Αγγελική Σπανού: Το πιο ανώδυνο δεν σημαίνει ότι είναι και το σωστό

Για το Μέγαρο Μαξίμου η υφυπουργοποίηση των Θ. Μωραίτη και Α. Τόλκα είναι ένα βήμα προς την κατεύθυνση της σοσιαλδημοκρατικοποίησης του ΣΥΡΙΖΑ. Είναι; Σίγουρα αποτελεί σοβαρό πλήγμα για το Κίνημα Αλλαγής που ενώ αρνείται κάθε διάλογο με τον ΣΥΡΙΖΑ εγκαταλείπεται συνεχώς από στελέχη του. Μέχρι τώρα το ΠΑΣΟΚ έχει αιμοδοτήσει πολλές φορές τον ΣΥΡΙΖΑ. Από τον Π. Κουρουμπλή μέχρι την Θ. Τζάκρη, από τον Χρ. Σπίρτζη μέχρι τον Α. Κοτσακά και από την Μ..Ξενογιαννακοπούλου μέχρι την Μ. Ζορμπά, όλες οι φυλές της κεντροαριστεράς έχουν εμφανίσει διαρροές προς τα αριστερά. Παπανδρεϊκοί, εκσυγχρονιστές και παλαιοΠΑΣΟΚοι, καμία τάση δεν έχει μείνει απρόσβλητη από τον πειρασμό της μετακίνησης και της αλλαγής σημείου κομματικής αναφοράς.

Αν, όμως, αποσυνδέσει κανείς τη διακήρυξη της σοσιαλδημοκρατικοποίησης του ΣΥΡΙΖΑ από τα χτυπήματα προς το ΚΙΝΑΛ, οι μεταγραφές αυτού του τύπου δεν έχουν παρά επικοινωνιακή αξία. Οι Θ. Μωραϊτης και Α. Τόλκας δεν έχουν συμμετοχή στις διεργασίες για τις προοδευτικές συγκλίσεις, δεν έχουν ποτέ υπερασπιστεί επιλογές του ΣΥΡΙΖΑ, διαφοροποιούμενοι από την κομματική γραμμή, όπως για παράδειγμα στη συμφωνία των Πρεσπών, δεν έχει δηλαδή προηγηθεί της προσχώρησής τους κάποια προετοιμασία με ιδεολογικό-πολιτικό περιεχόμενο. Μπορεί να αποδειχθούν ικανοί στην άσκηση των καθηκόντων τους, μπορεί να προσαρμοστούν καλά στο κομματικό σύμπαν του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά αυτό δεν πρόκειται να ακυρώσει το γεγονός ότι εμφανίστηκαν ως κομήτες για να δείξει ο Αλ. Τσίπρας ότι έχει εφεδρείες και ότι μπορεί ακόμη να μαζεύει κόσμο.
Ο πρωθυπουργός, που ενθαρρύνεται έντονα από τους ευρωσοσιαλιστές να ακολουθήσει κατεύθυνση προς το κέντρο και να εκφράσει την αριστερή σοσιαλδημοκρατία, είχε δύο επιλογές. Η μία ήταν να αφοσιωθεί στην προσπάθεια για προγραμματική σύγκλιση μέσα, για παράδειγμα, από θεματικές πολιτικές εκδηλώσεις, στις οποίες στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ και της κεντροαριστεράς θα κατέληγαν σε ένα μίνιμουμ κοινών θέσεων για την παιδεία, την υγεία, τη δημόσια διοίκηση κοκ. Ο άλλος δρόμος ήταν η προσέλκυση προσώπων και ομάδων στη βάση γενικών αρχών για την ανάγκη κοινωνικής δικαιοσύνης και προοδευτικών μεταρρυθμίσεων χωρίς αμοιβαίες δεσμεύσεις για συγκεκριμένες πολιτικές.
Επιλέχθηκε το δεύτερο που είναι και το πιο εύκολο, με το μικρότερο κόστος για τον ΣΥΡΙΖΑ που με τον τρόπο αυτό αλλάζει την εικόνα του αλλά όχι και την εσωτερική του υπόσταση. Όπως συχνά συμβαίνει στη ζωή, το πιο ανώδυνο δεν σημαίνει ότι είναι και το σωστό.