Της Άννας-Μαρίας Σακελλαρίου
Πτυχιούχος Ψυχολογίας του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών
Σε είχα βρει στην Αντίπαρο. Φυσικά και έπιασα αμέσως κουβέντα, αφού διάβαζες αυτό το βιβλίο που είχα δει κι εγώ και ήθελα να πάρω.
«Λέει κάτι με έναν τρόπο που πήρα απάντηση σε κάτι που με προβλημάτιζε. Ο τρόπος που το λέει, μου έκατσε ακριβώς»
«Τι είναι αυτό;» πήρα αυθόρμητα και ίσως αδιάκριτα, πάντως με περίσσεια ζωντανή περιέργεια, το θάρρος να ρωτήσω.
«Δεν νιώθω άνετα να πω»
(Τι ωραίο όριο. Πόσο χαίρομαι να συναντώ ανθρώπους που φροντίζονται και επικοινωνούν με ειλικρινή καρδιά το σημείο συνάντησης που αντέχουν και επιθυμούν.)
Συνεχίσαμε να μιλάμε για το βιβλίο, για τα βιβλία, για το κίνητρο της αναζήτησης…
Σήμερα, μερικούς μήνες μετά, έφτασα κι εγώ στο τέλος του βιβλίου. Μου αρέσει να σημειώνω, οπότε έχω υπογραμμίσει πολλά σημεία, ένα ήταν όμως αυτό που ξεχώρισε. Ήταν πραγματικά ο τρόπος που ήταν γραμμένη η φράση, έτσι που πήρα απάντηση σε κάτι που σκεφτόμουν καιρό. Ίσως πάλι να ήμουν τώρα κι εγώ πιο έτοιμη να δεχτώ και να χωρέσω –σχετικά άβολα ακόμη- την αλήθεια της. Την αλήθεια μου.
Να είχες βρει κι εσύ άραγε την ίδια φράση;
Να ήταν κάποια άλλη;
Ποιος ξέρει. Δε θα μάθω ποτέ.
Θα είχε ενδιαφέρον, αλλά όχι σημασία. Το ξαναλέω, θα είχε ενδιαφέρον, αλλά όχι σημασία.
Σημασία έχει ότι με την απάντηση που πήρα από το βιβλίο, όχι μόνο δεν κατέληξα πουθενά, αλλά δημιουργήθηκαν καινούρια ερωτήματα.
Σημασία έχει ότι δεν έμεινα ματαιωμένη με την «ανεπάρκεια» της απάντησης με την οποία κατέληξα μεν κάπου, αλλά… πάλι για λίγο. Αντίθετα, ένιωσα ήρεμη και ζωντανή.
Σημασία, τέλος, έχει ότι με αφορμή εσένα είμαι τώρα εδώ να συνειδητοποιώ πως όλοι μας κάνουμε τα δικά μας βήματα, με διαφορετικές φράσεις, διαφορετικά βιβλία και συναντιόμαστε, αν τύχει, για λίγο ή για πολύ –συνήθως όμως για όσο χρειαζόμαστε κι ακόμα περισσότερο για όσο επιτρέπουμε-, σε κάποιο σημείο της διαδρομής.
Ποιος ξέρει πού θα είμαστε μετά, για πόσο, με ποιον
Ή ποιοι.
Έχω την αίσθηση, και τη μοιράζομαι, πως νομίζουμε ότι θέλουμε απαντήσεις που να οδηγούν σε κάτι σταθερό, κάτι που να εξηγεί και έτσι να μας ηρεμεί. Όχι όλοι, όχι πάντα. Ωστόσο, πιστεύω με πάθος πως αυτό που θέλουμε, αυτό που χρειαζόμαστε, ακόμα κι αν δεν το καταλαβαίνουμε, είναι απαντήσεις-βήματα. Απαντήσεις που να καταλήγουν και να δίνουν σιγουριά ίσα για να πατήσουμε το ένα πόδι πιο σταθερά και να πάμε τελικά στο επόμενο βήμα, στο επόμενο ερώτημα, στην επόμενη απάντηση και πάλι στο επόμενο βήμα. Με τι κατεύθυνση θα μου πείτε. Δεν ξέρω πού να πάω.
Μία είναι η σωστή κατεύθυνση. Προς τα μέσα μας.
