Ομιλία Ευάγγελου Βενιζέλου στην Ολομέλεια της Βουλής κατά τη συζήτηση επί της προτάσεως του Πρωθυπουργού για παροχή ψήφου εμπιστοσύνης στην Κυβέρνηση
Κυρίες και κύριοι Βουλευτές, η μεγαλύτερη προσβολή του Συντάγματος είναι η καταστρατήγησή του, η εικονική περιγραφή του τύπου του και ο ευτελισμός της ουσίας του. Με τον τρόπο αυτό το Σύνταγμα γίνεται ένα χαρτί, χωρίς κανονιστικό αλλά και χωρίς αξιακό περιεχόμενο.
Τα φαινόμενα που ζούμε είναι φαινόμενα ακραίας θεσμικής παρακμής, είναι ένα στάδιο μετά την θεσμική εκτροπή που ζήσαμε, κυρίως στο χώρο της δικαιοσύνης. Με τη συστηματική προσπάθεια της κυβέρνησης να εργαλειοποιεί τη δικαιοσύνη και να τη μετατρέπει σε όπλο άσκησης πολιτικών παρεμβάσεων, με την συντριπτική πλειονότητα των εντίμων δικαστικών και εισαγγελικών λειτουργών να ανθίστανται στο όνομα του κράτους δικαίου και της συνείδησής τους.
Αυτά τα φαινόμενα της θεσμικής παρακμής καταλήγουν στο να σχηματισθεί μία τεχνητή κοινοβουλευτική πλειοψηφία που είναι πλειοψηφία –συγνώμη για την έκφραση– πολιτικών ρεταλιών. Η δεκαετία του 1960 ωχριά μπροστά σε αυτά που γίνονται εν έτει 2019. Ασεβούν κατά του κοινοβουλευτικού συστήματος διακυβέρνησης όσοι το θεωρούν συνώνυμο του πολιτικού τυχοδιωκτισμού.
Είναι ιστορικά και δημοκρατικά αυθάδης η χθεσινή προσπάθεια του κ. Τσίπρα να συγκρίνει αυτά που κάνει και οργανώνει, πρωτίστως ο ίδιος, με τον σχηματισμό της κυβέρνησης εθνικής ενότητας και ευρύτατης συναίνεσης, το Νοέμβριο του 2011, υπό το Λουκά Παπαδήμο. Η κυβέρνηση εκείνη, της οποίας ήμουν, ως εκπρόσωπος της κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας του ΠΑΣΟΚ, Αντιπρόεδρος και Υπουργός Οικονομικών, είναι η κυβέρνηση που πέτυχε τη μεγάλη παρέμβαση στο χρέος, επάνω στην οποία οικοδομεί τα τελευταία χρόνια η κυβέρνηση του Υπουργού κ. Τσακαλώτου που χάσκει ανεπιγνώστως. Οικοδομεί λοιπόν η κυβέρνηση όλες τις παρεμβάσεις που κάνει, προκειμένου να διευκολύνει τη βιωσιμότητα του χρέους –γλείφοντας, βεβαίως, εκεί που έφτυνε– διότι υιοθετεί αναδρομικά τη δική μας στρατηγική. Και αποδέχεται πανηγυρικά ότι όλα όσα έλεγαν από το 2010 και μετά, αλλά κυρίως από το 2015 έως την υπογραφή του τρίτου μνημονίου, ήταν λόγια του αέρα, επικίνδυνα, ήταν προσβολές του εθνικού συμφέροντος, ήταν λόγια-πράξεις που έβλαψαν ανεπανόρθωτα, δυστυχώς, την εθνική οικονομία.
Ο κ. Τσίπρας και οι περί αυτόν, εμφανίζονται τώρα οπαδοί της «ελεύθερης εντολής» των βουλευτών, που σαν μελισσούλες μπορούν να πετούν από κομματικό λουλούδι σε κομματικό λουλούδι, και το λένε αυτό αυτοί που επέβαλαν ηθικά τις παραιτήσεις του κ. Γαβριήλ Σακελλαρίδη και της κ. Κατριβάνου από τις βουλευτικές τους έδρες, γιατί αυτές ανήκαν στο κόμμα. Αλλά δεν ανήκουν στο κόμμα οι έδρες των βουλευτών που στηρίζουν, χωρίς προγραμματικό θεμέλιο και χωρίς ηθική βάση, την τεχνητή πλειοψηφία που προσπαθεί να συγκροτήσει ο κ. Τσίπρας.
Ποιοι το κάνουν αυτό; Ποιοι κάνουν αυτήν τη «σύνθεση»; Αυτοί που κατήγγειλαν με τον πιο χυδαίο τρόπο τους βουλευτές που ψήφισαν για την εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας το Δεκέμβριο του 2014 και έστησαν την κορυφαία γελοιότητα της υπόθεσης Χαϊκάλη. Αυτοί που υποδέχονταν με πολύ μεγάλη χαρά τους βουλευτές που διαγράφονταν από το ΠΑΣΟΚ και αργότερα από τη Νέα Δημοκρατία, γιατί, δήθεν, η ευαίσθητη λαϊκή τους συνείδηση δεν τους επέτρεπε να ψηφίσουν το πρώτο και το δεύτερο μνημόνιο για να σωθεί η χώρα από την απειλή χρεωκοπίας, αλλά με ενθουσιασμό ψήφισαν το τρίτο μνημόνιο, που ήταν άχρηστο, και το επέβαλε η ανεύθυνη πολιτική της κυβέρνησης Τσίπρα-Καμμένου. Αφήνοντας τη χώρα επί τέσσερα χρόνια σε ένα τρίτο μνημόνιο, από το οποίο φυσικά δεν βγήκε ποτέ, διότι αυτή τη στιγμή η χώρα είναι εγκλωβισμένη στις επιπτώσεις της τραγικής πολιτικής του υπερπλεονάσματος, που είναι μία κολοσσιαία παγίδα φτώχειας και στασιμοχρεωκοπίας.
Αλλά, για πείτε μου, η κυβέρνηση θέλει να εμφανιστεί ως κυβέρνηση των 151, της απόλυτης πλειοψηφίας, χωρίς να έχει πλειοψηφία για την κύρωση της Συνθήκης των Πρεσπών που είναι ο βασικός προγραμματικός της στόχος. Είναι δυνατόν να ψηφίζουν υπέρ της κυβέρνησης, βουλευτές που διαφωνούν με τη βασική αποστολή που υποτίθεται ότι έχει η κυβέρνηση και χάριν της οποίας ζητά ψήφο εμπιστοσύνης; Αυτή είναι η καταστρατήγηση του Συντάγματος.
Πολιτικά βέβαια όποιος ψηφίζει υπέρ της κυβέρνησης, ψηφίζει και υπέρ της Συμφωνίας. Άλλωστε ο κ. Καμμένος, όπως είπα από τότε, κράτησε με το χέρι του το στυλό του κ. Κοτζιά και του κ. Τσίπρα για την υπογραφή της συγκεκριμένης συνθήκης. Αλλά και όποιος ψηφίζει υπέρ της Συμφωνίας ή διευκολύνει με την αποχή του την ψήφιση της Συμφωνίας, στηρίζει την κυβέρνηση.
Συνταγματικά όμως είναι αδιανόητο να ισχυρίζεται η κυβέρνηση ότι έχει απόλυτη πλειοψηφία στη Βουλή, ενώ συγκεντρώνει ψήφους που διαφωνούν με τη θεμελιώδη και επείγουσα προγραμματική της στόχευση. Αυτή είναι η καταστρατήγηση και ο ευτελισμός του Συντάγματος.
Τι να πω, δε, για τους ΑΝΕΛ που είναι το πτυσσόμενο κόμμα, το οποίο διατηρεί, καταστρατηγώντας τον κανονισμό της Βουλής, την ιδιότητα του κατά τον κανονισμό κόμματος; Διαγράφει βουλευτές του που είναι Υπουργοί, γιατί ψηφίζουν υπέρ της κυβέρνησης, αλλά δεν διαγράφει βουλευτές του που ψηφίζουν υπέρ της κυβέρνησης, εάν είναι χρήσιμοι για να διατηρεί την ιδιότητα του αρχηγού κόμματος ο κ. Καμμένος. Άλλη καταστρατήγηση του Συντάγματος και του κανονισμού.
Για να μη μιλήσω για αλληλοεκβιασμούς κυβερνητικών εταίρων, μοιρασιές και διακανονισμούς χωρίς προσχήματα, δηλαδή για τον απόλυτο διασυρμό της κοινοβουλευτικής και δημοκρατικής τάξης.
Ποιος είναι όμως ο κοινός παρονομαστής αυτής της ετερόκλητης συσπείρωσης; Το αντιμνημονιακό μέτωπο; Αυτό ήταν, υποτίθεται, ο κοινός παρονομαστής Τσίπρα-Καμμένου το 2015. Έτσι πορεύτηκε η χώρα, «αντιμνημονιακά» στο τρίτο μνημόνιο και έγινε το delivery boy του μνημονίου. Υποτίθεται βγήκαμε από τα μνημόνια, έχουμε περάσει σε άλλη εποχή, αυτό είναι το κεντρικό αφήγημα. Πώς είναι δυνατόν τώρα, να λέει κανείς ότι δεν έχω ενδοιασμούς αξιακούς, ηθικούς, συνειδησιακούς, γιατί πρέπει να έχω ένα «αντιμνημονιακό» μέτωπο; Αυτοδιαψεύδεται η κυβέρνηση στον ισχυρισμό αυτόν.
Ας πάμε σε άλλον ισχυρισμό, κοινός παρονομαστής είναι η «αποτροπή του ολέθρου της δεξιάς». «Επίκειται νίκη της δεξιάς, πρέπει να συγκροτηθεί αντιδεξιό μέτωπο». Μα, από το 2015 ο ΣΥΡΙΖΑ συγκυβερνά με τις πιο ακραίες και αδίστακτες εκδοχές της δεξιάς, τις εφαπτόμενες με το βαθύ κράτος, οι οποίες τώρα απλώς διευρύνονται κάπως, προς το πιο γραφικό. Άρα, ποιο αντιδεξιό μέτωπο; Εδώ υπάρχει μία κυνική συνεργασία της δήθεν αριστεράς με την απόλυτη έκφραση της πιο παραδοσιακής και βαθιάς εκδοχής της δεξιάς, για να είμαι ακριβής της ακροδεξιάς.
Ευ.Τσακαλώτος : Ο Σαμαράς τι είναι ;
Ευ. Βενιζέλος: Ο Σαμαράς, μπροστά σε εσάς, είναι της Βουλής των Λόρδων, εσείς θα δώσετε εξετάσεις για τη Βουλή των Κοινοτήτων στη χώρα σας.
Ή μήπως ο κοινός παρονομαστής είναι η νέα, ευρεία κεντροαριστερά; Των ενδοκυβερνητικών αποστατών του ΑΝΕΛ και της κ. Παπακώστα, του κ. Παπαγγελόπουλου και του κ. Αντώναρου; Κοινός παρονομαστής είναι ο ωμός κυνισμός της νομής της εξουσίας έστω για λίγο ακόμη, αλλά και ο φόβος, ο φόβος πριν την ήττα που συσπειρώνει συνενόχους. Κάθε ημέρα που περνά συνιστά πρόσθετη βλάβη για την εθνική οικονομία και για το εθνικό συμφέρον.
Η μεγαλύτερη όμως βλάβη, εθνική και θεσμική, που προκάλεσε ο κ. Τσίπρας με την πλήρη σύμπραξη του κ. Καμμένου, είναι το τεχνητό δίλημμα που κατασκεύασαν καθιστώντας την εξωτερική πολιτική εργαλείο υπονόμευσης της εθνικής ενότητας και της δημοκρατικής κοινοβουλευτικής τάξης.
Το ονοματολογικό είναι πολύ σημαντικό θέμα της εξωτερικής πολιτικής, δεν είναι όμως το πρωτεύον ζήτημα. Πρωτεύοντα ζητήματα είναι τα ζητήματα εθνικής ασφάλειας, ακεραιότητας και κυριαρχίας, τα Ελληνοτουρκικά και το Κυπριακό. Ισχυρίζονται κάποιοι ότι η υποστήριξη της συγκεκριμένης συμφωνίας των Πρεσπών και η κύρωσή της είναι το μείζον ζήτημα του τόπου, μπροστά στο οποίο πρέπει να υποχωρούν όλα τα άλλα κριτήρια και έτσι πρέπει να υποστηριχθεί η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ κ.λπ. στην πιο παρακμιακή εκδοχή της.
Κατασκεύασαν ένα απίστευτο δίλημμα: Πρέσπες και κυβέρνηση Τσίπρα ή επίσπευση των πολιτικών εξελίξεων που θα εκθέσει τη χώρα διεθνώς λόγω μη κύρωσης της συγκεκριμένης Συμφωνίας; Αυτό λένε. Οι πιο εκλεπτυσμένοι οπαδοί της καταστρατήγησης του Συντάγματος και της κοινοβουλευτικής τάξης αυτό επικαλούνται, μία εκδοχή του εθνικού συμφέροντος. Δεν σας παραξενεύει η ευθεία και δημόσια στάση της ρωσικής κυβέρνησης σε σχέση με τη Συνθήκη των Πρεσπών;
Ηρεμήστε και ακούστε, μάθετε να ακούτε, και εσείς και ο Πρωθυπουργός. Προφανώς, είναι αδιανόητη και απαράδεκτη η παρέμβαση στα εσωτερικά της Ελλάδος, αλλά και στα εσωτερικά της γειτονικής μας χώρας, αυτή η παρέμβαση της ρωσικής κυβέρνησης, η οποία επικαλείται την ιδιότητά της του μονίμου μέλους του Συμβουλίου Ασφαλείας. Όμως, τι σημαίνει αυτή η παρέμβαση, που δεν αφορά μόνον το Σκοπιανό, αφορά και το Κυπριακό; Ότι, πολλοί ζούσαν επί δεκαετίες σε μία ψευδαίσθηση για τους διεθνείς συσχετισμούς, ακόμη και για τους οικονομικούς συσχετισμούς. Νόμιζαν ότι θα βρουν δανειοδότηση στη Ρωσία, νόμιζαν ότι θα διαμορφώσουν με τη Ρωσία συσχετισμούς που διαπερνούν όλα τα ευρωπαϊκά κράτη υπέρ της ακροδεξιάς και του νεοεθνικισμού.
Τι μας αποδεικνύει αυτή η ανοικτή παρέμβαση; Ότι υπάρχει τεράστιο δυτικό ευρωατλαντικό ενδιαφέρον για την προοπτική των Σκοπίων, την ένταξή του στο ΝΑΤΟ και την ομαλή σχέση τους με την Ευρωπαϊκή Ένωση με προοπτική ένταξης. Αυτό σημαίνει ότι οι ελληνικές θέσεις, στο momentum αυτό, ήταν και είναι πανίσχυρες και μπορούσαμε να έχουμε διαμορφώσει, εάν υπήρχε εθνική ενότητα και υπεύθυνη κυβέρνηση, την τέλεια συμφωνία, όχι μόνο σε σχέση με τη σύνθετη ονομασία, αλλά και σε σχέση με τη γλώσσα και σε σχέση με την ιθαγένεια και σε σχέση με το πιο προβληματικό από όλα, που είναι η ταυτοτική διάταξη του άρθρου 7 της Συμφωνίας.
Αυτό αποδεικνύουν οι εξελίξεις. Αυτή είναι, νομίζω, η μόνη προσέγγιση η οποία μας επιτρέπει, μετά τις εκλογές και με άλλο κοινοβουλευτικό συσχετισμό, να διασφαλίσουμε και πάλι την πραγματική εθνική ενότητα, ιδίως στον τομέα της εξωτερικής πολιτικής και πολιτικής ασφάλειας και άμυνας της χώρας.
Άρα, αυτό που επείγει είναι να αλλάξουν οι συσχετισμοί και να αποκατασταθεί η δημοκρατική τάξη. Η παραμονή της συγκεκριμένης κυβέρνησης στην εξουσία σπαταλά, ανεπίγνωστα, πολύτιμο εθνικό χρόνο, βλάπτει τη χώρα, ναρκοθετεί την επόμενη περίοδο, λειτουργεί αρνητικά για τα παιδιά και τα εγγόνια μας.
