Γράφει ο Αλέξης Παπαχελάς
Πολλά και συγκινητικά έχουν γραφτεί και ειπωθεί αυτή την περίοδο για τους κυβερνήτες, πιλότους, αξιωματικούς που λειτουργούν «στα κόκκινα» εδώ και πολύ καιρό. Το αξίζουν. Γιατί το κάνουν χωρίς να πληρώνονται αρκετά, με λιγοστά μέσα και πάρα πολύ μεγάλες δυσκολίες. Δεν τους αρέσει να μιλούν για αυτά, ούτε να γκρινιάζουν.
Θέλουν να κάνουν τη δουλειά τους σωστά και να μείνουν πιστοί στην αρχή πως θα παραδώσουν την επικράτεια ελληνικής κυριαρχίας ακριβώς όπως την παρέλαβαν.
Πέρα από τα λόγια, όμως, τους αξίζουν και έργα. Είναι επείγουσα η ανάγκη να σοβαρευτούμε ως κοινωνία και ως κράτος. Εχουμε απέναντί μας μια απειλή που δεν θα εξαφανισθεί. Το αντίθετο. Οι στρατηγικές υποχρεώσεις της χώρας είναι ακόμη μεγαλύτερες, καθώς αφορούν πλέον όχι μόνο το Αιγαίο, αλλά και την Ανατολική Μεσόγειο.
Το πολιτικό κόστος πρέπει να φύγει από τη μέση όταν πρόκειται για αποφάσεις εθνικής ασφαλείας. Κανένας βουλευτής δεν μπορεί να σταματάει αυτονόητες αποφάσεις που σέρνονται για χρόνια, όπως η μεταφορά των πεζοναυτών από τον Βόλο στην Αθήνα, η μεταφορά του ναυστάθμου και της τεχνικής βάσης στην Κρήτη. Κανένας φαύλος υπουργός δεν μπορεί να εμποδίζει τη ριζική αναδιάρθρωση της πολεμικής βιομηχανίας μας που μαράζωσε από τις κομματικές και άσχετες διοικήσεις και τα ρουσφέτια. Δεν έχουμε ούτε την πολυτέλεια ούτε και τον χρόνο για πολιτικά παιχνίδια.
Η χώρα χρειάζεται επειγόντως ένα πρόγραμμα αναβάθμισης των αμυντικών δυνατοτήτων της, χωρίς μεσάζοντες, χωρίς όμως και ηλίθιους φραγμούς που βάζουν τρικλοποδιά. Είμαστε σε ένα σημείο όπου ακόμη και η αναβολή άμεσης καταβολής των αναδρομικών συντάξεων θα έπρεπε να βρίσκεται στο τραπέζι, όσο βαρύ και αν είναι το πρόβλημα για μια μερίδα της κοινωνίας. Χρειαζόμαστε γενναίες αποφάσεις, όπως εκείνη χάρη στην οποία αποκτήσαμε τελικά τα περίφημα τέσσερα υποβρύχια που όλοι λοιδορούσαν και σήμερα εκθειάζουν.
Βρισκόμαστε σε μια φάση που αναπτύσσουμε νέες συμμαχίες, με τα Εμιράτα, με το Ισραήλ και με άλλες χώρες. Μας προσφέρονται ευκαιρίες για φιλόδοξα προγράμματα συμπαραγωγής και τη δημιουργία ενός τομέα υψηλής τεχνολογίας που θα μας πάει σε άλλο επίπεδο άμυνας.
Ολα αυτά μπορούν να γίνουν με ευρύτατη πολιτική συναίνεση. Οι πολιτικοί αρχηγοί γνωρίζουν τα προβλήματα. Η σημερινή στρατιω-τική ηγεσία επίσης γνωρίζει σε βάθος όλους τους φακέλους, διαθέτει την απαιτούμενη αποφασιστικότητα και τεχνοκρατική επάρκεια και ξέρει καλά τι πρέπει να γίνει.
Αν δεν βάλουμε μυαλό και δεν κινηθούμε γρήγορα και δυναμικά, θα είμαστε υπόλογοι απέναντι στην Ιστορία. Γιατί ο μεγάλος κίνδυνος δεν θα είναι ένας επώδυνος συμβιβασμός, ο οποίος ενδεχομένως να είναι και αδύνατος με τη σημερινή Τουρκία. Το χειρότερο θα είναι μια κλιμακούμενη φινλανδοποίηση.
