Γράφει ο Αλέξης Παπαχελάς
Ο κανιβαλισμός, η ανθρωποφαγία, έχει πάει σε άλλη κλίμακα στον χώρο των μέσων κοινωνικής δικτύωσης. Ανησυχούσαμε πριν από δέκα χρόνια για το μίσος, τον διχασμό, την πρωτοφανή και συστηματική δολοφονία χαρακτήρων. Πού να ξέραμε… Σήμερα δεν τη γλιτώνει κανείς, νεκρός ή ζωντανός, αθώος ή ένοχος. Η κρεατομηχανή δεν έχει ιδεολογία, ούτε φραγμούς: ό,τι μπαίνει βγαίνει αποδομημένο με άγριο τρόπο. Τώρα το νιώθουν και όσοι την τάιζαν αχόρταγα τα προηγούμενα χρόνια. Οι ακραίοι κάθε πλευράς έχουν το πάνω χέρι. Φωνάζουν περισσότερο, ουρλιάζουν όταν χρειάζεται, βρίζουν, λοιδορούν χωρίς έλεος. Κάθε λογικός άνθρωπος νιώθει ένα μείγμα δέους και αηδίας μπροστά στο θέαμα του σύγχρονου Κολοσσαίου. Κάποιοι μπαίνουν στο καβούκι τους και απλά παρατηρούν σιωπηλοί όσα γίνονται. Αλλοι πάλι παρασύρονται, δυστυχώς, από το όποιο ρεύμα κυριαρχεί και υιοθετούν παλαβές θεωρίες και απόψεις.
Αυτό που προκαλεί εντύπωση είναι ο θυμός. Συγκρατημένοι άνθρωποι διατυπώνουν τις απόψεις τους με οργή, όποιο και αν είναι το θέμα. Είναι ασφαλώς πιο εύκολο να καθίσεις μπροστά σε μια οθόνη και να βρίζεις κάποιον, από το να τον έχεις απέναντι και να μιλάς μαζί του. Ο τσακωμός στο παλιό καφενείο ήταν ενίοτε βίαιος, αλλά υπήρχε ένα δίχτυ συνοχής που δεν άφηνε τα πράγματα να ξεφύγουν.
Αναρωτιόμαστε γιατί ένα ολόκληρο Δημοκρατικό Κόμμα δεν μπόρεσε να βρει έναν πιο δυναμικό, νέο υποψήφιο να σταθεί απέναντι στον Τραμπ. Η υποψηφιότητα για την αμερικανική προεδρία είναι από μόνη της μια πολύ δύσκολη υπόθεση, απαιτεί ασύλληπτες αντοχές. Ο όποιος πολιτικός καλείται να σταθεί ουσιαστικά «γυμνός» πάνω στην παγκόσμια σκηνή, με όλα τα φώτα πάνω του. Το 2020 είναι όμως διαφορετικό. Τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης δημιουργούν συνθήκες πόλωσης και ασυγκράτητου μίσους. Οταν ένας κανονικός άνθρωπος σκέπτεται ότι θα έχει απέναντί του έναν Τραμπ, που δεν έχει απολύτως κανένα όριο στη χυδαιότητα και στη βιαιότητα των επιθέσεών του, προφανώς το συζητάει με την οικογένειά του και καταλήγει στο συμπέρασμα «άσ’ το καλύτερα».
Ο αντίλογος είναι πως δεν φταίει η τεχνολογία. Οι αισιόδοξοι προβλέπουν ότι περνάμε έναν πολύ κακό κύκλο και πως θα υπάρξει αυτοδιόρθωση. Τι κύκλο, όμως, και με τι κόστος… H ζημιά που γίνεται στη συνοχή της κοινωνίας είναι τεράστια. Και για να γυρίσουμε στα του τόπου μας, ένας γύρος στον κόσμο των μέσων κοινωνικής δικτύωσης θα σας δείξει ότι δικονομικά και θεσμικά μπορεί να τελειώσαμε στα μέρη μας με τη Χρυσή Αυγή, αλλά ο «χρυσαυγιτισμός» ζει και βασιλεύει στον δημόσιο διάλογο.
