Της Μαρίκας Λυσιάνθη
Δεν μπορείς να αντισταθείς εύκολα στην ισχύ της θλίψης, στη σκέψη της εποχής που φεύγει μαζί με τον Αντώνη Λιβάνη. Μια εποχή άλλου επιπέδου. Με πολιτικούς άλλου διαμετρήματος. Και με υψηλή ηθική αισθητική.
Το “δεξί χέρι” του Ανδρέα Παπανδρέου υπήρξε ανώτερος των περισσότερων πολιτικών που έφτασαν να ηγηθούν των κομμάτων τους, στα χρόνια της Μεταπολίτευσης. Επέλεξε ωστόσο να αφιερωθεί στον μεγάλο ηγέτη. Να θυσιάσει το προσωπικό είδωλο στον καθρέφτη. Κατανοώντας εγκαίρως τις πραγματικές προτεραιότητες που καλείται να υπηρετήσει η πολιτική. Δηλαδή, την πρόοδο του έθνους.
Κατ’ αντιστοιχία τεράστιο μέγεθος, επίσης με εθελοντική θυσία της προσωπικής ανάδειξής του, υπήρξε ο Πέτρος Μολυβιάτης, στο πλευρό του Κωνσταντίνου Καραμανλή. Και οι νεώτεροι κατάλαβαν τη διαφορά, όταν ανέλαβε Υπουργός Εξωτερικών της πρώτης κυβέρνησης του Κώστα Καραμανλή, μετά την ιστορική πολιτική από τον “γαλάζιο” θρίαμβο της 7ης Μαρτίου του 2004.
Λιβάνης και Μολυβιάτης σφράγησαν μια εποχή, ίσως περισσότερο από τους ίδιους τους Κωνσταντίνο Καραμανλή και Ανδρέα Παπανδρέου. Επειδή, ειδικά με δυο τέτοια πολιτικά μεγέθη, ήταν εξαιρετικά δύσκολο να διατηρήσουν την αυτονομία και αξιοπιστία της άποψής σου. Και να τους πείθεις. Για την πρόοδο του έθνους.
