Γράφει ο Γιώργος Λακόπουλος
Ξανάσμιξαν τ’ αηδόνια- της καταστροφής.
Ο ένας είναι πρώην Πρωθυπουργός. Με το ιστορικό ρεκόρ της αποχώρησης χωρίς το κόμμα του να χάσει την κοινοβουλευτική πλειοψηφία.
Με την αποδοκιμασία του από τους ψηφοφόρους μετά το ανοσιούργημα της διάσπασης του κόμματος που ίδρυσε ο πατέρας του -αφού το κατέστρεψε ολοσχερώς προηγουμένως, μαζί με τη χώρα που οδήγησε σε διεθνή οικονομικό έλεγχο.
Επέστρεψε στη Βουλή- στην οποία σπανίως εμφανίζεται- κατόπιν διορισμού του από την έτερη κληρονόμο που παρέλαβε τα κομματικά ιμάτια.
Ο άλλος, αλαζονικός υπουργός του. Παρατρεχάμενος του συστήματος Σημίτη , που εκτοξεύθηκε απο τον προηγούμενο στην πιο κρίσιμη θέση της χώρας στην πιο δύσκολη στιγμής της. Αποδιοπομπαίος από το ίδιο το κόμμα του και με μια εξευτελιστική καταδίκη , με αναστολή, από Ειδικό Δικαστήριο.
Αμφότεροι επανεμφανίσθηκαν την ημέρα που θα έπρεπε να κρύβονται: δέκα χρόνια από τότε που οδήγησαν τη χώρα ως πρόβατο επί σφαγή- χωρίς καμία πειστική εξήγηση για τα κίνητρά τους ακόμη. Είναι αστείο να πας στο ΔΝΤ μια πλούσια ευρωπαϊκή χώρα επειδή έχει έλλειμμα μια χρονιά.- επειδή φοβάσαι το πολιτικό κόστος να αναστρέψεις την πορεία με εσωτερικές πολιτικές.
Στους Financial Times εμφανίσθηκε άρθρο που υπογράφουν ο πρώην πρωθυπουργός Γιώργος Παπανδρέου και ο πρώην υπουργός Οικονομικών Γιώργος Παπακωνσταντίνου, με τίτλο: «Η ΕΕ δεν πρέπει να επαναλάβει τα ίδια λάθη». Ποιος το έγραψε δεν χρειάζεται συζήτηση.
Αυτό που αποπνέει το αδιάφορο κείμενο είναι η απόπειρα των δυο αποσυνάγωγων του ελληνικού δημοσίου βίου, να εμφανιστούν αυτή τη φορά όχι μόνο ως σωτήρες της Ελλάδας, αλλά και της Ευρώπης.
Υποδηλώνουν ότι την ώθησαν σε αποφάσεις, που αν δεν είχαν αποτέλεσμα ήταν γιατί δεν τους άκουσαν να τις πάρουν νωρίτερα.
Δηλαδή γιατί δεν άκουσαν τους επικεφαλής του ενός από τα δυο κόμματα που οδήγησαν την Ελλάδα στη χρεοκοπία και τη διαφθορά.
Με κομπασμό, αν όχι και θράσος, συμβουλεύουν τις σημερινές ηγεσίες της Ένωσης να πράξουν όπως τους έχουν …υποδείξει οι ίδιοι προ δεκαετίας, ενεργοποιώντας το ευρωπαϊκό πλαίσιο στήριξης -που χάρη σ’ αυτούς δημιουργήθηκε- και να «λάβουν μια εξίσου σημαντική απόφαση σε ακόμη πιο αντίξοες συνθήκες».
Τα υπόλοιπα δεν έχουν σημασία- άλλωστε οι ανακρίβειες και οι αποκρύψεις καθιστούν το άρθρο αναξιόπιστο, όσο και οι υπογραφές του.
Αρκεί η αίσθηση των δυο συνένοχων της μνημονιακής συμφοράς ότι η Ελλάδα είναι χώρα λωτοφάγων.
Θεωρούν προφανώς ότι οι Έλληνες δεν θυμούνται ότι πήραν την κυβέρνηση -μετά τη δημοσιονομική αποτυχία κυβερνήσεων Καραμανλή- με πρόγραμμα παροχών ,παρότι γνώριζαν τα ελλείμματα, με το σλόγκαν «λεφτά υπάρχουν» και τη στήριξη των «νταβατζήδων».
Ότι έσπευσαν να διαφημίσουν το έλλειμμα αντί να προσπαθήσουν να το μαζέψουν. Το αύξησαν αντί να πάρουν μέτρα. Κατέθεσαν προϋπολογισμό με παροχές ,αντί να επιδιώξουν τη διεθνή εμπιστοσύνη.
Το χειρότερο: απέτυχαν να υλοποιήσουν αυτό στο οποίο οι ίδιοι οδήγησαν τη χώρα..
Χωρίς καμία νομιμοποίηση για τέτοιες αποφάσεις: με άλλο πρόγραμμα κέρδισε ο Παπανδρέου .
Χωρίς καμία έγκριση από το κόμμα ή το υπουργικό συμβολικό για προσφυγή το ΔΝΤ. Ακόμη και η Βουλή ψήφισε στα τυφλά τις εκατοντάδες σελίδες του Μνημόνιό τους, το οποίο δεν είχαν διαβάσει ούτε οι υπουργοί.
Με τον Παπακωνσταντίνου δεν ασχολείται κανείς σήμερα. Αλλά επειδή ο Παπανδρέου κατόρθωσε να ξαναδίνει βουλευτής, η πρόκληση μέρους του είναι εξωφρενική.
Δείχνει ανοσία και έλλειψη αίσθησης της ζημιάς που επέφερε- στη χώρα και το κόμμα του, με τις άκριτες επιλογές του. Χωρίς αυτοκριτική, επιμένει στη θεωρία ότι μας «έσωσε», προκαλεί.
Ετσι παίζει με τη μνήμη της κοινωνίας και των πολιτών που ακολουθούσαν για δεκαετίες το ΠΑΣΟΚ. Ως προοδευτικό σοσιαλιστικό κόμμα και όχι ως οικογενειακό φέουδο, πρυτανείο ανικάνων και ακόλουθο του θλιβερού Ντομινίκ Στρος Καν.
