεων Τσίπρα Γιάννης Δραγασάκης: Το μέλλον μας είναι ένα κόμμα αριστερό, πιο δυνατό, πιο ισχυρό και ποιοτικά καλύτερο, το οποίο θα έχει συμμάχους, συνεργασίες και πρωτοβουλίες.
Ο παρ’ ολίγον γενικός γραμματέας του ΚΚΕ, ψάχνει για κορόιδα. Κάποιους να ψηφίσουν τον ΣΥΡΙΖΑ εν λευκώ: ως αριστεροί κόμμα χωρίς να είναι οι ίδιοι αριστεροί. Και στη συνέχεια κάποια κόμματα να του δίνουν την πλειοψηφία στη Βουλή. Αν δεν εκπροσωπούνται κοινοβουλευτικά δεν έχουν αξία ως σύμμαχοι.
Αυτό σημαίνει εγκατάλειψη του στόχου για πολιτική πλειοψηφία και προσφυγή στη θεωρία των μετώπων. Είναι παλιά, μειοψηφική θεωρία. Είναι η πολιτική των φοβισμένων και των ανολοκλήρωτων πολιτικά. Κυρίως είναι η θεωρία της ιδεολογικής αγκύλωσης, που αποτελεί την βάση της οπισθοδρόμησης.
Μετατρέπει την έννοιά του κόμματος από ανώτερη μορφή οργάνωση του λαού, σε κλειστό Ιερατείο φωτισμένων που θα καθοδηγούν τους υπόλοιπους. Κάποιοι θα κρατάνε τα κλειδιά ως αριστερό κόμμα και οι σύμμαχοι θα ακολουθούν.
Μια ιστορικά στρεβλή αντίληψη για τη σχέση του ΚΚΕ με το ΕΑΜ -που κατέστρεψε το ΕΑΜ- και γενικά του κόμματος με τον μαζικό χώρο.
Σ’ αυτή τη σχέση ο χαρισματικός επικεφαλής θα είναι απλώς κράχτης. Δηλαδή στον ΣΥΡΙΖΑ ο Τσίπρας θα φέρνει τον κόσμο και μια κομματική γραφειοκρατία θα τον προσανατολίζει, θα αποφασίσει ποιος θα παίρνει το προνόμιο του κομματικού μέλους και ποιος όχι και γενικά θα δρα ως πρωτοπορία.
Το φαινόμενο είχε εμφανιστεί και στο πρώιμο ΠΑΣΟΚ με αντίστοιχη θεωρητική τεκμηρίωση. Πέρασαν πολλές δεκαετίες από τότε που χρεοκόπησαν αυτές οι προσεγγίσεις για την πολιτική και το ρόλο της στην κοινωνία. Αλλά κάποιοι έμειναν με τα παλιά βιβλία στα χέρια.
Αν επικρατήσουν αυτές οι δυνάμεις θα οδηγήσουν τον ΣΥΡΙΖΑ στο παλιό περιθώριο. Τους πάει γάντι άλλωστε: οι ίδιοι δεν μπόρεσαν να παρακολουθήσουν τις εξελίξεις. Το είδαμε όταν κυβερνούσαν…
Κακά τα ψέματα. Το κόμμα του Αλέξη Τσίπρα ή θα εδραιωθεί ως κόμμα εξουσίας, συγκροτημένη δύναμη διακυβέρνησης, ή θα αυτοδιαλυθεί. Τέτοια δύναμη ως αμιγώς αριστερό κόμμα, όπως το εννοούν κάποιοι, δεν μπορεί να γίνει. Ποτέ αυτή η Αριστερά δεν θα έχει τόση εκλογική επιρροή .
Κρίσιμη σημείωση: Ο εκλογές γίνονται για να πάρει ένα κόμμα την διακυβέρνηση για τέσσερα χρόνια. Δεν γίνονται για να πάρει την εξουσία. Για όσους στην Κουμουνδούρου δεν το έχουν ακουστά στις εκλογές κρίνεται μόνο η ανάληψη της Εκτελεστικής Εξουσίας. Αν ρωτήσουν θα τους πουν ότι στον κοινοβουλευτισμό υπάρχουν και άλλες, που ασκούνται από άλλους. Γι’ αυτό άλλωστε η κριτική στη Δεξιά που τις ισοπεδώνει.
Με αυτά τα πολύ απλά, φτάνουμε στο συμπέρασμα: Ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να παραμείνει αριστερό κόμμα, αλλά με την σημερινή έννοια της Αριστεράς. Όχι ως Αριστερά του μεσοπολέμου.
Δηλαδή μια δύναμη προοδευτική, με ριζοσπαστικές ιδέες απέναντι στη Δεξιά και τη συντήρηση. Με ταξικό πρόσημο πολιτικής υπέρ των πολλών- δια της κατανομής των βαρών και του παραγομένου πλούτου.
Πρωτίστως με εντιμότητα στη διαχείριση, ποιότητα στη στελέχωση του κράτους, επάρκεια στην λύση καθημερινών προβλημάτων, σύγχρονη διοικητική κουλτούρα, εμπροσθοβαρή πολιτική βούλησή και απόλυτη στήριξη των θεσμών και των κανόνων.
Αυτή πρέπει να είναι η διαφορά του ΣΥΡΙΖΑ με την ΝΔ και του Τσίπρα με τον Μητσοτάκη. Ότι δηλαδή η προοδευτική κυβέρνηση εγγυάται αποτελεσματικότερη διακυβέρνηση, δικαιότερη κοινωνική πολιτική και πληρέστερη δημοκρατική τάξη.
Όχι γιατί αυτές είναι οι προθέσεις της. Κυρίως γιατί έχει ευρωπαϊκή ταυτότητα, επεξεργασμένο πρόγραμμα, καταρτισμένα στελέχη, προσήλωση σε ηθικούς κανόνες, πολιτική επάρκεια και καθαρές επιδώσεις.
Στο μέτρο που θα διασφαλίσει ο Αλέξης Τσίπρας -ως φορέας της εντολής του 32% – ένα κόμμα με αυτά τα χαρακτηριστικά θα έχει και ο νέος ΣΥΡΙΖΑ κυβερνητικό μέλλον. Ακριβώς επειδή θα είναι νέος. Αλλιώς θα φυτρώσουν κι αλλού πορτοκαλιές…
