Γράφει ο Άρης Πορτοσάλτε
Λοιπόν, επειδή Δημοκρατία χωρίς ασφάλεια δεν υπάρχει, αντέχει η κυβέρνηση να χαρακτηρίσει ιδιώνυμο την παραβίαση του ιδιωτικού βίου και του οικογενειακού ασύλου;
Οι περιπτώσεις φασιστικής βίας από τους αναρχικούς του Ρουβίκωνα να δρουν ανενόχλητοι εκθέτουν την κυβέρνηση. Σε μια στιγμή που όλες οι δημοσκοπήσεις «διαβάζουν» την κοινωνία και συμφωνούν σε ένα κοινό εύρημα:
Ότι η πλειονότητα ανω του 50% συμφωνεί με την ακολουθούμενη πολιτική Δημόσιας Ασφάλειας, αλλά επιπροσθέτως το 30% των ψηφοφόρων ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές του Ιουλίου ´19 επικροτούν τις κινήσεις Μ. Χρυσοχοΐδη!
Αυτό είναι το δεδομένο είναι πρωτόγνωρο και συνιστά την μεγάλη αλλαγή στην ελληνική κοινωνία. Το αχαλίνωτο, καθώς η συνειδητή αδιαφορία του ΣΥΡΙΖΑ στην ανομία έφερε όπως είναι λογικό το αντίθετο αποτέλεσμα.
Δεν ξέρω, εάν οι πολίτες έγιναν όπως λέγεται συντηρητικοί, χωρίς αυτό να είναι κατ´ανάγκη κακό, όμως ένα είναι σαφές: Επιζητούν, ευταξία, ησυχία, νομιμότητα.
Μπορεί να τα παράσχει η κυβέρνηση;
Είναι θέμα αποτελεσματικότητας μόνο του υπουργού Χρυσοχοΐδη και της Ελληνικής Αστυνομίας;
Προφανώς η ευθύνη για την τήρηση της δημόσιας τάξης και την εφαρμογή των νόμων ανήκει στην Αστυνομία. Αλλά υπάρχει κι αυτό: «Εμείς τρέχουμε, τους πιάνουμε, αυτοί τους αφήνουν και μετά αρχίζουμε πάλι από την αρχή! Πόσο θα κρατήσει αυτό το βιολί;» Είναι μια συνηθισμένη κουβέντα που τη συναντάς όταν διασταυρώνεσαι με αξιωματικό της ΕΛΑΣ. Τα παράπονα για τη Δικαιοσύνη δεν κρύβονται..
Συνεπώς τα δύο μεγάλα εργαλεία που έχει το Δημοκρατικό πολίτευμα για να προασπίζεται τα δικαιώματα των πολλών, όταν διαταράσσεται η τάξη και απειλείται η κοινωνική συνοχή, είναι το Κράτος Δικαίου σε συνδυασμό με τη χρήση της νόμιμης βίας που έχει παραχωρηθεί στην Αστυνομία.
Τι γίνεται όμως σήμερα στην πράξη; Θα ήταν λάθος μια ισοπεδωτική κριτική. Η κυβέρνηση ενώ δείχνει να ανταποκρίνεται θετικά στο ζητούμενο εάν συγκριθεί με την προηγούμενη, δεν καταφέρνει να αποσπάσει το χειροκρότημα για την εξάλειψη των φαινομένων φασιστικής βίας των οποίων οι δράστες επικαλούμενοι πολιτικό άλλοθι κινούνται εντός της παρανομίας διακινδυνεύοντας να τιμωρηθούν από χαλαρές ποινές!
Η κοινή γνώμη διερωτάται εάν εξαντλήθηκε η διάθεση και η θέληση του Πρωθυπουργού να συνεχίσει τη δύσκολη δουλειά. Εκτιμούν οι περισσότεροι ότι η κυβέρνηση δεν πρέπει να χάσει την ιδανική πολιτική στιγμή που διανύει ακόμη. Λένε οι πολίτες: «Τώρα που μπορεί»! Γιατί όμως καθυστερεί;
Μια ερμηνεία είναι ο φόβος του Μαξίμου, το ενδεχόμενο να παρεκκλίνει της κεντρώας γραμμής. Μια άλλη εκδοχή, η στοχοπροσήλωση και η εμμονή στη συναίνεση, λες και η συναίνεση είναι αυτοσκοπός.
Φαντάζομαι, πως ακόμη και τον Δ. Αβραμόπουλο, τον πατριάρχη της συναίνεσης, να συμβουλευόταν το Μαξίμου, θα τους έλεγε με την εμπειρία όχι μόνο του παρελθόντος ότι με Τζανακόπουλο και Πολάκη συναίνεση δε γίνεται..
Δεν μπορεί να γίνει όταν ο Δ. Τζανακόπουλος απευθυνόμενος στον Μ. Χρυσοχοΐδη του λέει ότι καταγράφεται ως ο υπουργός των βασανιστηρίων, της ταπείνωσης, των ξεγυμνωμάτων, των παράνομων παρακολουθήσεων διευκρινίζοντας ότι «μετράει τα λόγια του»! Σκέψου να μην τα μετρούσε..
Κι ο Μ. Χρυσοχοΐδης να απαντά στον Τζανακόπουλο ότι «περισσότερα από τριάντα εργαζόμενα παιδιά της Αστυνομίας πήγαν σε νοσοκομεία με τραυματισμούς από «αθώους» τσιμεντόλιθους, δικαιωματικά στειλιάρια και εφηβικές μολότοφ»..
Η Κυβέρνηση δεν θα χαρακτηριστεί ως Δεξιά, αλλά αλήθεια που θα ήταν το πρόβλημα, εάν η Κοινοβουλευτική Επιτροπή με ρόλο Εισαγγελικής εξουσίας διερευνήσει εις βάθος την περίπτωση του Δ. Παπαγγελόπουλου. Το ρόλο του τέως αναπληρωτή υπουργού Δικαιοσύνης για τον οποίο κατέθεσαν ήδη τέσσερις εισαγγελικοί λειτουργοί και θα προστεθεί από την επόμενη εβδομάδα αλλά μια Εισαγγελέας, η κ. Κυβέλου, όπως είπε στο ρεπορτάζ της η Ι. Μάνδρου.
Η διερεύνηση προφανώς δεν αφορά μόνο τη Novartis, αλλά την χειραγώγηση της Δικαιοσύνης που επιχείρησε ο Δ. Παπαγγελόπουλος. Άραγε μόνος του;
Ή μήπως με τη σύμφωνη γνώμη του τότε Πρωθυπουργού Α. Τσίπρα;
Άλλωστε ο προσωπικός και οικογενειακός του φίλος Π. Πολάκης, από το βήμα εσωκομματικής εκδήλωσης του ΣΥΡΙΖΑ συνέστηνε στους συντρόφους του να φυλακίσουν μερικούς αντιπάλους και έτσι να κερδίσουν τις εκλογές..
Ας μην τρέμει τη σκιά του το Μαξίμου! Η κοινωνία επιζητεί να αποσαφηνιστούν όλα τα σκοτεινά δεδομένα του πρόσφατου ΣΥΡΙΖΑϊκού παρελθόντος.
Η εφαρμογή των νόμων δεν συνιστά Κράτος Δεξιάς όπως σπεύδει να κατηγορήσει η αξ. Αντιπολίτευση μέσα στην ένδεια επιχειρημάτων και πολιτικής.
Ακριβώς το αντίθετο: Κράτος Δικαίου.
Υπό την προϋπόθεση φυσικά ότι θα εφαρμόζονται οι νόμοι και οι πολίτες θα είναι ίσοι έναντι των νόμων..
