Του Μάνου Οικονομίδη
Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα “Αξία”, το Σάββατο 8 Αυγούστου 2020
Η δεκαετία που πέρασε φλερτάρει αυθόρμητα με μια διόλου προνομιακή θέση στην ιστορική διαδρομή του τόπου μας. Τη δεκαετία που φρέναρε το μέλλον. Που αναίρεσε την αυτονόητη εξέλιξη της προόδου. Που μας κληρονόμησε αρρυθμίες «μετατραυματικού σοκ». Και μετά… ήρθε η πανδημία του κορονοϊού για να γκριζάρει ακόμη περισσότερο τον ουρανό.
Μια δεκαετία απωλειών. Μέρους της εθνικής αυτοδιάθεσης. Κοινωνικών κεκτημένων. Του αυθόρμητου χαμόγελου που γονιδιακά συνοδεύει το ελληνικό dna.
Μια δεκαετία εθνικής φτωχοποίησης, η οποία ενέτεινε την οπτική της μιζέριας. Και άνοιξε την πόρτα στην κατάθλιψη. Στις σκέψεις που δυσκολεύονται να βρουν διέξοδο στο φως.
Μια δεκαετία, στη διάρκεια της οποίας, η χώρα-μαιευτήριο της Δημοκρατίας, όπως ιστορικά προσδιορίζεται η πατρίδα μας, το πολιτικό σύστημα άλλαξε επίπεδο. Έπεσε στο… κάτω ράφι.
Οι εκλογές των Μνημονίων, πολωτικές και θυελλώδεις, επηρέασαν τη συμπεριφορική συνείδηση της κοινωνίας. Ένα σημαντικό μέρος μετριοπαθών πολιτών, αρνείται πεισματικά να κάνει τη διαδρομή ευθύνης μέχρι την κάλπη. Έτσι, βρήκαν χώρο να αναπτυχθούν και να γιγαντωθούν τα άκρα και οι ακρότητες.
Φιγούρες που, υπό άλλες συνθήκες θα εξαντλούσαν τη χρησιμότητά τους στη διασκέδαση των μαζών, έφτασαν να εξασφαλίζουν… μόνιμο στασίδι στη Βουλή. Να παραμερίζουν τους μετριοπαθείς και νηφάλιους. Και να φουσκώνουν την αβίαστη τάση της κοινωνίας μας προς τη σύγκρουση και τον εθνικό διχασμό.
Αυτή είναι η μεγαλύτερη, μόνιμη «εθνική βλάβη» την οποία μας κληρονόμησε η δεκαετία της εθνικής καταστροφής των Μνημονίων. Η ποιοτική απαξίωση του πολιτικού συστήματος. Και η επέλαση των άκρων.
Άντε τώρα να βρεις κουράγιο να ξαναγράψεις από την αρχή ένα αξιοπρεπές εθνικό σενάριο. Η όρεξη συρρικνώνεται. Και το ακροατήριο… δεν είναι πλέον εκεί.
