Γράφει ο Γιώργος Λακόπουλος
Πηγή: anoixtoparathyro.gr
Η έννοια της Κεντροαριστεράς στην Ελλάδα ολοκληρώθηκε το 1977 όταν ο Ανδρέας Παπανδρέου οδήγησε το ΠΑΣΟΚ στην περίφημη Συνδιάσκεψη που αντιμετώπισε τις παιδικές ασθένειες του ριζοσπαστικού κινήματος με την επαναστατική φρασεολογία που ιδρύθηκε το Σεπτέμβρη του 1974.
Λίγο αργότερα συναντήθηκε με τη Ευρωπαϊκή Σοσιαλδημοκρατία και έθεσε για πρώτη φορά μετά τον Εμφύλιο σε αμφισβήτηση την κυριαρχία της Δεξιάς. Για να την εκπορθήσει θριαμβευτικά το 1981 και να κυβερνήσει επί πέντε τετραετίες με τον Ανδρέα Παπανδρέου και τον Κ. Σημίτη στην πρωθυπουργία.
Κι ύστερα ήλθαν οι μέλισσες. Ο νεότερος Παπανδρέου αλλοίωσε τα χαρακτηριστικά του ΠΑΣΟΚ στέλνοντας στη χώρα στο ΔΝΤ και ο Βαγγέλης Βενιζέλος το εξέτρεψε πλήρως από τις ιδρυτικές ράγες του και το έθεσε στην υπηρεσία της Δεξιάς του Σαμαρά.
Για πρώτη φορά στην ιστορία του το ΠΑΣΟΚ πήγε μετωπικά κόντρα στην Αριστερά που ήταν ο φυσικός του σύμμαχος στο μαζικό χώρο -με πυκνή συμπόρευση στην Αυτοδιοίκηση και τα συνδικάτα ως «δημοκρατικές δυνάμεις».
Ουσιαστικά το μικρό πλέον ΠΑΣΟΚ πέρασε την κόκκινη διαχωριστική γραμμή και αποσπάστηκε από τη Δημοκρατική παράταξη. Με τη Φώφη Γεννηματά άλλαξε όνομα, σύμβολα και ιδεολογία επισήμως και έγινε δορυφορικό σχήμα του Κυριάκου Μητσοτάκη προσωπικά.
Οι ψηφοφόροι του όπως δεν το ακολούθησαν τη δεξιά διολίσθηση των ηγεσιών και φυσικά δεν εξαερώθηκαν. Μετακινήθηκαν στον πολιτικό χώρο που θεωρούσαν περισσότερο όμορο και οικείο. Προφανώς επηρεασμένοι από την πολιτική γοητεία του Αλέξη Τσίπρα στο δημόσιο χώρο.
Παρά τα λάθη του Τσίπρα, τις αντινομίες -και κυρίως την σύμπραξη με τον Καμμένο-παρέμειναν στον ΣΥΡΙΖΑ και στις δεύτερες εκλογές του 2015. Έκτοτε μπορεί να διακρίνει κανείς δυο ρεύματα.
Το ένα επιμένει να στηρίζει το Αλέξη Τσίπρα και να τον θεωρεί φυσικό επικεφαλής της Κεντροαριστεράς και κεντρικό πρόσωπο αναφοράς της Δημοκρατικής Παράταξης
Το άλλο κρατάει αποστάσεις, κυρίως λόγω Καμμένου ως τώρα αλλά και λόγω της ιδεοληπτικής έμμονης ορισμένων στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ σε ξεπερασμένες αφηγήσεις.
Στην Δεξιά πάντως δεν μετακινήθηκαν, ούτε σκοπεύουν το κάνουν. Και φυσικά δεν περνάει από το μυαλό τους να ακολουθήσουν στο ΙΧ κόμμα της Γεννηματά.
Από όλα αυτά προκύπτει ότι τα τελευταία χρόνια με την εξαφάνιση του ΠΑΣΟΚ και την αναρρίχηση του Νεομητσοτακισμού στην ηγεσία της ΝΔ η Κεντροαριστερά,- ως βασικός άξονας της Δημοκρατικής παράταξης – απέκτησε δυο νέα στοιχεία:
Πρώτον, σταθερή και μη αμφισβητουμένη ηγεσία στο πρόσωπο του Αλέξη Τσίπρα.
Δεύτερον, ευρεία εκλογική βάση δυο ταχυτήτων: ο κύριος όγκος των δημοκρατικών ψηφοφόρων μένουν στην κάλπη του ΣΥΡΙΖΑ και μια μερίδα του περιμένει έξω από το παραβάν το σήμα του Τσίπρα για να προστεθεί.
Αυτό το σήμα είναι η μετεξέλιξη του ΣΥΡΙΖΑ . Και αυτό μπορεί να γίνει με την ανάληψη πρωτοβουλιών για τον νέο φορέα της Κεντροαριστεράς. Δεν μιλάμε μια ηττοπαθή «μέτωπα» και περιθωριακές συμμαχίες, αλλά για τη δημιουργία πλειοψηφικού ρεύματος της κυβερνώσας Κεντροαριστεράς με νέο ριζοσπαστικό μεταμνημονιακό πρόγραμμα και αντιδεξιό πρόσημο.
Σ’ αυτό το σχήμα έχουν ρόλο όλες οι δημοκρατικές δυνάμεις ανάλογα με την ισχύ τους, καθώς και προσωπικότητες ή σχήματα από τον ευρύτερο προοδευτικό και τον κεντρώο χώρο.
Είναι το σχήμα που διαμορφώνει ιστορικά η συνάντηση των δυνάμεων της ελληνικής Κεντροαριστεράς με την ευρωπαϊκή Σοσιαλδημοκρατία, με φυσικό επικεφαλής πλέον τον Τσίπρα. Εκτός αν κάποιος βλέπει κανένα άλλον καλύτερο.
Σ’ αυτό το σχήμα θα συσπειρωθούν ευρύτερες δυνάμεις της Δημοκρατικής Παράταξης με την παραδοσιακή της έννοια, αν ο Πρωθυπουργός ξεπεράσει την ενσωμάτωση περιθωριακών και σε κάποιες περιπτώσεις χρεοκοπημένων προσώπων και απευθύνει πρόσκληση σε επώνυμα στελέχη του ιστορικού ΠΑΣΟΚ.
Για να μιλήσουμε με ενδεικτικά ονόματα δεν διαμορφώνεται νικηφόρο δημοκρατικό ρεύμα με τον Ραγκούση, τη Ζορμπά και τον Τόλκα. Χρειάζεται ο Λαλιώτης, ο Τζουμάκας, ο Χριστοδουλάκης, ο Σκανδαλίδης και Τσούρας, ο Παπαϊωάννου, ακόμα και ο Αλέκος Παπαδόπουλος. Και ας μείνει η Φώφη με τον Πρωτοπαπά, τον Όθωνα και τον Παπαθεοδώρου της…
Έτσι κι αλλιώς το Κινάλ απέτυχε και δεν έχει λόγο ύπαρξης. Μέχρι να αποδιαρθρωθεί πλήρως, λειτουργεί αποκλειστικά για τις κενοδοξίες της ίδιας και του έτερου κληρονόμου, που αφού απονεύρωσε το ΠΑΣΟΚ -και ανατίναξε τη χώρα επειδή βρήκε υψηλό δημοσιονομικό έλλειμμα, που γνώριζε- τώρα θέλει να διοριστεί βουλευτής για να…δικαιωθεί!
Όπως έκανε ο Ανδρέας Παπανδρέου με την Ένωση Κέντρου -Νέες Δυνάμεις, έτσι και ο Αλέξης Τσίπρας μπορεί να απορροφήσει όσα ιστορικά στελέχη του -καταργημένου -ΠΑΣΟΚ αδρανούν ή υπολειτουργούν στις παρυφές του Κινάλ και μπορούν να έχουν ρόλο στο νέο προγραμματικό σχέδιο της Κεντροαριστεράς. Και ας αφήσει τους υπόλοιπους με τις αιτήσεις ένταξης στον Νεομητσοτακισμό στο χέρι.
Συμπέρασμα: Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί να πάει παραπέρα ως «κόμμα της Αριστεράς». Γιατί δεν υπάρχουν «αριστερές» δυνάμεις να τον στηρίξουν. Αν δεν το καταλάβει, ό,τι πέτυχε ως τώρα ο Τσίπρας θα αποδειχθεί σισύφειο.
Οι συνθήκες είναι ώριμες ώστε η μετακίνηση της κεντροαριστερής βάσης του ιδρυτικού ΠΑΣΟΚ που μετακινήθηκε στο ΣΥΡΙΖΑ και τον αιμοδοτεί εκλογικά- ενώ η στελεχιακή ενίσχυση περιορίσθηκε σε πρόσωπα που δεν είχαν ποτέ κεντρικό ρόλο στο ΠΑΣΟΚ- να ωθήσει τον ΣΥΡΙΖΑ σε ιδεολογική και πολιτική ανασύνταξη.
Θα είναι ιστορικό λάθος, με ολέθριες συνέπειες για τη χώρα, αν δεν το κάνει. Υπάρχει η ηγεσία στο πρόσωπο του Τσίπρα, υπάρχει η βάση με τα εκατομμύρια των δημοκρατικών πολιτών που συναισθάνονται τι θα σημαίνει η παλινόρθωση της Δεξιάς και της διαπλοκής και δεν απομένει παρά η συγκρότηση του πολιτικού φορέα. Τόσο απλό.
