Γράφει ο Γιώργος Λακόπουλος
Η δυναμική των κομμάτων εξουσίας κρίνεται από τη συνοχή τους όταν δέχονται επιθέσεις απέξω. Όταν τα στελέχη τους συσπειρώνονται στην ηγεσία επειδή απειλείται η ύπαρξή τους ή επειδή επιδιώκουν την εκλογική τους επικράτηση.
Όσες διαφορές και αν είχαν πριν, ή θα έχουν στη συνέχεια. Είναι κανόνας επιβίωσης.
Το είδαμε στην περίοδο 1989 με το ΠΑΣΟΚ. Ήταν απέραντο πεδίο εσωτερικών συγκρούσεων, ανάμεσα σε προφυλακίσεις και νοσηλείες. Αλλά την κρίσιμη ώρα έδωσαν στον Ανδρέα Παπανδρέου 40%. Και το 1993 τον έκαναν πάλι πρωθυπουργό, παρά τις ενδιάμεσες ρήξεις.
Το επανέλαβαν και το 1996, όταν ο Σημίτης με τη μειοψηφική συνιστώσα του πήρε την πρωθυπουργία και το κράτος -και δι’ αυτών το κόμμα. Πέρα από τις συγκρούσεις που μεσολάβησαν εξελέγη πρωθυπουργός το 1996 και το 2000.
Το ΠΑΣΟΚ κατέρρευσε όταν ο Γ. Παπανδρέου διέσπασε τη συνοχή του- δια της οποίας ανήλθε- και ο Βαγγέλης Βενιζέλος το ρυμούλκησε στο ζωτικό χώρο της Δεξιάς και κατά της Αριστεράς, όπου το βρήκε και το διατήρησε η Γεννηματά.
Αντιστοίχως η συνοχή της ΝΔ αποδείχθηκε με εφτά διαφορετικούς αρχηγούς. Ακόμη και όταν προς στιγμήν -τον Μάιο του 2012- καταψήφισαν τον Σαμαρά επανασυσπειρώθηκαν.
Συνέχισαν με τον Κυριάκο Μητσοτάκη, που κέρδισε τις εκλογές επικεφαλής ενός κόμματος του οποίου τα περισσότερα στελέχη στοιχίζονται γύρω από δυο πρώην πρωθυπουργούς…
Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είχε ποτέ συνοχή. Τι να την κάνει ένα κόμμα που πότε έμπαινε και πότε όχι στη Βουλή; Τα στελέχη του είχαν εθιστεί να συνυπάρχουν δια του φραξιονισμού.
Το συνέχισαν και όταν χάρη στην προσωπική ακτινοβολία του Αλέξη Τσίπρα οι δημοκρατικοί πολίτες που προδόθηκαν από τις ηγεσίες του ΠΑΣΟΚ ψήφισαν τον ΣΥΡΙΖΑ και τους έστειλαν στα υπουργεία.
Ψήφισαν το συγκεκριμένο κόμμα επειδή ο Τσίπρας ως επικεφαλής του, επικοινωνούσε με τους κώδικες της παράταξης και όχι επειδή οι ίδιοι ήταν «Αριστερά» -και τρία αυγά Τουρκίας.
Απόδειξη ότι η φουρνιά των αντιευρωπαίων και ιδεοληπτικών εξαερώθηκε όταν αποβλήθηκε από τον Τσίπρα.
Στα ίχνη τους σήμερα κάποιοι καρεκλοκένταυροι της κομματικής γραφειοκρατίας θέλουν τον Τσίπρα ως κράχτη, για να φέρνει τον κόσμο και αυτοί να τον προσανατολίζουν, ως «πρωτοπορία».
Όχι μόνο δεν συσπειρώνονται στην ηγεσία όταν το κόμμα δέχεται επιθέσεις, αλλά δίνουν αφορμή για να ανακυκλώνονται. Όταν η εκδίωξη του Τσίπρα από την ηγεσία είναι ο κεντρικός στόχος των αντίπαλων του ΣΥΡΙΖΑ, αυτοί τον ενισχύουν με τα καμώματά τους. Όταν σε επαινεί ο Άδωνις Γεωργιάδης κάτι δεν κάνεις καλά.
Έτσι όμως δεν γίνεται δουλειά. Κόμμα του οποίου τα στελέχη δεν έχουν κουλτούρα συνοχής αργά ή γρήγορα βγαίνει στο περιθώριο. Είτε προλάβουν οι αυτοκαταστροφικοί ομαδάρχες να πριονίσουν τον επικεφαλής που το κρατάει στον αφρό, είτε όχι.
Θα τους πριονίσει όλους μαζί η Δεξιά- αφού προηγουμένως θα τους έχουν γυρίσει απηυδισμένοι την πλάτη οι δημοκρατικοί ψηφοφόροι.
Μέρα με τη μέρα πλησιάζει η πρόσκρουση του Αλέξη Τσίπρα με την αλήθεια: με αυτό το κόμμα δεν έχει δρόμο επιστροφής στην κυβέρνηση. Γι’ αυτό ο ίδιος διαθέτει μόνο δυο επιλογές:
Μία είναι να διατηρήσει την «κουλτούρα παρέας» που τον διέκρινε και ως Πρωθυπουργό. Όλοι δικοί μας είμαστε και όπου βγει.
Μόνο που δεν θα βγει. Οι πολίτες που του έδωσαν την εμπιστοσύνη τους άλλος για Χίο θα τραβήξει και άλλος για Μυτιλήνη. Δεν πρόκειται να συνεχιστεί για πολύ το φαινόμενο όσων διαγκωνίζονται όχι μόνο στο δημόσιο χώρο, αλλά και στις συνεδριάσεις του Πολιτικού Συμβουλίου.
Ο δυο φορές πρωθυπουργός αντιμέτωπος με δυο νούμερα για το αν θα νεκραναστηθεί η απελθούσα Κεντρική Επιτροπή του ΣΥΡΙΖΑ για να τη …στρέψουν εναντίον του. Λες και χέστηκε η φοράδα στ’ αλώνι για τον κάθε πολυδιορισμένο γραφειοκράτη και τον κάθε υπερφίαλο περιθωριακό.
Λαοπρόβλητος αρχηγός του κόμματος να παρακολουθεί έναν χομπίστα της πολιτικής να κάνει πως δεν καταλαβαίνει ότι οι αντίπαλοι του κόμματος προσπαθούν να τροφοδοτήσουν την φιλοδοξία του για να ανατινάξουν το κόμμα.
Ηγετικά στελέχη -υποτίθεται- να αλληλοαπαξιώνονται και φραξιονιστές να βρίζουν για φραξιονισμό, έναν άλλο που φραξιονίζει τάχα υπέρ του προέδρου.
Διακεκριμένοι σουλατσαδόροι να παριστάνουν τους παραγωγούς ιδεολογίας και πολιτικής. Αν τα μάθουν αυτά οι δημοκρατικοί ψηφοφόροι θα κόψουν λάσπη. Άλλα περιμένουν από τον Τσίπρα.
Περιμένουν να ασχοληθεί με τη χώρα, και την προοπτική της, με εργαλεία την ανασυγκρότηση της Δημοκρατικής Παράταξης. Αυτή είναι η δεύτερη επιλογή του.
Να προχωρήσει, ως επικεφαλής ο ίδιος της μεγάλης και πλειοψηφικής διαχρονικά Δημοκρατικής Παράταξης και με στήριγμα το 32% του 2019 στην συγκρότηση νέου φορέα συστέγασης Αριστεράς Κεντροαριστεράς -όπως και αν λέγεται.
Να διαμορφώσει μια κυβερνώσα προοδευτική δύναμη και να αντιμετωπίσει τα προβλήματα της κοινωνίας, όχι τα προβλήματα του παλαιού ΣΥΡΙΖΑ. Και τα σκυλιά δεμένα.
Αν οι φράξιες, οι σαλεμένοι και οι μωροφιλόδοξοι προβάλουν αντιστάσεις, ντυμένοι με τις σκουριασμένες πανοπλίες των ανούσιων αξιωμάτων του -πρώην-κόμματος, να προχωρήσει χωρίς αυτούς. Και καλή αντάμωση στα γουναράδικα της επομένης κάλπης.
Με άλλα λόγια, για τον Αλέξη Τσίπρα, πρώην Πρωθυπουργό και φυσικό ηγέτη της Δημοκρατικής Παράταξης, ήλθε η ώρα να παραφράσει την … παράφραση ενός συνθήματος που φώναζαν οι Έλληνες φίλαθλοι το 2004- όταν η εθνική ομάδα βάδιζε προς την κατάκτηση του Πανευρωπαϊκού Πρωταθλήματος στο ποδόσφαιρο: «Σήκωσε το, το τιμημένο».
Να το διαλύσει το τιμημένο -αν δεν μπορεί να συνεννοηθεί με τους φευγάτους. Αλλιώς θα μείνει στην Ιστορία σαν πολιτικός ηγέτης που πήρε 32% και δεν ήξερε τι να το κάνει.
