Γράφει ο Γιώργος Λακόπουλος
Όποιος έχει μάτια βλέπει: ο Κυριάκος Μητσοτάκης βγαίνει από την πανδημία με ισχυρό πολιτικό κεφάλαιο- πιστωμένο εξ ολοκλήρου στον προσωπικό λογαριασμό του.
Πανίσχυρος στην πολιτική σκηνή και εντός της συντηρητικής παράταξης, μετά το ΙΧ κόμμα, τη ΙΧ Βουλή, τη ΙΧ κυβέρνηση, το ΙΧ κράτος οργανώνει και ΙΧ οικονομία.
Για την ακρίβεια «οικονομία των δυο τρίτων». Θα πετάξει στα αζήτητα το ένα τρίτο των επιχειρήσεων -και των εργαζομένων- και θα εξαρτήσει τα δυο τρίτα από το κρατικό ταμείο. Κατά την βούλησή του: ήδη ανακοίνωσε ότι το κοινοτικό χρήμα θα υπόκειται σε «κεντρική» διαχείριση. Μπίγκο.
Όσο είναι ο κυρίαρχος του παιχνιδιού δεν έχουν σημασία οι ανακρίβειες που συνεχίζει να διακινεί στις συνεντεύξεις του στα εγχώρια και διεθνή ΜΜΕ- για τους χρόνους της σταδιακής επιβολής μέτρων και τον τρόπο επιβολής τους.
Παρ’ όσα λέει, δεν είναι ο «πρώτος» που πήρε μέτρα στην Ευρώπη- βρίσκεται το μέσο της λίστας, και στο lockdown προς το τέλος – και ούτε η «κοινωνία συμπαρατάχθηκε μαζί του» στην εφαρμογή τους: στηρίχθηκε στην τρομοκράτηση των ανθρώπων με ανυπόστατους ισχυρισμούς και στα σκληρά πρόστιμα που επέβαλε.
Αλλά αυτά δεν έχουν σημασία. Η ιστορία γράφει ότι η Ελλάδα πέρασε την υγειονομική κρίση με τα λιγότερα κρούσματα και τους λιγότερους θανάτους. Σχεδόν όπως σε μια συνηθισμένη γρίπη, που έλεγαν και στην αρχή ο Πρωθυπουργός και ο καθηγητής Τσιόδρας. Ο Μητσοτάκης ήταν στην κυβέρνηση, ο Μητσοτάκης εισπράττει πολιτικά.
Το ανώδυνο «πέρασμα της Κασσάνδρας» από την Ελλάδα και τα Βαλκάνια γενικότερα, επιτρέπει στον Πρωθυπουργό να επωφελείται πολιτικά στον μέγιστο βαθμό, προβάλλοντας ότι «έσωσε» ανθρώπινες ζωές. Πόσες; Ο καθηγητής Τσιόδρας είναι ακριβέστατος: 13.685. Στις 30 Μαρτίου τους υπολόγιζε τους μισούς. Αυτό λένε τα μαθηματικά μοντέλα. Δηλαδή: ράβδος εν γωνία, άρα βρέχει.
Ούτε αυτά έχουν αξία πλέον. Αυτό που έμεινε μπορεί να μην είναι ακριβώς οι 13.500 που δεν πέθαναν, αλλά είναι σίγουρα η «πολιτική γιγάντωση» του Μητσοτάκη. Ακριβώς την ώρα που είχε αρχίσει να αναδεικνύεται η πρόωρη αποτυχία του σε όλα τα μέτωπα: από τους αριθμούς στην οικονομία μέχρι τις κωλοτούμπες και την αθέτηση υποσχέσεων.
Σ’ αυτό φυσικά συνέβαλε και η -κατά Κοτζιά –«άψυχη αντιπολίτευση» του ΣΥΡΙΖΑ. Στην Κουμουνδούρου πέρασαν από την αρχή της κρίσης μια θηλιά στο λαιμό τους και τώρα ψάχνονται. Έχουν προτάσεις ως κόμμα, αλλά δεν ξέρουν τι είδους κόμμα είναι. Στη πραγματικότητα περιμένουν να κλωτσήσει τη καρέκλα ο Πρωθυπουργός.
Ο ίδιος ωστόσο ισχυρίζεται ότι «είναι ανεύθυνο» να αξιοποιήσει αυτό το κεφάλαιο για πρόωρες εκλογές. Παρότι οι πληροφορίες επιμένουν ότι το ενδεχόμενο αυτό μένει πάντα ενεργό και αναμένεται ο κατάλληλος χρόνος αιφνιδιασμού. Κυριακή κοντή γοργή.
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης επιμένει επίσης ότι «ο ανασχηματισμός δεν είναι του παρόντος». Δικαίωμά του. Αλλά όταν λέει ότι «η κυβέρνηση έχει βρει τον βηματισμό της και δουλεύει καλά», κάποιος πρέπει να εξηγήσει πώς πάει καλά μια κυβέρνηση, της οποίας δεν πάνε καλά οι υπουργοί.
Ονόματα; Κεραμέως, Βρούτσης, Θεοχάρης, Δένδιας, Μενδώνη, Βορίδης, Παναγιωτόπουλος, Μηταράκης, Αχ. Καραμανλής θεωρούνται, άλλος λίγο άλλος πολύ, κάτι σαν «αστοχία υλικού». Μόνο επιτυχημένους δεν τους λες.
Ποιος βηματισμός; Μετρούνται στα δάκτυλα όσοι βγάζουν το ψωμί τους: Σταϊκούρας, Χατζηδάκης, Πιερρακάκης, Θεοδωρικάκος.
Ο Βασ. Κικίλιας σχεδόν καταργήθηκε στη διάρκεια της κρίσης. Ο Μιχ. Χρυσοχοΐδης συζητείται ως «απογοήτευση» -π.χ. τα γκαζάκια και ο «Ρουβίκωνας» δεν σταμάτησαν «την πρώτη εβδομάδα, ενώ η «υπόθεση Δημάκη» διέσυρε όχι μόνο την Κυβέρνηση, αλλά και του κεκράκτες της στα ΜΜΕ.
Ο Άδωνις Γεωργιάδης αδυνατεί να θεμελιώσει μια επιτυχία. Οι αναπληρωτές Βαρβιτσιώτης και Κουμουτσάκος, αναπληρώνουν τον εαυτό τους.
Κάποια ονόματα όπως Κόνσολας. Αραμπατζή, Σκρέκας, Θωμάς, Διγαλάκης, Βλάσης, Ζαβός, Κράνης είναι υφυπουργοί, αλλά κανείς δεν το ξέρει.
Το μόνο το οποίο «δουλεύει καλά» σ’ αυτό το σχήμα είναι η πιστή υλοποίηση των εντολών από τους τρεις σωματοφύλακες του Μεγάρου Μαξίμου. Δημητριάδης, Γεραπετρίτης, Σκέρτσος- με αυτή τη σειρά- χειρίζονται τους υπουργούς ως υπαλλήλους τους.
Με αυτές τις αξιολογήσεις -ακόμη και από φιλοκυβερνητικούς παρατηρητές- των υπουργών η δήλωση εμπιστοσύνης του Πρωθυπουργού στην κυβέρνησή του η είναι ίσης αξίας με τη δήλωση για το Έβρο:
«Δεν εκτιμώ ότι συνέβη τίποτα που να είναι αξιοσημείωτο που να χρίζει τέτοιας συζήτησης». Όταν η κυβέρνησή του έκανε δυο διαβήματα στην Άγκυρα και έσπευσε εκ των υστέρων στα σύνορα για να σκεπάσει την εξευτελιστική δήλωση «δεν θα δημιουργήσουμε ένταση με έναν σύμμαχο για λίγα μέτρα».
Το μόνο αδιαμφισβήτητο τρόπαιο για τον Κυριάκο Μητσοτάκη παραμένουν οι χλωρές δάφνες της υγειονομικής κρίσης, που ακολουθούνται όμως από τα ξερά χορτάρια της ύφεσης. Η κυβέρνησή του «πέτυχε», αλλά σκιάζεται και από τα σκάνδαλα που χαρακτήρισε η διακυβέρνηση με ΠΝΠ.
Αν ο Πρωθυπουργός δεν έχει στα σκαριά ανασχηματισμό και δεν σχεδιάζει εκλογές, μένει να αποδειχθεί στην πράξη. Εκείνο όμως που σίγουρα θα αποδειχθεί είναι ότι η κρίση δεν τον έκανε σοφότερο σε σχέση με την πολιτική του, που είχε ήδη αποτύχει πριν την κρίση.
Ας δηλώνει παντού ότι «μας βρήκε η κρίση την ώρα που απογειώνονταν η οικονομία». Το αντίθετο συνέβαινε και το διαπίστωνε ακόμη και η ενδιάμεση έκθεση Στουρνάρα.
Με άλλα λόγια η κυβερνητική πολιτική δεν αλλάζει. Το επιβεβαίωσε ο Πρωθυπουργός στην τελευταία τηλεοπτική εμφάνιση του στο Σταρ: «Ο πυρήνας της πολιτικής μας μένει». Σε όλα.
Π.χ. στις ιδιωτικοποιήσεις, ακόμη και στο ΕΣΥ με τη μέθοδο των «συμπράξεων» με τους ιδιώτες, που η κυβέρνηση προφύλαξε από τον κορονοϊό. Και στην πρώτη έξοδό του στη Θεσσαλονίκη ανήγγειλε νέες αφίξεις ιδιωτών σε δημόσια έργα.
Τα οποία, ειρήσθω εν παρόδω, αφαιρέθηκαν από τον αρμόδιο υπουργό Κ. Αχ. Καραμανλή – για να υπαχθούν στον Πρωθυπουργό. χωρίς να ακολουθήσει παραίτηση. Του υπουργού. Μένει υπουργός Δημοσίων Έργων χωρίς δημόσια έργα.
Αυτό που θα αλλάξει εφεξής είναι η ρητορική για τις επενδύσεις που έρχονται. Δεν επρόκειτο να έλθουν έτσι κι αλλιως. Αλλά τώρα υπάρχει μια καλή δικαιολογία.
Θα έλθουν κοινοτικά λεφτά -από του χρόνου και υπό όρους. Ήδη ετοιμάζεται το κυβερνητικό πάρτι των ημετέρων. Για την οικονομία των δυο τρίτων που λέγαμε.
