Της Άννας-Μαρίας Σακελλαρίου
Πτυχιούχος Ψυχολογίας του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών
Κρατάς στα χέρια σου την ευχή μου.
Όχι, δεν είναι παγιδευμένη.
Να ίσως
Απλώς… ανελεύθερη -από επιθυμία-
Στον προορισμό που μόνο οι αιώνιες στιγμές ξέρουν να στέκονται λίγο
Για να μάθουν, τώρα που ήρθε (ξανά) η ώρα τους, να ανασαίνουν όνειρα, όπως ανασαίνουν τον άνεμο.
Ή και πιο εύκολα
Σαν, όπως μόνο μέσα στα χέρια σου ισχύει, να είμαστε από όνειρα.
Περιτριγυρισμένα, όπως η ευχή μου από την ύπαρξή σου, έτσι κι εμείς απ’ την ανυπαρξία.
Γιατί κάπως οφείλουμε να υπάρχουμε.
