Του Μάνου Οικονομίδη
Twitter@EmOikonomidis
Όσες ζωές κι αν είχα, δεν θα χόρταινα να σε φωνάζω μαμά.
Δεν θα ξεδιψούσα με τα στοργικά λόγια σου, που ήταν πάντοτε βάλσαμο καρδιάς.
Δεν θα κουραζόμουν να αναζητώ σε αυτά τα μάτια-κάδρο ευτυχίας, τη σπίθα που, κάθε φορά ζέσταινε την ελπίδα. Έδινε κουράγιο.
Πόσο ευλογημένος είναι ένας γιος, όταν μπορεί να φωνάζει “μαμά” ένα λιμάνι γαλήνης και ηρεμίας, σαν εσένα.
Που μου έδωσες τα πάντα. Κι ακόμη περισσότερα. Έκανες για μένα τα πάντα. Κι ακόμη περισσότερα.
Πώς λοιπόν να πω αντίο, όταν δεν θα έφταναν πολλές ζωές για να σου λέω “ευχαριστώ”. Και “σε αγαπώ”.
Να μας προσέχεις από εκεί ψηλά. Και τον μπαμπά, και την Ειρήνη.
Περιμένω σε ένα όνειρο, από αυτά που δύσκολα θα με επισκέπτονται πλέον, να μου εξηγήσεις πώς να συνεχίσω τώρα, με ξεριζωμένη καρδιά.
Γιατί δεν ξέρω. Και δεν καταλαβαίνω. Ούτε θέλω.
Αστέρι μου. Άγγελε μου. Μαμά μου…
