Γράφει ο Γιώργος Λακόπουλος
Δυο από τις πρώτες ενέργειες της Προέδρου της Δημοκρατίας Κατερίνας Σακελλαροπούλου: να κοπιάρει την οικογένεια Σαρτζετάκη ως προς τη χρήση του Προεδρικού Μεγάρου για κατοικία και να ζητήσει από την κυβέρνηση αλλαγή του Κανονισμού της Προεδρίας , ώστε να προσλάβει άμισθους συμβούλους.
Πήρε πέντε. Στη μια περίπτωση πάντως εξάντλησε τα όρια των δικαιωμάτων της, υποτιμώντας τον κίνδυνο να δημιουργηθεί η εντύπωση… οικογενειακής διεύθυνσης των υπηρεσιών της Προεδρίας. Ας μη το πάμε παρακάτω. Κι ο Σαρτζετάκης το είχε κάνει άλλωστε.
Σε μια άλλη περίπτωση η προσφορά άμισθων υπηρεσιών αφορούσε την επικοινωνία και αποδεικνύεται πιο παραγωγική. Παρότι η Προεδρία εκτός από τις υπηρεσίες δημοσίων και διεθνών σχέσεων έχει οργανωμένο γραφείο Τύπου -στο οποίο έχουν υπηρετήσει ικανοί δημοσιογράφο. Όπως ο σπουδαίος Δημ. Παπαναγιώτου παλιότερα ή ο σεμνός Σήφης Πολυμίλης σήμερα.
Προς τι οι ειδικές συμβουλές αυτού του είδους φάνηκε σύντομα: η Πρόεδρος είχε άγχος προβολής- προφανώς στα πλαίσια της απειρίας της, που δεν αρνείται.
Το καλύπτει με την υπερπαραγωγή δηλώσεων, παρεμβάσεων και άλλων ανακοινώσεων που της διασφαλίσουν καθημερινή παρουσία στα ΜΜΕ. Χωρίς να είναι πάντα αναγκαίο. Και από ό,τι φαίνεται χωρίς να της εξασφαλίζουν ιδιαίτερη δημοφιλία.
Λογικό. Στην επικοινωνία ουκ εν τω πολλώ το ευ. Π.χ. ο Αλέκος Παπαδόπουλος είναι ζήτημα αν συνεντευξιαζόταν στην τηλεόραση μια φορά το χρόνο. Αλλά παραμένει δημοφιλής δέκα χρόνια μετά την αποχώρησή του από την πολιτική. Ο Προκόπης Παυλόπουλος και ο Κάρολος Παπούλιας ήταν δημοφιλέστατοι, χωρίς ειδικό επικοινωνιακό σύμβουλο.
Παρένθεση. Στο βιβλίο «Η επικοινωνία του δημόσιου προσώπου» – εκδόσεις Καστανιώτη- αναλύεται γιατί αυτό που αποδίδει είναι η πολιτική και όχι επικοινωνία. Η πολιτική -όπως και οτιδήποτε εκτίθεται στο δημόσιο χώρο-περιέχει την επικοινωνία της. Η επικοινωνία είναι τεχνική υπόθεση και ποτέ δεν υποκαθιστά την πολιτική. Κλείνει η παρένθεση.
Η πρόεδρος προτάσσοντας, σε καταχρηστικό βαθμό, την επικοινωνία αυτοτραυματίζεται. Ενίοτε η σπουδή για δημοσιότητα την κάνει να εμφανίζεται ως… υπουργός του Μητσοτάκη και άλλοτε προκαλεί απορίες.
Όπως π.χ. με τη σπουδή της να επικοινωνήσει με τον συμπατριώτη μας Μουρλά της «Φάιζερ», που δεν είναι παρά ένας επιχειρηματίας -κυνικός όπως απέδειξε. Αν ήθελε να μάθει για το εμβόλιο η κυβέρνηση έχει υπουργό Υγείας.
Το κακό φέρνει το χειρότερο. Από ένα ενδιαφέρον ρεπορτάζ της Μυρτώς Λαλιούτη στα ΝΕΑ, μάθαμε ότι τρεις φορές την εβδομάδα, ο αρχιμάγειρας της Προεδρίας Βασίλης Μπέκας -χρόνια στην προεδρική κουζίνα- ετοιμάζει 150 μερίδες φαγητού σε μια οργάνωση που στηρίζει απόρους στο Μεταξουργείο, παλιά γειτονιά της Σακελλαροπούλου.
Όποιος διαβάσει θα σκεφτεί να τον συγχαρεί. Αλλά στη συνέχεια το ρεπορτάζ αναφέρει πως αυτό γίνεται «με εντολή της προέδρου». Με άλλα λογία είναι μια πράξη αλληλεγγύης, όχι του Μπέκα, αλλά εκ μέρους της.
Εδώ κάτι δεν κολλάει -και δεν εννοούμε ότι η αλληλεγγύη και η φιλανθρωπία έχουν αξία όταν δεν κοινοποιούνται. Είναι προφανές ότι εν προκειμένω η κοινοποίηση ήταν εξ αρχής η επιδίωξη- αν όχι και το κίνητρο.
Αλλά σ’ αυτήν περίπτωση η Πρόεδρος έπεσε θύμα του εαυτού της. Η αλληλεγγύη είναι προσωπική υπόθεση. Δεν ασκείται μέσω τρίτων. Δεν υπάρχει κατ’ ανάθεση. Είναι ουμανιστή πράξη, εκ του υστερήματος και όχι εκ του περισσεύματος.
Αλλιώς όλες οι πλούσιες κυρίες θα χρησιμοποιούσαν τις Φιλιππινέζες τους για να δείχνουν ανάλογη ευαισθησία. Ορισμένες σπεύδουν σ’ αυτές τις δομές να μαγειρεύουν οι ίδιες. Ή στέλνουν φαγητό που μαγείρεψαν με τα χέρια τους. Όπως εκατοντάδες άλλες γυναίκες που προσφέρουν χωρίς να το διατυμπανίζουν.
Το κάνουν οι ίδιες, με προσωπικό κόπο. Κανείς δεν μπορεί να αγιάσει με ξένα κόλλυβα.
Παράπλευρη απώλεια: ο εξαίρετος, όπως λένε, Βασίλης Μπέκας: στερείται του δικαιώματός του να εισπράξει τη χαρά της αλληλεγγύης του -όπως κάνουν και άλλοι γνωστοί μάγειρες -όταν εμφανίζεται να το κάνει ως εντολοδόχος.
Η Κατερίνα Σακελλαροπούλου δικαιούται να αξιώνει το σεβασμό των πολιτών ως γυναίκα, ως πρώην δικαστική αξιωματούχος και κυρίως ως αρχηγός του κράτους. Αλλά όχι ως αρχηγός τριτοκοσμικής χώρας.
Αν η δημόσια παρουσία της επικεφαλής του Πολιτεύματος έχει και μια παιδαγωγική πλευρά, στη συγκεκριμένη περίπτωση πρόκειται για μια αρνητική παιδαγωγική.
