Γράφει ο Γιώργος Λακόπουλος
Πηγή: anoixtoparathyro.gr
Ο Βαγγέλης Βενιζέλος τον χαρακτήρισε «πρόσωπο που συμβολίζει το ευρωπαϊκό κεκτημένο της χώρας». Ο Νίκος Μπίστης «την εμβληματική προσωπικότητα του χώρου της Κεντροαριστεράς»– χωρίς να προσδιορίσει εποχή και προφανώς εννοεί και πάνω από τον Ανδρέα Παπανδρέου. Και οι δυο ήταν υπουργοί του.
Ο Γ. Παπανδρέου του… συμπαραστάθηκε τηλεφωνικά, ξεχνώντας ότι το 2008 τον πέταξε εξευτελιστικά εκτός ΠΑΣΟΚ και τον άφησε εκτός Βουλής -όπου διεκδικεί να μπει ο ίδιος άκοπα τώρα.
Ο πρόεδρος της ΔΗΜΑΡ Θαν. Θεοχαρόπουλος έκανε το πρώτο πολιτικό φάλτσο του δίπλα στους πρώην «Πασόκους»: «Είναι απαράδεκτη η ποινικοποίηση της πολιτικής ζωής».
Η Άννα Διαμαντόπουλου έκανε ανόρεκτα μια δήλωση ότι ο πρώην πρωθυπουργός – που την έκανε μέχρι και επίτροπο – «έχει πολλούς λόγους να γραφτεί στην Ιστορία» και αναρωτήθηκε «αν η τωρινή εξουσία θα έχει κάποιον» .
Αυτές ήταν οι πιο ηχηρές φωνές «υπεράσπισης» του Κώστα Σημίτη, άγνωστο απέναντι σε ποιον κίνδυνο. Συν κάτι κουβέντες στο πόδι από κάποια «λιμά» και μια σοφή τοποθέτηση από τον Αλέκο Παπαδόπουλο, όταν ρωτήθηκε από την δημοσιογράφο Αντώνη Φουρλή:
«Τους τιμώ και τους σέβομαι, όπως όλοι οι σοβαροί άνθρωποι της χώρας. Άνευ αξίας για κάθε σχολιασμό, αλλά και ουσίας, η συγκεκριμένη ενέργεια», είπε, συμπεριλαμβάνοντας τον Μιχ. Χρυσοχοΐδη και Βαγγέλη Μαλέσιο- για τους οποίους δεν φάνηκαν να κόβονται οι υπόλοιποι….
Αυτά ήταν όλα. Από τα ΜΜΕ ψιλοπράγματα. Δυο τρία παλιοί λίγοι, με καθυστέρηση, και εφημερίδες προσκείμενες στη Δεξιά. Με υπερβολές, σα να ήθελαν απλώς να βγάλουν την υποχρέωση.
Από το προσωπικό του πάλαι ποτέ ΠΑΣΟΚ οι περισσότεροι μάλλον ενοχλήθηκαν επειδή… ενοχλήθηκε από μια τυπική δικαστική έρευνα κάποιος που δεν ενοχλήθηκε όταν διώκονταν πραγματικά, ο ιδρυτής του ΠΑΣΟΚ και δεν ίδρωσε το αυτί του όταν η Δικαιοσύνη άρπαξε από το αυτί διακεκριμένους συνεργάτες του.
Αυτή που εμφανίσθηκε σχεδόν μαινόμενη ήταν η Φώφη Γεννηματά -που δεν ξέρει καλά την ιστορία του ΠΑΣΟΚ- ή έχει άλλες σκοτούρες αυτή την εποχή. Μίλησε δια «δίωξη του Πρωθυπουργού τη ΟΝΕ» κάνοντας παραλληλισμούς με το «βρόμικο 89» -σα να μην ξέρουν οι Λωτοφάγοι στους οποίους απευθύνθηκε με τίνος το μέρος ήταν ο Σημίτης το 1989.
Συμπέρασμα: Από φίλους δεν πάει καλά ο πρώην Πρωθυπουργός. Δεν ξέρουμε πόσοι προθυμοποιήθηκαν μόνοι τους κι από πόσους το ζήτησε ο ίδιος. Πάντως όσοι προέρχονται από τον σημιτικό πυρήνα του πάλαι ποτέ «εκσυγχρονισμού», έκαναν αγγαρεία.
Στο Κινάλ της Φώφης κάποιοι προτίμησαν να μην μιλήσουν για να μην δίνουν στόχο και άλλοι προσπάθησαν να επωφεληθούν προτάσσοντας το θέμα Σημίτη -που αν υπάρχει αυτή τη στιγμή- τους …συσπειρώνει! Παλαιοκομματισμοί της σειράς.
Η μεγάλη πλειοψηφία των ανθρώπων του ΠΑΣΟΚ σιώπησε. Όσους πάντως έσπευσαν να τον υπερασπιστούν τους άφησε ξεκρέμαστους ο ίδιος ο Σημίτης περιοριζόμενος σε μια δήλωση, που μάλλον δεν θα έπρεπε να είχε κάνει, αν πράγματι είχε υπόψη του « ευρωπαϊκό κεκτημένο»- χωρίς συνέχεια από την πλευρά του.
Είτε κατάλαβε ότι ακόμη και οι λίγοι που έσπευσαν περισσότερο ήθελαν να επωφεληθούν οι ίδιοι από δημοσιότητα, είτε γιατί αντιλαμβάνεται ότι δεν υπάρχει κάτι για το οποίο θα θεωρηθεί διωκόμενος και να υπερασπιστεί τον εαυτό του. Μια τυπική έρευνα γίνεται, απολύτως νόμιμη, επειδή υπήρξε μια επώνυμη κατάθεση που τον αναφέρει. Πού ακριβώς είναι το πρόβλημα;
Πάντως όχι στη «στοχοποίηση του». Ποιος ακριβώς να στοχοποιήσει έναν πολιτικό που πέρασε τα 80 και βρίσκεται πάνω από μια δεκαετία έξω από τη πολιτική και στα κάτω του; Είναι σοβαρός άνθρωπος, καλλιεργημένος και ως προς τούτο απολαμβάνει το σεβασμό όλων. Αλλά σε ό,τι αφορά την πολιτική του και τα πεπραγμένα της διακυβέρνησής του, βοά το σύμπαν.
Δεν εκσυγχρόνισε απολύτως τίποτε στη χώρα. Μοίρασε υπουργεία, ρόλους και αξιώματα σε πρόσωπα που τον έχουν εκθέσει με πολλούς τρόπους. Συνέδραμε τη διαπλοκή και ανέχθηκε τη διαφθορά -ακόμη και όταν υπήρχαν καταγγελίες από το υπουργικό συμβούλιο (Αρσένης), από το Εκτελεστικό Γραφείο (Πάγκαλος» και από τη Κεντρική Επιτροπή (Καψής). Για να μην πάμε στη Βουλή και τα ΜΜΕ.
Ποιος να θέλει, λοιπόν, να βάλει στο σημάδι ένας πολιτικό που δεν δείχνει να του αναγνωρίζει κανείς όσα επιδίωξε για τον εαυτό του; Του μένει να τον συνδέουν κάποιοι με την επιλογή ένταξης με την ΟΝΕ που έκανε όμως ο Ανδρέας Παπανδρέου. Ο ίδιος συνέχισε μετά το 1996, αλλά κατά τρόπο ελλειμματικό που άφησε τη χώρα εκτεθειμένη και σε κίνδυνους, αλλά και στις κοινοτικές υπηρεσίες αργότερα.
Κανείς δεν στοχοποιεί τον πρώην Πρωθυπουργό, όπως και κανείς δεν έχει όρεξη να τον υπερασπιστεί -πέρα από τις τυπικότητες-, αφού άλλωστε δεν υπάρχει και λόγος. Εκτός της Γεννηματά για λόγους που ίσως προκύψουν σύντομα.
Αν θέλει να διασώσει ό,τι απομένει από την πολυπόθητη υστεροφημία του, πρέπει να το κάνει ο ίδιος. Με ανοιχτά, χαρτιά, καθαρές κουβέντες, επιχειρήματα και ειλικρίνεια και όχι κρυμμένος πίσω από αμοραλιστές και παρακμιακές συσπειρώσεις, παραγόντων που δεν μπορούν να υπερασπιστούν ούτε τον εαυτό τους.
