Χ. Μπικηρόπουλος: Μαζί με όσους αξίζουν την αγάπη μας

και ποιους αποκλείσαμε,

ποιοι μας αδίκησαν και ποιους αδικήσαμε
να κάνουμε την αυτοκριτική μας,
να εμβαθύνουμε στην ουσία της ζωής

και το αληθινό της νόημα,
να επικεντρωθούμε στα μεγάλα και τα ωραία προσπερνώντας τα μικρά, εφήμερα και περιττά,
να αναδιοργανωθούμε ετοιμάζοντας τις εσωτερικές μας δυνάμεις για την επόμενη μέρα.
Όπως αντιμετωπίζουμε σήμερα
τον “αόρατο εχθρό”,

ας αντιμετωπίσουμε και τους ορατούς δαίμονες τώρα που ΜΕΝΟΥΜΕ ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ

τώρα που  μπορούμε να τους διακρίνουμε
με βλέμμα καθαρό…

Αυτό το Πάσχα ας κοιτάξουμε

όσα χωράνε μέσα στην Εστία της ζωής μας …εστιάζοντας στην ανεκτίμητη αξία τους.

Ας ανάψουμε την αναστάσιμη λαμπάδα σιωπηλοί μες το σκοτάδι
ανακαλύπτοντας τη δύναμη του φωτός
στο “χώρο” μας και στη ζωή μας.
Ας ψιθυρίσουμε ένα συγνώμη κοιτώντας τη φλόγα.
Ας γιορτάσουμε το φετινό Πάσχα
ουσιαστικά,
μυστικά,
οικογενειακά
μακριά από τάσεις, προτάσεις και επιδείξεις.
Ας γιορτάσουμε το φετινό Πάσχα,
ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΑ.
Είναι τόσο απλό!

ΕΥΧΟΜΑΙ σε όλους καλή ΑΝΑσΤΑΣΗ

με Υγεία
σύντομα να ανταμώσουμε

με τα παιδιά μας

με τους μαθητές μας

με όσους αξίζουν την αγάπη μας
και με όσους μπορούν να μας κοιτάζουν κατάματα με σπινθηροβόλο βλέμμα.

*
Θεοχάρης Μπικηρόπουλος
Συγγραφέας -Blogger

ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ 1
 από το μυθιστόρημα 
Ο ΚΕΝΤΑΥΡΟΣ ΠΟΥ ΑΓΑΠΑΠΟΥΣΕ ΤΗ ΓΟΡΓΟΝΑ -Εκδόσεις ΟΣΤΡΙΑ

Μ. Εβδομάδα, σωτήριον έτος 2028 μ.Χ. Οι αυλές των σπιτιών, των σχολείων και των εκκλησιών γέμισαν παιδιά. Γιοί, κόρες, νύφες γαμπροί, εγγόνια και ανίψια επέστρεψαν από τον κλεινόν άστυ ή το εξωτερικό για τις γιορτές
του Πάσχα. Ποιες γιορτές δηλαδή, τις διακοπές.Μετακίνηση πληθυσμών για τις γιορτές.Και τους γάμους που συνηθίζονται στην επαρχία τέτοια εποχή.Όλοι οι συγγενείς είναι μαζί, για την Πασχαλιά. Ιδανική ευκαιρία. Μετά ανοίγει η περίοδος των αγροτικών εργασιών. Και η τουριστική σεζόν. Ούτε η παραγωγή ούτε οι τουρίστες περιμένουν τους γάμους! Άργησε να πάει στον Επιτάφιο. Δεν πρόλαβε τη «ζωή εν τάφω» που του άρεσε πολύ να ακούει και να σιγοψέλνει με τις ομάδες που σιγοντάρουν τους ψάλτες παραπλεύρως. Το ποίμνιο συμμετείχε ταπεινά στην όμορφη νυχτερινή τελετή. Άκουγε τις ωραίες ψαλμωδίες. Σιγοέψελνε το «αι γεναιαι πάσαι…». Τα μάτια του είχαν επικεντρωθεί στη φλόγα του κεριού που κρατούσε στα χέρια του. Πέρασαν δυο ίσως και τρεις δεκαετίες, σαν αστραπή από το μυαλό του, μέσα σε εκείνη την τρεμάμενη φλόγα του κεριού. Ένα φλας μπακ στη ζωή του. Πόσοι Επιτάφιοι, πόσες Πασχαλιές, είχαν περάσει χωρίς να το καταλάβει! Με πόσους ανθρώπους είχε μοιραστεί τέτοιες στιγμές! Μικρό παιδί, μαθητής του γυμνασίου, του Λυκείου. Και στο στρατό στη Θράκη, μες το στρατόπεδο.. Και στο εξωτερικό και στην Αθήνα, με την οικογένεια του, αλλά και μόνος, και με τις σχέσεις του και με φίλους. Πέρασαν τα χρόνια, πέρασαν οι άνθρωποι, πέρασαν οι στιγμές…

ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ 2
από το μυθιστόρημα 
Ο ΚΕΝΤΑΥΡΟΣ ΠΟΥ ΑΓΑΠΑΠΟΥΣΕ ΤΗ ΓΟΡΓΟΝΑ -Εκδόσεις ΟΣΤΡΙΑ

…Την Κυριακή του Πάσχα οι αυλές γέμισαν σούβλες.Οικογένειες, συγγενείς, φίλοι, γαμπροί-νύφες, γείτονες, περαστικοί, «νηστεύσαντες και μη νηστεύσαντες…» συμμετείχαν
στη μεγάλη γιορτή της Ορθοδοξίας και της άνοιξης. Η μάνα του είχε ετοιμάσει το αρνί στη γάστρα και το κοκορέτσι με τα ίδια της τα χέρια. Απόλαυσαν το Πασχαλιάτικο τραπέζι γελώντας. Τσούγκρισαν τα κόκκινα αυγά, τίμησαν το τσουρέκι και το γιαούρτι.
Όσοι είχαν νηστέψει μετά το φαγοπότι υπέφεραν από έντονους πονόκοιλους. Κολικούς του …ψητού! Όταν το πεπτικό συνηθίσει 40 μέρες στα όσπρια και τα χορταρικά, σοκάρεται…Και πώς να συγκρατηθείς μπροστά στα ψητά που μοσχοβολούσαν και φαινόταν και ήταν πεντανόστημα; Οι πιο προνοητικοί και έμπειροι, οι γυναίκες δηλαδή, που έχουν μια στενή σχέση με τα κάθε είδους χάπια, είχαν προμηθευτεί γι΄ αυτή την περίπτωση «ιμόντιουμ» και τα μοίραζαν σαν καραμέλες! Έτρωγαν και έπιναν μέχρι να αρχίσουν να ξεφυσούν, να ανοίγουν τα κουμπιά από τα πουκάμισα και να «ξεσφίγγουν» τα ζωνάρια. Η στέρηση προκαλεί μια λαιμαργία, που δεν ελέγχεται, παρά μόνο από τους πολλοί εγκρατείς. Πώς να ευφρανθείς όμως, όταν υποφέρεις μετά το φαγοπότι, από πονόκοιλους και διάρροιες! Η μάνα του φρόντιζε να υπάρχουν κόκκινα αυγά 50 μέρες και επέμενε όπως στα μοναστήρια, αντί «καλημέρας –καλησπέρας» να χαιρετά, την οικογένεια και τους επισκέπτες στο έμπα και στο έβγα με το «Χριστός Ανέστη».
Στα φοιτητικά του χρόνια σταμάτησε να λέει Χριστός Ανέστη για καλημέρα. Όταν το παρατήρησε η μάνα του κάποια χρονιά, της είχε πει πειρακτικά.
«Το ξέρω ότι αναστήθηκε, αλλά εύχομαι να έχουμε μια καλή μέρα, να τον χαρούμε…»
Η μάνα του κούνησε απογοητευμένη το κεφάλι της αλλά χρονιάρα μέρα, δεν έβγαλε λέξη, μπροστά στα παιδιά.