Γράφει ο Γιώργος Λακόπουλος
Όταν ξέρεις την Ευρώπη, μπορείς να μιλάς για την Ευρώπη και να μην πιάνεσαι κορόιδο. Όταν ξέρεις το κόμμα σου, μπορείς να το προστατεύσεις από τους μουσαφιραίους που το διασύρουν. Και όταν ξέρεις τη δουλειά σου σε μια κυβέρνηση, την κάνεις χωρίς να ξημεροβραδιάζεσαι στα κανάλια και στο Διαδίκτυο.
Είναι η περίπτωση του Κωστή Χατζηδάκη. Ξεχωρίζει σε μια κυβέρνηση, που αλλού πατάει και αλλού βρίσκεται συχνά, γιατί έχει μέτρο, σωφροσύνη και ξέρει τι λέει, ποια στιγμή το λέει καΙ με ποιο τρόπο.
Παρεμβαίνοντας στον κουρνιαχτό αρλουμπολογίας που σηκώθηκε με την εκδρομή των υψηλόβαθμων κοινοτικών στον Έβρο προσγείωσε τους πανηγυριώτες -μέσα και έξω από την κυβέρνηση:
«Η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν μπορεί να παίζει με την Τουρκία επ’ άπειρον! Αν στις επόμενες μέρες δεν βρεθεί λύση για το μεταναστευτικό, θα πρέπει να επιβληθούν στην Τουρκία κυρώσεις. Όχι για το θεαθήναι, αλλά ουσιαστικές που να δείχνουν ότι τα 27 κράτη-μέλη της ΕΕ εννοούμε τις διακηρύξεις μας».
Με το συμπάθιο, αλλά αυτό κανείς άλλος δεν το είπε από κυβερνητικής πλευράς, ως τώρα. Είναι η θέση του Αλέξη Τσίπρα από την αρχή.
Ο Χατζηδάκης δεν έγινε Συριζαίος. Απλώς είναι Ευρωπαίος. Ούτε είναι εκτός γραμμής, αφού δεν υπάρχει γραμμή -και παίρνει την πρωτοβουλία να την υποδείξει.
Ξέρει να διαβάζει τις ανακοινώσεις, τις δηλώσεις και τις επαφές στο ευρωπαϊκό- θολό- τοπίο. Τι μπορεί να κάνει και τι δεν μπορεί η Ένωση. Άρα καταλαβαίνει και γιατί δεν κάνει αυτό που μπορεί.
Δεν το υποπτεύεται. Το ξέρει από τα 14 χρόνια που έλιωνε τα παπούτσια του στο τρίγωνο Αθήνα-Βρυξέλλες-Στρασβούργο. Ένας από τους καλύτερους Έλληνες ευρωβουλευτές όλων των εποχών.
Ο Κωστής αντί να παιανίζει ότι η ηγεσία της Ευρώπης υποκλίθηκε στην ελληνική κυβέρνηση και τη χώρα διαπιστώνει ψύχραιμα ότι η υπόκλιση ήταν μισή. Η άλλη μισή ήταν για τον Ερντογάν.
Την επομένη της επίσκεψης των τριών στον Έβρο, έστειλαν στην Άγκυρα τον Μπορέλ – «υπουργό» Εξωτερικών της στην Κομισιόν. Και αντιπρόεδρο- σαν τον ημέτερο Σχοινά, αλλά με αρμοδιότητες.
Είναι ευτύχημα ότι έστω και ένας από την κυβέρνηση βάζει το δάκτυλο επί τον τύπο των ήλων: αν η κοινοτική Ευρώπη σέβεται τον εαυτό της, αν συντάσσεται με την Ελλάδα και αν θέλει να αντιμετωπίσει κατά πρόσωπο το μεταναστευτικό, ένας τρόπος υπάρχει να το αποδείξει: κυρώσεις σε βάρος της Τουρκίας.
Όσο μην τις είδατε και μην τις απαντήσατε, το παιχνίδι ονομάζεται «κολοκυθιά». Γιατί εγώ και όχι αυτός…
Η τοποθέτηση του υπουργού Περιβάλλοντος και Ενέργειας ενέχει και στοιχεία κυβερνητικής αυτοκριτικής: για να υπάρξουν κυρώσεις πρέπει να συγκληθεί το Συμβούλιο Κορυφής -και η ελληνική κυβέρνηση δεν το ζητάει.
Όπερ έδει δείξαι: έτσι μην περιμένουμε λύσεις στο μεταναστευτικό. Δεν βρίσκονται σε κινήσεις «για το θεαθήναι», λέει καθαρά.
Χρειάζεται πολιτική αυτοπεποίθηση ένας υπουργός για να ωθεί την κυβέρνησή του σε μια κατεύθυνση που θα ήταν προτιμότερο να έχει πάρει ήδη.
Ο Χατζηδάκης την έχει. Πρώτα γιατί ξέρει καλύτερα την Ευρώπη και τις διαδικασίες της. Και ταυτόχρονα έχοντας τοποθετηθεί από τον Μητσοτάκη στο ηγετικό τρίγωνο- ο πρόεδρος και οι αντιπρόεδροι- διαθέτει αυτό που λείπει από τους άλλους: βαρύ νεοδημοκρατικό βιογραφικό.
Διακεκριμένο στέλεχος του φοιτητικού κινήματος – σε μια εποχή που έπρεπε να ιδρώσεις τη φανέλα για να πάρεις δάφνες αν ήσουν «δεξιός»- και επιτυχημένος επικεφαλής της ΔΑΠ και της ΟΝΝΕΔ.
Οι παροικούντες ξέρουν ότι από τα στελέχη της ΝΔ θα ήταν ο ιδανικότερος για το Κολέγιο των Επιτρόπων. Αλλά όταν παίρνονταν οι αποφάσεις ο Μητσοτάκης το είχε τάξει στον Σαμαρά. Και όταν του το ξέκοψαν οι Ευρωπαίοι, ο Χατζηδάκης είχε πάρει προσωπικές αποφάσεις και δεν ενδιαφερόταν. Άραγε να του στέλνει, πού και πού, κανένα κουτί πραλίνες Βελγίου ο Μαργαρίτης;
Ότι ο, 55άχρονος σήμερα, Ρεθυμνιώτης έμεινε στην Αθήνα είναι όφελος για τον εγχώριο δημόσιο βίο. Δεν βρίσκεις στο κόμμα του πολλούς προβεβλημένους με το ήθος,την ευρωπαϊκή κουλτούρα και την πολιτική του συγκρότηση.
Ειδικά κάποιες τοποθετήσεις του τον κάνουν να «ξεχωρίζει σαν τη μύγα μέσα στο γάλα». Αλλά η παροιμία του ταιριάζει ανάποδα: είναι το γάλα που ξεχωρίζει από τις μύγες…
