Άρθρο
Μανώλη Χριστοδουλάκη
Γραμματέα του Κινήματος Αλλαγής
στην εφημερίδα «ΤΑ ΝΕΑ»
“Κομμένη η πλάκα. Τώρα διαλέγουμε εμείς”
Κρίση… Τη μάθαμε ως δημοσιονομική, δημόσιο χρέος, ελλείμματα, spreads. Τη χαρακτήρισαν ευρύτερα οικονομική, λιτότητα, ύφεση. Μετά κοινωνική, ανεργία, ανέχεια, φτωχοποίηση. Βαθιά πολιτική, κρίση θεσμών, αξιών, κοινοβουλευτικής λειτουργίας, ποιότητας αντιπροσώπευσης, άνθιση των άκρων και του λαϊκισμού. Αποθέωση του αριβισμού και του τυχοδιωκτισμού. Της πολιτικής εξαγοράς και συνδιαλλαγής.
Και ήταν κάπως έτσι, αλλά με μία ακόμα οδυνηρή ιδιότητα που την ανατροφοδοτεί. Κρίση εμπιστοσύνης.
Κρίση εμπιστοσύνης του πολίτη απέναντι στην πολιτική. «Ότι δεν αλλάζει η ζωή μας μέσα από αυτήν. Ότι δεν μπορεί να δώσει λύσεις στα προβλήματα μας. Είναι όλοι ίδιοι.»
Και αυτοί οι «όλοι ίδιοι», βαλτοί, εγκάθετοι, απλά εναλλάσσονται, χωρίς όμως την ανταποδοτικότητα προς όφελος του συνόλου της εναλλασσόμενης επιλογής. Δεν άλλαξε κάτι με τους μεν, δεν άλλαξε κάτι με τους δε. Και η παραδοχή αυτή είναι το πρώτο στάδιο της ισοπέδωσης. Και η ισοπέδωση το πρώτο στάδιο της «αντισυστημικής» αναζήτησης. Και η «αντισυστημική» αναζήτηση ο δρόμος με μαθηματική ακρίβεια για την επιλογή ξανά των «όλων των ίδιων».
Έχουν το προνόμιο να είναι πάντα αρεστοί στους «άλλους». Αυτούς τους «άλλους» που ψηφίζουν γιατί εσύ είσαι πολύ θυμωμένος. Ψηφίζουν γιατί για σένα δεν αξίζουν το χρόνο σου. Ψηφίζουν γιατί εσύ δεν ασχολείσαι, γιατί έτσι κι αλλιώς δεν αλλάζει τίποτα. Γιατί… η καφετέρια είναι πιο κοντά από το εκλογικό κέντρο.
Και όμως, κάθε φορά που οι «άλλοι» ψηφίζουν, πάντα κάτι αλλάζει. Και συνήθως αλλάζει χώρα διαμονής άλλος ένας άτυχος Έλληνας που υπέπεσε στο παράπτωμα να ενηλικιωθεί μέσα στην κρίση. Nα μην ζήσει τα χρόνια της ευμάρειας και της ευημερίας. Nα σπουδάσει δουλεύοντας παράλληλα. Nα αναζητήσει μάταια δουλειά στο αντικείμενο του. Nα πιστέψει ότι ανταμείβεται η προσπάθεια του και όχι η γνωριμία του. Να μη συμβιβαστεί με τις ελαστικές εργασιακές σχέσεις, με το μισθό που του τελειώνει στα μισά, με τη μόνιμη συγκατοίκηση με τους γονείς του, με την αναγκαία αναβολή της δικής του οικογένειας, με το χαρτζιλίκι από τον παππού. Που πιστεύει ακόμα, ότι αξίζει να προσπαθείς, να αγωνίζεσαι, να ονειρεύεσαι και να πετυχαίνεις.
Αχ, μακάρι αυτοί οι «άλλοι» να διάλεγαν λίγο καλύτερα, λες, ανακατεύεις με το καλαμάκι και γελάς…
Αλλά δεν γελάς πια.
Μάθαμε να ακούμε διλήμματα, χορτάσαμε από αυτά, «μνημόνιο-αντιμνημόνιο», μας είπανε, «ναι-όχι», «νέο-παλιό», «πολακιστές-εθνικιστές», πάντα κάτι υπήρχε που μας καλούσαν να διαλέξουμε.
Ήρθε η ώρα να βάλουμε εμείς το δικό μας δίλλημα. Ποιος διαλέγει: Εμείς ή οι «άλλοι».
Και τώρα διαλέγουμε εμείς. Στις 26 Μαΐου διαλέγεις εσύ. Εσύ που ψηφίζεις πρώτη φορά γιατί έγινες 17, εσύ που στις προηγούμενες εκλογές δεν ψήφισες γιατί κουράστηκες, γιατί βαρέθηκες, γιατί δεν ξύπνησες, γιατί έτσι. Εσύ που βλέπεις όλα αυτά που θέλεις να αλλάξεις και δεν θέλεις πια να περιμένεις κάποιον άλλο να τα αλλάξει για εσένα.
Και τελικά είμαστε πολλοί… Πάμε να μας μετρήσουμε.
Σε αυτές τις εκλογές, κομμένη η πλάκα. Τώρα διαλέγουμε εμείς.
