Γράφει ο Αντώνης Παπαγιαννίδης
Πηγή: naftemporiki.gr
Ετσι όπως γίνονται παραδοσιακά οι απολογισμοί της χρονιάς που φεύγει -ώστε να φωτισθούν οι προοπτικές της χρονιάς που έρχεται- η συγκυρία του 2018/2019 διαπιστώνεται ότι λειτουργεί περισσότερο απ’ ό,τι άλλες φορές «στην κόψη».
Είναι που είναι, δηλαδή, προεκλογική εξ ορισμού πλέον η συγκυρία και όχι κατ’ επιλογήν (από την κυβέρνηση, δηλαδή τον πρωθυπουργό) ή λόγω πιέσεων (της αξιωματικής αντιπολίτευσης με το μονότονο «Εκλογές, εκλογές, εκλογές»), είναι και οι αναταράξεις του Μακεδονικού που έρχονται αύριο-μεθαύριο με έως και συλλαλητηριακό κύμα, είναι και η ένταση στα Ελληνοτουρκικά που δεν λέει να κάνει πίσω, είχαμε και την πρώτη βόμβα στην Αθήνα χωρίς την (φτάσαμε να θεωρούμε δεδομένη) προειδοποίηση – τι άλλο χρειάζεται για να αναδειχθεί η διάσταση τού «στην κόψη»;
Η οποία ήδη θρυμματοποιεί τα μικρά κόμματα – από το πάλαι ποτέ διαλάμψαν ΠΑΣΟΚ/ΚΙΝΑΛ που περιέρχεται σε περιδίνηση μετά τις τοποθετήσεις του γραμματέα Επικοινωνίας του (περί κυβερνήσεως Ν.Δ. που θα «φέρει τον όλεθρο», αλλά και περί δεύτερων εκλογών με απλή αναλογική…) μέχρι τους ΑΝΕΛ οι οποίοι λιώνουν σαν χιόνι την άνοιξη, ακολουθώντας το στέρεμα του ΠΟΤΑΜΙΟΥ… Αλλά και μπορεί να λάβει μιαν πρόσθετη ώθηση με την (να τη δούμε υλοποιούμενη, βέβαια) επίσκεψη της λαγκελαρίου Μέρκελ στην Αθήνα, η οποία δεν θα ‘ρθει για τουρισμό και μόνον. Καθώς και την εκ νέου παρουσία ανάμεσά μας της μετα-Τρόικας, την τρίτη εβδομάδα του Ιανουαρίου, για την επόμενη πρώτη ουσιαστική έκθεση της ενισχυμένης εποπτείας της μετα-Μνημονιακής Ελλάδας. (Βλέπετε πώς πληθαίνουν τα «μετά-»…).
Ας μείνουμε όμως μόνο στην οικονομική διάσταση του «στην κόψη», όσο κι αν στην περίοδο μετάβασης που βρισκόμαστε όλα υπόσχονται/απειλούν να είναι πολιτικά. Με δεδομένο το διεθνές σκηνικό όπως προσπαθήσαμε να το αποτυπώσουμε -εντελώς ακροθιγώς- στο σημείωμα της Πέμπτης 27/12 – ιδού σε αδρές γραμμές τι εκτιμούμε ότι αφήνει πίσω του το 2018:
Θαρρούμε ότι το πρώτο και κύριο που κάνει τικ-τακ, τικ-τακ εδώ και καιρό, όμως ήδη πλέον ακούγεται πιο ξεκάθαρα, είναι το αποτέλεσμα του δικαστικού ακτιβισμού στο πεδίο των περικοπών και των αναδρομικών του καίριου (εκλογικά) πληθυσμού που αποτελούν οι εξαρτώμενοι από το Δημόσιο: δημόσιοι υπάλληλοι, συν ειδικά μισθολόγια, συν ευρύτερος δημόσιος τομέας, συν συνταξιούχοι, συν ευγενή Ταμεία. Θα μας επιτραπεί η με αδρές γραμμές περιγραφή της εξέλιξης: αρχικά η κορυφή της Δικαιοσύνης μερίμνησε («ανθρώπινο» αντανακλαστικό) για τη διατήρηση των δικών της μισθολογικών/συνταξιοδοτικών. Ύστερα (αιδημοσύνη) την επεξέτεινε στον λεγόμενο σκληρό πυρήνα του Κράτους. Ύστερα ξετέντωσε τον σκληρό πυρήνα. ύστερα ο μικρός εταίρος της κυβέρνησης «μερίμνησε για τους δικούς του» (αναδρομικά των ενστόλων). Ύστερα κατώτερα κλιμάκια της Δικαιοσύνης, αξιοποιώντας τον διάχυτο έλεγχο της αντισυνταγματικότητας παρ’ ημίν, επεξέτειναν/ «δημοκρατικοποίησαν» τα αναδρομικά. ύστερα η κορυφή της Δικαιοσύνης είδε – σωστότερα: δείχνει να βλέπει, ας περιμείνουμε την τελική έκβαση – πόσο πιο ωραίο είναι να δείχνει ότι μεριμνά κανείς για την «αξιοπρεπή διαβίωση» όλων, όχι μόνο των δικαστικών, ή του σκληρού πυρήνα, αλλά όλων. (Όλων των εντός πλαισίου Δημοσίου, εννοείται. Οι άλλοι…). Στην τελευταία στροφή τόσον η κυβέρνηση όπως και όλο το πολιτικό σύστημα -θυμηθείτε την πανστρατιά υπέρ της μη περικοπής των συντάξεων των «παλαιών συνταξιούχων»!- βλέπει ξεκάθαρα την προεκλογική σοφία όχι να μην ανακόψει αυτό το κύμα δικαστικού ακτιβισμού, αλλά ίσως και να το καβαλήσει. «Διόρθωση των αδικιών των Μνημονίων», βλέπετε.
Μαζί και με την προαναγγελία αύξησης του κατώτατου μισθού, από τις πρώτες ημέρες του 2019 και ενδεχομένως μέχρι και κατά διψήφιο ποσοστό -ημιάδειασμα των εξαγγελιών Ν.Δ. για αύξηση με διπλάσιο ρυθμό απ’ ό,τι το ΑΕΠ-, έχουμε μπροστά μας ένα πλαίσιο για το 2019 που δημιουργεί ερωτηματικά. Ενώ λοιπόν θα αρχίζει πάλι η συζήτηση για τα προαπαιτούμενα «νέας γενιάς» της ενισχυμένης μεταΜνημονιακής εποπτείας, για τη στελέχωση της ΑΑΔΕ ή την ολοκλήρωση της πρωτοβάθμιας φροντίδας και το σύστημα προμηθειών στην Υγεία (ποιος θα διαφωνούσε;) για την επιτάχυνση καταβολής των arrears, ή ακόμη-ακόμη για Εγνατία, Ελληνικό, περιφερειακά, λιμάνια και για λιγνιτικά της ΔΕΗ (εδώ το πράγμα σιγά-σιγά κολλάει), η αληθινή πρόκληση είναι τα 3%-9% του ΑΕΠ overhang του δικαστικού ακτιβισμού. Μαζί με τα «κόκκινα δάνεια», βέβαια; αλλά αυτά μετά τη συνάντηση ΕΕΤ/Μαξίμου (επιμελώς άνευ Στουρνάρα…) πάνε γι’ αργότερα. Άσοφο, πλην αναμενόμενο/συνηθισμένο ως επιλογή.
