Της Άννας-Μαρίας Σακελλαρίου
Φοιτήτρια Ψυχολογίας του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών
Η πολιτική υπήρξε πάντα στο μυαλό μου συνώνυμο της υποκρισίας, ταυτόσημη έννοια με τη δολοπλοκία, ένα και το αυτό με το οικονομικό συμφέρον. Διανύοντας ακόμη τη μετάβαση από τον κόσμο του παιδιού στον κόσμο των ενηλίκων, η παραπάνω συνειδητοποίηση της πολιτικής μας φύσης υπήρξε απ’ τις πλέον οδυνηρές. Η λασπολογία ως κύριο όπλο για την κατάκτηση της πολιτικής εξουσίας; Το δυνατό μου σημείο είναι να δείχνω τις αδυναμίες του απέναντι; Σοβαρά τώρα;
Ε και κάπως έτσι, οι “μεγάλοι” άρχισαν να μου φαίνονται μικροί. Πιο μικροί κι από εμάς τους μικρούς. Τόσος αγώνας για να ξεφύγουμε από τα ένστικτα και να ψηλωσουμε την ψυχή μας… χαμένος.
Και κάπου εκεί, λίγα χιλιοστά πριν τη ματαίωση της ελπίδας και τους αναθεματισμους για το “σκληρό και άσχημο κόσμο”… ήρθες εσύ.
Και σε θαύμασε κάθε κύτταρό μου όταν σε άκουσα να μιλάς μόνο για αυτά που ονειρεύεσαι ΕΣΥ και είσαι διατεθειμένος να κάνεις ΕΣΥ για τον τόπο σου και τους ανθρώπους του.
Γιατί δεν έδειξες με το δάκτυλο κάποιον; Όλα τέλεια τα κάνουν οι άλλοι; Σίγουρα όχι, όπως όλα τέλεια δεν τα κάνεις ούτε εσύ. Αλλά, γιατί δεν πιάστηκες από μικρά ατοπήματα ή μεγάλα, αν υπάρχουν, για να μειώσεις τους αντιπάλους; Γιατί δεν κακολογησες, γιατί δεν άφησες υπονοούμενα; Έτσι δε γίνεται; Στο κάτω κάτω πολιτική κάνουμε.
Μου έδωσες απάντηση. Η πολιτική, είπες, είναι για τον ΆΝΘΡΩΠΟ.
Στοχεύει στον ανθρωπο, δεν τον στοχεύει.
Κι εδώ είναι από τις λίγες φορές που απλά θα σκάσω, γιατί εδώ δε χωράει καμιά ανάλυση. Γιατί εδώ είναι όλος ο πυρηνικός σκοπός της ύπαρξής μας.
Θείε, αδερφέ του αγαπημένου μου μπαμπά, γιατρέ, Γιαννάκο, Γιάννη Σακελλαρίου, άνθρωπε,
Σ’ ευχαριστώ που μου ανασταίνεις τα όνειρα!
