Του Κυριάκου Βελισσάριου
Στα χρόνια της εθνικής καταστροφής και κοινωνικής τραγωδίας των Μνημονίων, η Δικαιοσύνη υπέστη τις μεγαλύτερες ρωγμές, καταλήγοντας να εισπράττει διαρκή απαξίωση από πλευράς κοινωνίας.
Όσα βλέπουν το φως της δημοσιότητας αναφορικά με την υπόθεση Novartis, με ανώτατους δικαστικούς να… σκοτώνονται μεταξύ τους και να αλληλοκαρφώνονται, σε επίπεδο… κουτσομπολιού καφενείου, προφανώς και επιτείνουν το δομικά θεσμικό πρόβλημα.
Επιπλέον, η Δικαιοσύνη εξελίχτηκε από καταφύγιο των αδυνάτων σε… πεδίο ανταγωνισμού των ισχυρών, είτε πρόκειται για πολιτικούς, είτε για οικονομικούς παράγοντες. Με τον ένα να επιχειρεί να… “τελειώσει” τον άλλο.
Σε ένα τέτοιο, ζοφερό σκηνικό, ο Κυριάκος Μητσοτάκης δικαιώνεται από την επιλογή του να εμπιστευτεί την πολιτική ευθύνη της Δικαιοσύνης στον Κώστα Τσιάρα. Έναν μετριοπαθή και συναινετικό πολιτικό, ο οποίος απέχει μακράν από τον… πολιτικό χουλιγκανισμό που διατρέχει οριζόντια το πολιτικό σύστημα.
“Όχι σε μαζικές πολιτικές διώξεις, που συνιστούν τοξική πρακτική”, είναι η χαρακτηριστική αποστροφή του σε συνέντευξη που παραχώρησε στην εφημερίδα “Real News”.
Επιβεβαιώνοντας ότι, αν… δεν υπήρχε, ο Κυριάκος Μητσοτάκης θα έπρεπε να τον είχε ανακαλύψει.
